Ze krijgen een stroomstoot door hun kop. Als ze buiten bewustzijn zijn, steken ze de slagader in de hals door en bloeden ze leeg. Het is zoals het is. Iedereen die het vraagt, vertel ik dit verhaal. ‘Dus ze lijden niet?’ Dat, heel eerlijk, weet ik eigenlijk niet zeker. 

Eind mei is het, als ik de eerste big in mijn armen gedrukt krijg. Ze is rossig, wat beduusd van de rit in de transportwagen van de geboorteplaats Herwen naar Doetinchem en ze heeft haar ontbijt uitgekotst. Maar verder zijn de drie borgjes en het zeugje uitermate relaxed. Gaat goed komen‘’, roept de boer uit het raam als hij weg rijdt. Het voelt niet alsof ik er klaar voor ben.