Een leven lang maak je dezelfde fouten

Mijn schoolmaat Brent en ik namen altijd het initiatief. We tikten twee jongens aan die voor ons zaten in de klas. Hé daar, tijd voor de lachclimax! Procedé: we keken elkaar met z’n vieren van dichtbij in de ogen en begonnen onverstaanbaar te mompelen. Na tien seconden lachten we steeds luider en gekker. Vanzelf ging dat over in echt lachen, tot we in een hysterische slappe lach belandden.

De overige leerlingen deden natuurlijk mee. De leraar berustte: hier was niets tegen te doen.