Dat mensen me in een rol duwen, zegt niet dat ik toneel hoef te spelen

column Jantien Klein IkinkEen paar jaar geleden gooide ik in de vriendinnen-appgroep dat ik met een vrouw had gezoend. Het gesprek ging over oud en nieuw en ik vertelde over m’n escapades op een Colombiaans dakterras. De mogelijkheid diende zich aan en ik dacht, ‘why not?’.

Jantien Klein Ikink 11-12-20, 10:10

Een vriendin grapte dat ze nu zat te wachten op een foto dat ik een lijntje coke aan het snuiven was. Ik trok m’n wenkbrauw op, grinnikte en liet het daarbij.

Weken later dacht ik er toch aan terug. Het appje was grappig bedoeld en ik vond hem niet eens vervelend. Wel typisch. Alsof ik onbewust terug werd geduwd in m’n rol binnen de groep.

‘Je bent misschien spits, maar als het nodig is dan verdedig je gewoon mee’

Ik besloot te doen wat ik altijd doe als ik nieuwsgierig ben naar hoe iets werkt. Snoof een lijntje en ging naar de psycholoog. ‘Altijd als ik op reis ben voel ik me helemaal vrij om te doen waar ik zin in heb. Alsof ik kan zijn wie ik wil zijn, maar in contact met het thuisfront voelt het soms alsof ik word teruggeplaatst in een rol die niet meer past. Wat te doen?’

Binnen een uur stond ik buiten met een tekening en uitleg. ‘Soms krijg je een rol opgelegd. Als in een toneelstuk. Een rol voelt vaak beklemmend, omdat je niet ineens kan wisselen. Kies ervoor om positie in te nemen, alsof je voetbalt. Je bent misschien spits, maar als het nodig is dan verdedig je gewoon mee. Het speelveld is van jou.’

Toen ik na m’n eerste column allerlei enthousiaste reacties kreeg, en ook wat kritische geluiden, ervaarde ik even dit beklemmende gevoel. Alsof ik in een rol werd gedrukt.

Nu ben ik columnist en wordt er iets van me verwacht. Een mening, bewijs dat ik deze plek verdien. Ik werd er chagrijnig van. Totdat ik me bedacht; dat mensen me in een rol duwen, zegt niet dat ik toneel hoef te spelen.