-
PREMIUMColumn2
Job was al helemaal af, de jaren die volgden konden we uittekenen
Op tv vertelt een ouder echtpaar over de dood van hun zoon, 17 jaar, brommerongeluk. Wat ze missen, zeggen ze, is niet alleen wie hij was, maar ook wie hij zou zijn geworden. -
PREMIUMcolumn
De Staatsloterij hebben we niet gewonnen en Job is ook niet terug, toch heb ik twee keer goed nieuws
Vanuit mijn nieuwe groene Ikea-stoel kijk ik de kamer in. Hier stond zijn bed, precies op deze plek lagen elke nacht zijn voeten. De kamer lijkt zoveel groter zonder massief hooglaagbed. Het bureau dat mijn vader voor me maakte, past perfect onder de schuine wand. -
PREMIUMColumnist
De huislift zoeft elke dag tevreden op en neer
Nog geen vijf jaar geleden lieten mijn ouders een nieuw huis bouwen. Ze vonden het belangrijk dat er een huislift in kwam, want dan kon de rolstoelkleinzoon altijd komen logeren. Ik weet nog hoe goed me dat deed. -
PREMIUMcolumn
Ik was meteen verkocht, hier moest en zou ik mee knuffelen
Hij heeft de kleur van mist. Zijn oren zijn zachtgrijs, net als zijn pootjes en buik en staart en ogen. Voor de derde keer deze week ben ik op bezoek bij de nieuwe huisgenoot van de overburen, een katje dat nog minder weegt dan een pak suiker. -
PREMIUMcolumn
Het voelt nog onwennig een kerstvluchteling te zijn
We zitten we in het bubbelbad met uitzicht op een watertje waar meerkoeten zwemmen. Hier geen Jingle Bells, maar een sfeervol Indiaas pingelmuziekje op de achtergrond.
-
PREMIUMcolumn3
Kerst is gewoon klote
Wat we doen met kerst? Die vraag krijg ik al weken, vaak voorzien van een hartelijke uitnodiging. Rob en ik mogen overal aanschuiven. -
PREMIUMcolumn
Ik voelde me betrapt. De ware alcoholist drinkt altijd in het geniep
Zwalkend fietste ik door de wijk, het was vroeg in de ochtend. Ik deed mijn best de rinkelende boodschappentas op mijn bagagedrager recht te houden toen de telefoon ging. Afstappen, opnemen, oortjes indoen. -
PREMIUMColumn
Met deze kolibrie voel ik een band
In de struik voor mijn raam broedt een kolibrie. Hij zit op een perfect rond nestje dat er aangenaam uitziet. Het zal een centimeter of twee in doorsnede zijn. Als ik ’s ochtends de luxaflex van mijn logeerkamer op Aruba omhoog trek, vliegt het vogeltje op om dreigend voor mijn raam te gaan hangen.
-
PREMIUMColumn
Kleine prikjes troost die enorm veel warmte afgeven
‘Lieve mevrouw Haverkamp, ik wil u niet lastigvallen…’ Zo begint het briefje dat me wordt overhandigd bij de kassa van de sauna. Klein papiertje, niet groter dan een kassabon, vol geschreven met woorden. -
PREMIUMcolumn2
Ik luister muziek, ga in bad, denk aan Job, mis hem hartstochtelijk. Het is niet erg, want dit wilde ik
Of ik kwam eten, vroeg een vriendin. ‘Zin in een wandeling?’, appte een andere. Meer uitnodigingen volgden en ik voelde me gedragen. Maar nee, bedankt. -
PREMIUMcolumn
Ik huil alweer, omdát de zonsondergang zo mooi is en we weten dat de kater altijd volgt
Door de hevige regenval is het eiland groener dan ooit. Er bloeien nog meer bloemen. De kleuren lijken intenser. Kijk die oceaan, was die altijd zo diepblauw? -
PREMIUMColumn
Marguerite wacht nog steeds, want haar man kwam nooit naast haar liggen
Je moet uitkijken wat je belooft. Helemaal op het sterfbed van een geliefde. Geen dingen toezeggen die je niet waar kunt maken. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Mijn zoon riep de hele dag mama, het was een automatisme
Meestal gebeurt het als ik ’s avonds laat alleen thuiskom en Rob al slaapt. Met mijn sleutels in de hand spits ik mijn oren. Ik hoor Job.
-
PREMIUM
Ik vind het leuk haar te ontmoeten: levend
We zijn op een borrel. De kleine vrouw geeft me een hand en stelt zich voor. Ik schrik als ik haar naam hoor, maar probeer dat te verbergen. Glimlachen! Ik kan moeilijk zeggen: ,,Ik ken uw naam van uw grafsteen.” -
PREMIUMcolumn
Van gestresste jonge ouders zijn we van de ene op de andere dag vroegrijpe pensionado’s geworden
Ze zijn overal. Op de veerboot, in het bos, op het terras. Oudere stellen die net als wij lekker buiten de schoolvakanties op reis gaan. Vaak hebben ze een thermoskan bij zich en dragen ze outdoorjassen die op elkaar lijken. -
PREMIUMcolumn
Op dit eilandje van 8 vierkante kilometer kunnen we het rad even stilzetten
De weg is alleen begaanbaar bij eb. Als het water hoog staat, kan niemand het eiland op en niemand eraf. Alleen de vogels hoeven niet op de getijden te letten. -
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp1
Minder energie doordat we nog maar met twee personen in ons huis wonen
Opgetogen mailtje van onze energieleverancier. ‘Goed bezig!’ staat er. ‘We zien dat je deze maand minder hebt verbruikt dan dezelfde maand vorig jaar. Daar worden we blij van.’
-
column annemarie haverkamp
Na de Wagner-opera inspecteerden we Jobs uitstrooiplek: alles leek kalm
,,Sst!” wilde ik door de zaal roepen. “Je maakt de doden wakker.” Om me heen bleef iedereen rustig zitten, maar de tenor op het podium zong zo luid dat ik de neiging moest onderdrukken naar buiten te rennen en alle geschrokken doden zachtjes terug naar hun graven te dirigeren. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Hoe zou het schoonmaken van wc’s kunnen helpen tegen het verlies van een kind?
Dat ik maar wc’s moest gaan schoonmaken in Ter Apel, want daar zochten ze nog mensen voor. Het was een van de reacties op Twitter naar aanleiding van mijn column van vorige week. Daarin schreef ik over de dood van mijn zoon Job en het leven daarna. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Ik heb bewezen dat ik kan doorleven zonder jou
Ik ben er nog. Ik heb mezelf niet in een ravijn gestort en ben geen alcoholist geworden. Ik zwerf niet op straat, na een bezoek aan de begraafplaats wandel ik netjes in een rechte lijn naar huis. De afgelopen negen maanden ben ik alweer drie keer naar de kapper geweest. Er hangen nieuwe jurkjes in de kast. ,,Je ziet er goed uit”, zeggen de mensen soms. Ik ben niet verslonsd.
-
PREMIUMcolumn
De verf liet zich prima verdunnen met mijn tranen
Ik had al een beetje geoefend. Bureau in de dakkapel gezet, stoel naar boven gesjouwd, computer aangesloten. Op Jobs slaapkamer maakte ik Het boek van Job, mijn ode aan mijn zoon. Het was ook een test: kon ik werken in de ruimte waar hij zo lang sliep, droomde en naar de geluiden van ons huis lag te luisteren? -
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
In onze hoofden is Job leeftijdsloos geworden
Het is 30 graden en ik heb handschoenen aan. Dikke zwarte wanten. Ik had niet gedacht dat ze me zouden passen, ze waren van Job. Ze lagen in zijn kledingkast die ik deze zomer uitruim om te bepalen wat we willen bewaren en wat niet. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Schot in de roos: een foto van een rubber eendje
Waarom er eendjes op de cover stonden, vroeg een vrouw die graag een handtekening in Het boek van Job wilde. We waren op een literair festival in Harlingen waar ik net iets over mijn nieuwe boek had verteld. -
PREMIUM
Met Job naast me was ik nooit bang voor het onweer
De regen valt met bakken uit de lucht. Vanuit de deuropening kijk ik naar de bliksemflitsen boven de daken. Leg mijn handen op mijn oren als meteen de snerpende donder volgt.
-
PREMIUM
Op naar een menselijke zwemmachine, ‘een reiziger door het grote niets’
,,Je hoofd niet knikken! Wel draaien! Alleen draaien!” De aanwijzingen van de zweminstructeur maken me moedeloos. Hij blijft ze maar herhalen, ik maak weinig vorderingen. Soms denk ik dat ik verzuip. Borstcrawl is duidelijk niet aan mij besteed. -
PREMIUM
In gedachten hoor ik Job vragen of de muziek harder mag, we zouden samen zingen
Vastberaden stap ik de begraafplaats op. Ik kom hier om een potje ongestoord te brullen. Grienen, janken, want de tranen zitten me hoog vandaag. Daarna voel ik me vast beter. -
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
Het was zo overweldigend mooi op de Seychellen dat we de onuitgesproken fotoboycot spontaan vergaten
Foto’s van mezelf zijn er nauwelijks van de afgelopen zes maanden. In mijn telefoon zie ik vooral kiekjes van de bomen die uitlopen op de begraafplaats en bloemetjes die we pootten op de plek van Jobs as. Mijn laatste selfie is van 20 november 2021. Samen met Job lig ik in zijn ziekenhuisbed, hij draagt een zuurstofmasker. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Vroeger vulde de geur van appeltjes alle kamers
Ik neem de dood veel kwalijk, maar vooral dat hij de geur van mijn zoon heeft meegenomen. We hebben duizenden foto’s waarop je Job tot in detail kunt bekijken. Op filmpjes horen we zijn stem veranderen van babygekir in bijna volwassen bastonen. Maar hoe hij rook is nergens vastgelegd. -
PREMIUMcolumn
Aftellen is zinloos, want Job is er niet meer om naar terug te willen
Er is iets geks aan de hand met de tijd deze vakantie. Vanaf het moment dat we landden op de Seychellen, lijkt het of we hier al heel lang zijn. Telkens moeten we elkaar vragen welke dag het is.
-
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
Een lieve vriendin van mijn ouders had Job opgenomen in haar testament
Afgelopen zomer kreeg Job een brief van een notaris waarin stond dat hij een erfenis had gekregen. Of zijn ouders contact wilden opnemen. Even dacht ik dat we genept werden, maar het bleek echt waar. Een lieve vriendin van mijn ouders had Job opgenomen in haar testament. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Ik beschouw de hond als een trouwe bondgenoot
Mijn vriendin zou de wijn meenemen, ik fietste nog even langs de supermarkt voor borrelnootjes. Het werd een vrijmibo (vrijdagmiddagborrel) nieuwe stijl. -
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
Het gevaar van gedeelde stilte is dat je de ander vergeet
Wij zijn veel met z’n tweeën thuis. Praten is dan niet nodig, we weten van elkaar waar we aan denken. Maar het gevaar van gedeelde stilte is dat je vergeet dat de ander er is. Zo zit ik op een zonnige ochtend in mijn bikini de krant te lezen op het dakterras. Rob komt me een kus brengen, zegt dat hij gaat sporten, rommelt nog wat binnen en vertrekt.
Meest gelezen
-
PREMIUMColumn
Zaten er al krassen in mijn Volvo? Jazeker, lieve mensen! Maar nu is diegene gewoon weggereden
-
PREMIUMColumn
Job was al helemaal af, de jaren die volgden konden we uittekenen
-
PREMIUMcolumn
Ik besloot mezelf in de gaten te houden: lieg ik ook twee keer per dag?
-
PREMIUM
Een stikstofmoeras in het verkiezingsjaar, en het is waarschijnlijk nog lang niet gedempt
-
PREMIUMAnwar burgert in
Op date met je moeder na zeven lange jaren
Meest gedeeld
-
PREMIUMcolumn
Er staat sinds kort een batterij aan accu’s op het erf, voor de opslag van zonne-energie
-
PREMIUMColumn
Zaten er al krassen in mijn Volvo? Jazeker, lieve mensen! Maar nu is diegene gewoon weggereden
-
PREMIUMcolumn
Ik besloot mezelf in de gaten te houden: lieg ik ook twee keer per dag?
-
PREMIUM
Een stikstofmoeras in het verkiezingsjaar, en het is waarschijnlijk nog lang niet gedempt
-
PREMIUMcolumn
Wie gezien wil worden, moet grover geschut inzetten
