-
PREMIUM
column Job is zowel de oorzaak van een hoop stress in ons leven, als de oplossing
Het was half een ‘s nachts en we stonden met een wildvreemde hond aan de lijn bij aankomsthal 1 op Schiphol. Wij stonden, de hond zat. Het arme beest kwam net met het vliegtuig uit Malaga en trilde van angst. Hoe we ook trokken aan de riem, de straathond weigerde te lopen. -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Tomaten
Het jongetje laat zijn waterpistolen rusten langs zijn tengere lichaam als hij me vraagt of ik de tomatenplanten heb gezien. ,,Ja’', zeg ik. Samen staan we op het rivierstrandje bij de krib. Sinds het laagwater groeien hier nieuwe bloemen en planten, waaronder tomaten. Haastige flora in een tijdelijke tuin. -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Geweldig! Job in de oude rolstoel van de briljante Stephen Hawking
Als ik dan toch zo’n 18.000 euro neertel voor een rolstoel, wil ik ook twee voetensteunen in plaats van één voetensteun. En ik zou er niet mee akkoord gaan dat op de zwenk-wieltjes de banden ontbreken. Op de site van veilinghuis Christie’s bestudeer ik Stephen Hawkings rolstoel, die meer lijkt op een elektrische stoel uit een vergeten horrorfilm. Het genie verplaatste zich eind jaren 80 in dit karretje. -
PREMIUM
Column Nepeten
Tegenover elkaar zitten we aan tafel. Geen haast, stilte in de kamer. Job is uit logeren. Ik doe mijn best om niet per ongeluk op Robs bord te kijken. Hij zou me iets aandoen. Staren naar je eten is een onhebbelijkheid van onze zoon. Elke hap volgt hij, vanaf het moment dat je een stuk aardappel aan je vork prikt tot het verdwijnt in je mond. Dan observeert hij je kauwspieren. Als er nog maar drie happen op je bord liggen, vraagt hij: ,,Bijna klaar?’' -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp We boeken die reis, nu kan het nog
In de auto naar huis denk ik terug aan het gesprek van zojuist. De vrouw die niet lang meer te leven heeft, vertelde me hoe ze andere dingen belangrijk was gaan vinden. Niet meer het journaal, wel de kinderen. Alleen nog de essentie, schrap het vluchtige. Met de dood in het vizier kijk je anders naar het leven.
-
PREMIUM
Column Veters
Zelfs op de ouderavond kwam het ter sprake: wat doen we met Jobs schoenen? De begeleidsters thuis hadden ons er al meerdere keren op aangesproken en ook de taxichauffeur roerde zich. Die schoenen! ,,We werken eraan", loog ik. -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Met de drempel tussen ons in praten we over wat er met zijn as gebeurt
De bel gaat. Voor de deur staat een man met een doos in zijn handen. ,,Mijn vrouw heeft me gevraagd of ik dit even wilde brengen.'' Vragend kijk ik hem aan. ,,Of zit ik hier niet goed?'' -
PREMIUM
column Een mooie dag met Job op de Waalbrug
Op mijn rug lag ik op het asfalt. Job stond precies op het midden van de Nijmeegse Waalbrug die voor een dag was afgesloten voor alle verkeer. Die foto moest ik hebben, van mijn zoon in zijn rolstoel op de middenstreep - speciaal hiervoor was ik naar de brug gefietst.
-
PREMIUM
Column Onderweg hebben we zo veel handdoeken in de ring gegooid
We móesten zo veel. Job zat net op school en alles leek nog mogelijk, als we de kansen maar pakten. Misschien ging hij wel lezen, staan, fietsen, zwemmen. -
PREMIUM
Nep-heimwee
'Zijn stem verandert.'' Deze week kreeg ik het van drie mensen te horen. Het gaat dus snel. Job haalt de hoge tonen niet meer als hij het SpongeBob-lied meezingt. En als hij met zijn onwennige gromstem het gebruikelijke zinnetje 'mama ik heb dorst' uitspreekt, klinkt dat als een bevel van een piratenkapitein die zijn bootsman opdraagt als de sodemieter drank voor hem te halen. -
PREMIUM
Pas als de verzorgkat me negeert, weet ik dat de zomervakantie voorbij is
Op blote voeten naar de overburen. Miauwende kat in mijn kielzog. Poeh, wat is het al warm. Achter de voordeur ligt een ochtendkrant. Even lezen, staand aan tafel in het lege huis, terwijl de poes spinnend haar brokjes eet. -
PREMIUM
Column Stil nou, papa en mama moeten even praten met de dokter
We lachen. 'Job is een beetje verlegen.' Snel pakken we zijn hand en steken hem uit naar de dokter. Of de verpleegkundige of de chirurg of de assistent of de diëtist of de vrouw achter de balie. Wie dan ook, voor Job heet iedereen in het ziekenhuis 'dokter'. -
PREMIUM
Column Rapport
Appje van mijn vriendin: 'Hij is over!!' Een tweede vriendin zit nog in de stress. Haar zoon van 15 heeft alleen deze week nog om zijn cijfers op te halen, anders blijft hij zitten.
-
PREMIUM
Column Jinek
Alsof lange mensen alleen bij Eva Jinek zouden aanschuiven als het gaat over hoe vaak ze hun kop stoten. Of een zwarte man pas kan meepraten wanneer discriminatie op de agenda staat. Raar toch? Maar zo werkt het in tv-land wel bij mensen met een handicap. Als we ze zien, praten ze meestal over die handicap. -
PREMIUM
Column Rebels
Ochtend. We zitten aan tafel. Hij in zijn aangepaste stoel, ik ernaast. Job grijpt naar boekjes die op tafel liggen en negeert de elektrische tandenborstel met tandpasta erop in mijn hand. Wil ik zijn tanden kunnen poetsen, dan moet hij zijn mond open doen. Zo doen we dat namelijk, maar nu kennelijk niet. -
PREMIUM
Column Hoofdsteun
'Hij lijkt zo gehandicapt.' We hebben een nieuwe rolstoel. Precies dezelfde als de oude rolstoel, alleen is hij een maatje groter en komt de hoofdsteun verder naar voren. Job leunt er met zijn hoofd tegenaan - wat het idee is van een hoofdsteun. Maar hier zitten wij dus mee, dat hij er door die steun in zijn nek zo gehandicapt uitziet. -
PREMIUM
Job-proof
Dit is een gastcolumn van Gerry Haverkamp, de oma van Job.
-
PREMIUM
Column Eindexamen
Van sommige dromen wist ik niet dat ik ze had. Zoals deze: voorkomen in het vwo-eindexamen Nederlands. Stond niet op mijn bucketlist, omdat ik er nooit bij had stilgestaan dat vereeuwigd worden in een toets iets nastrevenwaardigs was. Tot afgelopen vrijdag. -
PREMIUM
Taxichauffeur
'Schrijf eens over mij, dat de taxi elke dag precies op tijd voor de deur staat.'' De taxichauffeur knipoogt erbij, maar hij heeft natuurlijk gelijk. Sinds de eerste dag dat hij Job naar school brengt - dat was in september - draait hij de bus om exact acht uur achterwaarts onze straat in. De enige die nog wel eens voor vertraging wil zorgen, ben ik. Soms verlies ik me in de krant. Of ik vergeet dat het kind zijn zwemtas moet meenemen. -
PREMIUM
Column Sokken
Ik kan wel een sokkenwinkeltje beginnen, zo veel reacties kreeg ik op mijn column van vorige week. Zonder uitzondering waren het dames die aanboden sokken te breien voor mijn kind, dat altijd ijskoude voeten heeft. Ik hoefde maar de maten door te geven en ze haalden de pennen uit de kast. De sokken konden in alle kleuren geleverd worden. Koordje bovenaan de kuit tegen het afzakken? Geen probleem. Ik stond perplex. Natuurlijk weet ik dat er mensen zijn die de edele kunst van het sokken breien beheersen - mijn (wijlen) oma - , maar het was niet in me opgekomen daar eens naar op zoek te gaan. Blinde vlek. Ik kwam niet verder dan sportzaken afstruinen naar sokken die dik, warm en zo elastisch waren dat ze ook om een smal konijnenpootje als dat van Job goed zouden blijven zitten. De oogst viel altijd tegen.
-
Patrick
-
PREMIUM
Column Job vraagt blij: 'Morgen naar de dokter?'
Job vraagt er al de hele week blij naar: 'Morgen naar de dokter?' 'Nee, overmorgen pas.' Meestal is hij het na zeven minuten vergeten en vraagt hij het opnieuw. 'Morgen naar de dokter?' -
PREMIUM
Gehandicapten discrimineren en uitknijpen, moet kunnen
Hoppa, al bijna 70.000 handtekeningen voor de petitie Wij staan op, gelijke kansen op de arbeidsmarkt. De media besteden veel aandacht aan het idiote wetsvoorstel om mensen met een arbeidsbeperking onder het minimum te mogen betalen en van een pensioen te onthouden. -
PREMIUM
Column Voor de wet zijn we allemaal gelijk, behalve jij, gehandicapte
De productiviteit van Job is nul en daar ben ik blij om. Hoeft hij tenminste nooit de werkvloer op. Blijft hem ook de vernedering bespaard van een 'onafhankelijke deskundige' die zijn productiviteit als gehandicapte gaat meten.
-
Gifmenger Rob is de enige die Jobs keiharde pillen kan kraken
Of ik een feestje had, vroeg de collega. Ik had geen feestje. Met een stapel kartonnen bekertjes, gestolen van de koffie-automaat, liep ik de redactie op. ,,Ik neem ze mee naar huis omdat de gifmenger op vakantie gaat’’, zei ik. -
PREMIUM
Column Roman
Zat ik daar in mijn afgelegen schrijfhuis aan de rivier met een lijkschouwer van 81. Of ze me wat kon bijpraten over hoe mensen zoal stikken, had ik haar gevraagd. Ik serveerde thee, zij had chocolaatjes meegenomen. -
PREMIUM
Column Leeftijd
-
column Donorwet
Gek idee lijkt me: een nier van Job in het lichaam van iemand die kan lopen. Ook raar: zijn lever in een kind dat op en neer springt. Die organen weten niet wat ze meemaken. Helemaal door elkaar geschud! -
Column Het litteken van Sven Kramer
Dat hij een schaats in zijn gezicht had gekregen, zei mijn man over het litteken van Sven Kramer. Ik vond het een goed verhaal. Als ik de beste schaatser van de wereld was, wilde ik ook dat zo'n ijzer mij aan de buitenkant had gemerkt. Dat iedereen kon zien hoever mijn toewijding ging; zelfs van bloed schrok ik niet terug.
-
Column Verschillen
-
column 10.17 uur: zijn bestaan was onherroepelijk
Als ik een klok op 10.17 uur zie staan, moet ik er altijd aan denken. 10.17 uur staat op Jobs geboortekaartje. Dat is het tijdstip waarop hij ter wereld kwam. -
Gamma
'Gek hè'', zeg ik tegen Rob. Hij knikt. Heel gek. Ik kan het niet laten even via de achteruitkijkspiegel naar de achterbank te kijken. Ook al weet ik heel zeker dat daar geen kind zit.
