-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Tot welke hoogte zou Ziggo Job kunnen stuwen?
Sinds zaterdag hebben we een televisie die naar ons luistert. Dankzij een nieuw Ziggo-kastje hoeven we zelfs de knopjes op de afstandsbediening niet meer in te drukken. Het ding reageert op wat we roepen. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Hoppa, roofvogel van 15 kilo erop en lachen naar de camera
,,Pak dat fotoboek er eens bij”, zeg ik tegen mijn moeder. ,,Van die volken die dreigen uit te sterven. Jimmy Nelson.” Mama moet even zoeken. Het ligt als koffietafelboek onder een ander koffietafelboek in haar huiskamer. ,,Kijk”, zeg ik. ,,Hier was ik.” -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Ik zie ‘Weekend at Bernie’s’. Alleen is Job niet dood
Twee knapen zeulen met een lijk. Ze klemmen hem tussen hen in in de auto, leggen hem met een sigaret tussen de lippen op een strandbed, zetten hem in een hoek van de bank tijdens een feestje. Niemand mag weten dat verzekeringsbaas Bernie dood is. De jongens zijn te gast in zijn strandhuis en straks worden zíj nog verdacht van moord. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Blijdschap vieren in een vreemd land met mensen die ik nauwelijks ken
,,Jij plast snel zeg”, zegt ze. Naast elkaar zitten we gehurkt in het gras. Een week eerder kende ik deze vrouw nog niet. Nu waait dezelfde koude wind onder onze billen langs. -
Column Annemarie Haverkamp Ik krijg later geen zoon die boven me uittorent en me mama’tje noemt
Ik lig op mijn rug met mijn hoofd in Jobs schoot. We kijken elkaar aan. Zo hoort het niet. Al vijftien jaar ligt hij op de bank bij mij op schoot. Job moet lachen, speelt met mijn haar. Door zijn kromme rug is zijn gezicht vlakbij het mijne. Mijn hoofd van 5 kilo op zijn bovenbenen vormt een stevig contragewicht, waardoor hij netjes blijft zitten en niet omvalt.
-
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Vandaag is Job Elvis in zijn eigen pink Cadillac
-
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Jobs wensen werden gecompliceerd toen hij liet weten dat hij graag in een roze Cadillac werd vervoerd
-
PREMIUM
Column Nog twee weken kunnen we zwemmen in onwetendheid
Ons huis is een pakhuis van koffers. Job slalomt er in zijn rolstoel tussendoor, roepend wat er allemaal mee moet. ,,De iPad!’’ ,,De iPad!’’ ,,De iPad!”
-
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Job leest en schrijft niet, maar spreekt wel twee talen
Als Job (15) op donderdagochtend de klas binnenkomt, vraagt hij al of hij naar Engelse les mag. Het is zijn favoriet. Hij volgt een uur per week les in een andere groep. ,,Hij rijdt er zelf heen in zijn rolstoel en klopt dan op de deur’’, zegt de juf. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Het wonder duurt voort: Job krabbelt op
,,Ik hoef niet te hoesten mama”, zegt Job met hese stem. ,,Ik ben beter.” Op bed zit een manneke dat de halve nacht heeft wakker gelegen van zijn eigen geblaf. -
PREMIUM
Column De laatste weken zit Job gevangen in een benauwende hoest, is de gevreesde aftakeling begonnen?
-
PREMIUM
Column Intussen is Rob begonnen met het inpakken van zijn koffer, nu is het zijn beurt
Een van de beste dingen van een vakantie zonder Job is slapen. Het zit ’m niet in de lengte van de nachtrust, maar in de diepte. Slapen zonder alert te hoeven zijn. Niet wakker schrikken van een snurk, een kreun of een huil. Of erger nog: naast je bed staan omdat het op de andere kamer zo stil is. Eng stil. Thuis slaap ik met mijn oren open, op vakantie gaan ze dicht. -
PREMIUM
Column Op terrasjes vroegen we ons wel eens af wat mensen van ons dachten. Oude man met jonge vriendin?
-
PREMIUM
Column We zijn een klein dorpje geworden met Job als stamhoofd
-
PREMIUM
Column Rolstoelfiets
De elektrische fiets zit in de lift, behalve die van ons. Mijn frustratie piekt op het fietspad als ik krom over het stuur lig terwijl bakfietsmoeders met een half dozijn koters me lachend voorbij zoeven. -
PREMIUM
Column Verdriet
Aan het plafond hingen dikke, heldere druppels. Langs het keukenkastje gleden ze traag naar beneden. Plok plok - op de laminaatvloer. Samen keken we naar de lekkage. Waarom nú? -
PREMIUM
Column Dood
Job zit tegenover me aan tafel. Hij kijkt me plechtig aan, want ik heb gezegd dat ik hem iets moet vertellen. Ik laat een foto zien. ,,Wie is dit, Job?’’ ,,Oma.’'
-
PREMIUM
Column Job knipperde enkel een paar keer met zijn ogen en hervatte zijn spel
Job (15) wil morgen een zwarte pruik op naar school. Het duurde even voor ik snapte wat hij bedoelde. In bed friemelde hij aan zijn haar. ,,Krullen mee naar school.’' Hij herhaalde het drie keer, toen begreep ik het. -
PREMIUM
Column Ik wil naar binnen, ik wil naar huis, maar ik kan nergens heen
-
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Op de terugweg kuste Job de doos met zoenen
‘Help’', riep ik zwakjes vanuit de badkamer. Rob verscheen in joggingbroek in de deuropening. ,,Waar moet ik mee helpen dan?’’ ,,Met hém. Ik kan hem niet tillen. Overal spierpijn.’'
-
PREMIUM
Column Prik
Ik ben in shock. Het begon al bij de scooters voor de ingang. Jongens met gaten in hun spijkerbroek die elkaar op de schouder sloegen en helemaal zelf het NEC-stadion binnengingen. Knuffelende meisjes, sommigen langer dan ik. Plaatjesbeugels, bh-bandjes, blote enkels. ,,Wat had je dan verwacht’', vraagt Rob als hij mijn verbazing ziet. ,,Krijsende baby’s?’' -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp ‘Mama’ betekende applaus en knuffels
-
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp We hadden meer moeten doen dan alleen bladeren door het aanbod van Intertoys
Intertoys is failliet en dat vind ik heel erg. Niet dat ik er ooit een stap over de drempel heb gezet, maar Jobs kast staat vol met speelgoedboeken. Het zijn die catalogi die ruim voor sinterklaas door je brievenbus vallen. Job bladert er het hele jaar in. -
PREMIUM
Column Egbert
In mijn hoofd zit een leegte. Het gat heeft het silhouet van een volwassen man. Egbert, de hoofdpersoon uit mijn aanstaande roman, bivakkeerde daar de afgelopen jaren. Ik gaf hem te eten en te drinken, liet hem werken en liefhebben. Ik bood onderdak aan zijn gepieker, waardoor het soms filerijden werd in mijn bovenkamer.
-
PREMIUM
Column Liftleed
Kom aan mijn lift, en je komt aan mij. Dertien jaar geleden kochten we ons huis vanwege die lift. Job kon in zijn rolstoel tot aan de zolder reizen. De vorige eigenaar liet de schacht inbouwen na een dwarslaesie. De gemeente, verantwoordelijk voor huisaanpassingen in geval van handicaps, betaalde de meeste kosten. -
PREMIUM
Column Priemgetal
‘Klinkt lelijk, 43", zei ik tegen een collega. Het was op mijn verjaardag. Ik hoorde mezelf zeggen dat ik blij was met 44. ,,43 is ook een priemgetal’', antwoordde hij droog. Dat zal het zijn. Ik was een priemgetal: alleen maar deelbaar door één en mezelf. Eenzaamheid overviel me. -
PREMIUM
Column Terug in dit huis, zijn ook de zorgen er weer
-
PREMIUM
Column Vader
De zoon dobbert in zee met een duikbril op. Van de vader zie ik alleen de flippers, hij is zojuist richting koraal gedoken. Vanaf het strand kijk ik toe. Minder opzichtig dan toen gisteren een school dolfijnen voorbij zwom, maar even nieuwsgierig. -
PREMIUM
Column Bonaire
Na precies dertien jaar klim ik weer in de dode boom op Bonaire. Terwijl het in Nederland vriest, doen we een remake op deze tropische locatie. Details zijn belangrijk. ,,Hier?” Ik kijk naar Jobs begeleidster die vandaag fungeert als fotografe.
-
PREMIUM
Column Vliegen met een jongen die niet in een normale stoel kan zitten? Een handleiding:
Twaalf uur vliegen met een kind is al lastig. Het wordt een uitdaging met een jongen van 15 die gezien zijn kromming niet in een normale stoel kan zitten. -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Altijd breek ik als een assistent zegt: ‘we zullen goed voor hem zorgen’
Uit de wc klinkt gerochel. Iemand schraapt zijn hele binnenste en laat het met een fluim terechtkomen in de wasbak. Opgetrokken wenkbrauwen in de wachtruimte. ,,Laat ze die deur dichtdoen’', smiespelt een vrouw tegen haar man. -
PREMIUM
Column Ja, zo zou het gaan als we Job voor het eerst ontdeden van de haren op zijn kin
Het leek me een mijlpaal. Een memorabel moment. Een overgangsrite. Ik zag ons voor me met ons drieën in de badkamer. Rob droeg een leren schort, hield scheermes en zeep in de aanslag als een ouderwetse barbier. Ons kind in het midden.
