Ik heb boodschappen gedaan en ben op weg naar huis. Deze straat steek ik zeker drie keer per week lopend over. Voor het oversteken had ik naar rechts gekeken en in de verte een auto aan zien komen, die te hard reed. Dat weerhield me er niet van in een normaal tempo de weg over te steken, zonder nog opzij te kijken. Wat zou kunnen worden opgevat als een lichte provocatie. Maar - de afstand inschattend - zou ik makkelijk de overkant halen, mits de auto de snelheid minderde.

Een provocateur ben ik soms wel maar een vechtersbaas niet. Ooit, 45 jaar geleden op het schoolplein, heb ik een keer iemand een draai om de oren gegeven en wachtte daarna gespannen op het moment dat ik klappen zou krijgen. Dat dat niet gebeurde, verbaast me nog altijd.

Nu, terwijl ik wil doorlopen, stopt de auto langs de kant van de weg. Een jonge man stapt uit, terwijl hij de motor van de auto laat lopen. ,,U kijkt niet eens opzij terwijl u de weg oversteekt'', zegt hij boos. 

Dat had ik wel gedaan, want ik zag hem immers te hard aan komen rijden. Ik houd de pas in en overweeg dat te zeggen. Met bepaalde risico's van dien want te hard rijdende mensen die in de remmen gaan om een overstekende man terecht te wijzen, vertrouw ik niet helemaal. ,,Sorry, fijne dag'', zeg ik en loop door. Niet waardig. Misschien wel verstandig.