Stillevens van Louise te Poele zijn geboren uit liefdesverdriet

,,Hoe ik er ooit mee ben begonnen? Dat was in 2012. Ik had liefdesverdriet. Mijn relatie was net stuk gelopen. Waar word ik vrolijk van, vroeg ik me af, want ik ben niet iemand die bij de pakken neer gaat zitten.  Ik ging terug naar mijn kindertijd. Als meisje maakte ik altijd overal altaartjes van. Ik had mijn kamer eens helemaal omgebouwd tot etalage. Misschien moet ik daar wat mee, dacht ik. Een vriend van mij had veel opgezette vogels die ik kon lenen. Ik zette ze in mijn studio onder een lamp en dacht wow! Net een schilderij! Zo is het ontstaan.”

Tot dan had ze vooral veel mensen gefotografeerd. Ze was in 2008  aan de Arnhemse kunstacademie afgestudeerd met een project dat Farmers heette. Bewerkte foto's van boeren uit haar geboortedorp Lievelde. ,,Ik was gevraagd door een buurvrouw van mijn ouders die wist dat ik fotografeerde. Of ik hun 50-jarig huwelijksfeest wilde vastleggen. Ik heb het gedaan op voorwaarde dat ik de foto's mocht gebruiken voor mijn afstuderen.” De foto's van de rauwe boerenhoofden kregen een lange nabewerking, waardoor een nog krachtiger beeld ontstond. Tanden werden donkerder, de rimpels extra aangezet en het rood van de wangen feller gemaakt. 

,,Toen ik mijn eerste stillevens maakte was het eerste wat me opviel: wat heerlijk, het praat niet terug! Ik kon net zo lang pielen en prutsen tot het naar mijn zin was.” Met een stilleven is ze zeker een paar weken bezig. ,,Kunstenaar zijn is vooral ook veel regelen en organiseren. Als ik een opdracht krijg heb ik niet ineens een idee. Soms helemaal niet en dan begin ik gewoon maar wat de fröbelen.  En als ik dan eindelijk iets heb om te fotograferen, komt het nabewerken. Ik ben wel een week bezig met een stilleven. Elke millimeter trek ik na op de computer. Ik maak de lijnen scherper, lichter, donkerder. Retoucheer de draden weg waaraan een vogel is opgehangen, zodat het lijkt of hij vliegt. Laat de vezels van een citroen nog extra glimmen.”

Ze speelt met de kleuren. Bloemen die van oorsprong rood waren, kunnen zomaar blauw of geel worden. ,,In het begin was ik heel sober van kleur en opzet, net als de oude meesters. Ik ben in de loop der jaren ben ik steeds uitbundiger geworden in de kleuren. Maar ik blijf wel neigen naar klassieke afbeeldingen. Daar ligt mijn hart.”

Zoals de klassieke citroen met schil die op veel werken van haar terugkomt.  In de schilderkunst is het een teken dat je het vak van schilderen verstaat. ,,Ik las dat de citroen  symbool staat voor rouw, maar ook voor levenskracht. Net als dat ik suikerklontjes gebruik als teken van energie. Ik gebruik ze vaak om een ander voorwerp te stutten. Maar soms leg ik ze in beeld.” De plastic zakken in haar stillevens staan voor een protest tegen de wegwerpmaatschappij. ,,Ik word er niet goed van hoeveel plastic je bij een supermarkt  meekrijgt. Maar ik ben ook wel gefascineerd door  de vorm en de plooien van een plastic zak. Ik werk ook graag met stoffen, vanwege de lichtval op de vormen.”