Ik deed wat je nooit moet doen: de reacties lezen

Ik huil om veel redenen. Verdriet, blijdschap, verwarring, geluk, vermoeidheid, honger, te veel mensen, te weinig mensen. Verzin een reden en ik heb er weleens om gehuild. Het punt is dat ik veel voel. Zoveel dat ik soms niet meer weet waar mijn gevoel begint en dat van een ander ophoudt. Dat noemen ze ook wel zeer empathisch zijn. Of hooggevoelig.

Het voordeel van zeer empathisch zijn, is dat je je heel goed kunt inleven. Het nadeel van zeer empathisch zijn, is dat je je heel goed kunt inleven. Dat is één van de redenen waarom ik beter niet naar het nieuws kan kijken. Als ik het doe, dan ben ik er vaak wel even zoet mee. Zoals een tijd terug, toen ik het nieuwsbericht zag dat een pakketbezorger over iemand heen was gereden. Niet één keer. Nee, meerdere malen. De 18-jarige jongen liet de man dood achter.

Ik deed wat je nooit moet doen: las de reacties onder het bericht. De jongen werd afgemaakt en ik betrapte mezelf op de gedachte hoe verschrikkelijk het moet zijn dat je eerst zo machteloos, in de war of van de wereld bent dat je zo’n gruwelijke misdaad begaat en dat je daarna door de wereld wordt uitgekotst, waardoor je je nog eenzamer voelt en waarschijnlijk niet meer wilt leven of anderen nog meer pijn wil doen. Pijn doet pijn.

Zodra ik het denk, voel ik me schuldig. Wat moet de familie van de overleden man wel niet denken van deze gedachten?