-
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
We zoeken een nieuwe pgb-begeleidster voor Job, mijn geweldige zoon is een hoofdprijs
Ik heb zijn haren gekamd, zijn kin geschoren en zijn nagels geknipt. In een fonkelnieuwe korte broek zit Job naast me op de bank. Ik ondersteun hem zodat hij niet omvalt. Rob serveert glaasjes water. -
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
De danseres in haar zwierende balletjurk openbaart zich altijd aan hem rond dezelfde tijd
Als Job zegt dat hij de juffrouw voor het raam ziet dansen, weet ik dat het zomer is. De avonden zijn lang, een oneindige vakantie dient zich aan. Ik ruik al zonnebrandcrème. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Het rapport is een van de leukste die Job ooit kreeg
Uit het schoolrapport van Job: ‘Op donderdagmiddag doe je een dutje in het lokaal.’ Er staat geen cijfer achter deze vaardigheid, maar ik vermoed dat Job er heel goed in is. -
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
De prachtige brug die nu al een symbool van uitsluiting is
Ik kijk nog eens goed naar de tekening van de brug. Een stevig ding is het waar je ook gemakkelijk overheen kunt rollen. Ik zie tenminste een kar met houten wielen, getrokken door paarden. Ja, ze konden wat, die Romeinen. Bijna twee millennia geleden legden ze een brug over de Waal die zo op het oog extreem toegankelijk was. Voor iedereen. -
PREMIUMcolumn
‘Jobs rolstoel schrikt straatverkopers af’
In onze straat lopen meisjes van Oxfam Novib. Bij alle deuren bellen ze aan. Door het open raam hoor ik ze enthousiast hun verhaal doen over het fantastische werk van de organisatie. Sommige buren kappen de riedel af, anderen gaan erin mee.
-
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Job kreeg zijn bevrijdende spuit, maar waarom moet het altijd zo ingewikkeld?
We waren uitzinnig. Kinderen tussen de 16 en 18 jaar voor wie corona gevaarlijk kon zijn, kregen eindelijk ook een prik. Wel gek dat die uitnodiging voor Job (17) maar niet op de deurmat viel. Wij dus bellen. -
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
Ik zat helemaal niet op te letten en toen zwom zomaar een prachtige bever voorbij
De plotselinge zomer was zo dwingend dat ik er niet aan ontkwam mijn avond aan de waterkant door te brengen. In Millingen aan de Rijn ging ik zitten op het uiterste puntje van een krib met zicht op de splitsing tussen de Waal en het Pannerdensch Kanaal. Daar wachtte ik tot de koperen zon achter de bomen zou zakken. -
PREMIUMColumn
We werden personages in onze eigen soap die een veel onwaarschijnlijker verloop kende
Jef en Robert waren onze twee katten. Doorgewinterde kijkers van Goede tijden, slechte tijden weten dan direct dat we onze huisdieren hadden vernoemd naar de gebroeders Alberts uit de eerste Nederlandse soapserie. Jarenlang keken Rob en ik samen elke avond om acht uur naar de belevenissen in Meerdijk.
-
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Al zeventien jaar beschouw ik mijzelf als een jonge moeder
Ik heb een volslagen onjuist beeld van mezelf. Al zeventien jaar beschouw ik mijzelf als een jonge moeder. En dan niet jong in de zin van jaren, maar als moeder van een jong kind. -
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
Mijn kapsel is 2 centimeter korter, de juf is lovend. Apetrots rijden we naar huis
Haren wassen met een mondkapje op is erg onhandig. De stof wordt nat en voor je het weet, schiet het ding weg van één oor. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Bedankt voor het troosten? Ik zou hém eens moeten bedanken
,,Bedankt voor het troosten”, zei mijn zoon. Ik keek hem aan. ,,Zei je nou ‘bedankt voor het troosten’?” Hij herhaalde wat hij had gezegd. -
PREMIUM
Ik durfde mijn moeder niet te zeggen dat ik me een oude vrouw voelde
,,Laat mij dit maar doen’’, zei ik overmoedig. Het bleek een vergissing. Ik voelde het al toen ik de eerste schop in de grond zette. De spade sneed niet door de wortels heen, zoals verwacht, maar veerde keihard terug. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Corona maakt niet alleen slachtoffers onder degenen die eraan overlijden
Het beste nieuws van de week: wie gevaccineerd is tegen corona, kan het virus (bijna) niet overdragen op anderen. Lange tijd was dat nog maar de vraag, uit onderzoek blijkt nu dat een prik ook andere mensen beschermt.
-
PREMIUM
Dé brief is binnen: met het vaccin kunnen we Job beschermen tegen het virus dat zoveel dood en verderf heeft gezaaid
Het regende berichtjes woensdag. ‘Hebben jullie ’m al?’ ‘Wij hebben ’m!’ Veelal werd een foto van DE brief meegestuurd. Het ging hier om een uitnodiging voor een prik in de arm. -
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
Ik heb dit enorm gemist. De winkel. De boeken. De verrassing. De mensen. De inspiratie
Geroezemoes in een hoek van de zaak. ,,Loopt u maar even mee.’’ Iets verderop, bij de infobalie, een vriendelijk gesprek. ,,Ja, ik weet welke auteur u bedoelt, ik zoek haar even op in de computer.’’ -
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
Job laat zich begrijpen door het omgekeerde te horen van wat hij zegt: hij zou een uitstekend politicus zijn
Elke avond hetzelfde ritueel. Ik rommel wat in huis, mijn hoofd zit nog vol met de dag. Tot Job vanaf de bank roept: ,,Mama, het is niet donker hier. Het is hartstikke licht.’’ -
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
Hij greep de duwstang en duwde mee naar de top van de heuvel. Ik zweette, hijgde en was opgelucht
We waren in een dierentuin op een tropisch eiland. Bij veertig graden duwde ik de rolstoel met Job erin tegen een berg op. De helling was te steil. Ik voelde dat het fout ging. Mijn handen zaten om de duwstang geklemd en ik zette me schrap om te voorkomen dat die zware stoel achterwaarts over me heen zou rollen.
-
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Bij Ismael werd een hersentumor verwijderd, maar nog steeds maakt hij films
Voor het interview konden we elkaar niet ontmoeten. In 2019 voelde dat nog vreemd. ‘Dan maar via WhatsApp-video’, opperde ik. Zoom of Teams waren nog niet geïntegreerd in ons dagelijks leven. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Wat te doen met de rolstoel die meer sneeuw had verzameld dan een gemiddelde shovelbek?
Na twee dagen binnenblijven vond ik dat Job er ook maar even uit moest. Een paar meter van ons huis stonden we al muurvast. Rolstoelwielen klem in de sneeuw. Op de grote weg zou het vast beter gaan, hoopte ik, dus moesten we zien dat we het einde van ons woonerf haalden. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Deze week is Job 17 geworden: hij ligt in het grote bed met zijn hoofd op de borst van Rob en kijkt blij
Er is een foto. Job ligt in het grote bed met zijn hoofd op de borst van Rob. Hij kijkt blij, zoals hij meestal blij kijkt. Omdat het ochtend is, omdat de dag begint, omdat hij bestaat. Op de foto is Job nog een baby.
-
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Nu we de verjaardag van Job schrappen, moet ik ook die van mezelf overslaan
In dit soort deprimerende tijden ga ik graag op zoek naar de voordelen van het hebben van een gehandicapt kind. Dit is er weer eentje: mijn zoon kent zijn eigen geboortedatum niet. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Nog nooit vierden we onze trouwdag met een restaurantdiner in eigen huis
Buiten lag sneeuw. Ik trok mijn laarzen aan en stapte in de auto. Twee minuten later noemde ik mijn naam aan de balie van het restaurant. Het meisje liep mee en zette de prachtig opgemaakte borden in mijn kofferbak. Thuis stond de wijn al te luchten. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Veel lezers wilden hun plek in de wachtrij afstaan om Job eerder te kunnen vaccineren
We kunnen onderhand een handeltje beginnen in coronavaccins. Zo veel mensen boden Job ‘hun’ prik aan de afgelopen week. Aanleiding was een column over onze gehandicapte zoon die volgens de overheidsregels niet in aanmerking komt voor een vaccinatie. Terwijl we er zo naar hadden uitgekeken. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Job heeft een kwetsbare gezondheid en valt daarmee in de risicogroep, wij snakken naar zijn prik
In het holst van de nacht fiets ik naar het ziekenhuis. Met een mondkapje op sluip ik langs de portier. Binnen verstop ik mijn winterjas en hul me in een operatiekleed. Zo onopvallend mogelijk wandel ik op blote voeten door de gangen. Van een patiëntenkamer grijp ik een infuusstang op wieltjes.
-
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Ik sta weer met beide benen op de grond. Nooit opgeven. Dank je, Aisha
Maandagmiddag was ik op weg naar zee. Langs de A9 doemde plotseling Schiphol op. Boven de autobaan hing een vliegtuig. Ik moest oppassen niet van de weg te raken, zo graag wilde ik kijken naar die gespreide vleugels en de wielen die als de klauwen van een buizerd op me af kwamen. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Rob werd ziek, van de ene op de andere dag was ik Jobs enige verzorger
Sinds maart spookt door mijn hoofd hoe eng het zou zijn als Job werd besmet met corona – hij zou er weleens aan kunnen bezwijken. Ik zag hem al in het ziekenhuis liggen aan slangen en snoeren. Daarvoor is weinig fantasie nodig, we weten precies hoe dat is. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Wat als het echt corona is? Is Job al besmet? Het worden 48 lange uren
‘Twee boterhammen met hagelslag graag.’ Tien minuten na het WhatsApp-bericht van mijn man zet ik het ontbijt voor de slaapkamerdeur. Ik roep dat hij maar smakelijk moet eten. Hij rochelt iets onverstaanbaars terug. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Sint is ziek, maar Job luistert de hele dag Jingle Bells
Sinterklaas is ziek. Waar ik me als kleuter toch wel zorgen zou hebben gemaakt bij zo’n tegenvaller, neemt Job het ter kennisgeving aan. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Hoeveel persoonlijke momenten van trots, blijdschap en erkenning zijn dit jaar de nek omgedraaid
In mijn galajurk groet ik de genodigden. Een beetje nerveus lach ik naar alle vertrouwde gezichten van vrienden, collega's en familie. Als de muziek is uitgespeeld, beklim ik de kansel.
-
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Als een ware crash test mummy bewoog ik wild mijn lijf heen en weer boven de wc
Ik tik deze column met twee verschillende laarzen aan. De linker is bruin en smal, rechts heeft paarse veters en een nepbontje aan de binnenkant. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Job is een van de vele gehandicapte kinderen die geen vrienden heeft, maar hij is nooit alleen
De beste vriend van mijn zoon is zijn pluchen konijn. Terwijl ik dit opschrijf, twijfel ik. Of is zijn vader zijn beste vriend? -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Ik voelde me een verwarde vrouw maar wist dat ik het niet was
Op blote voeten rende ik over straat. Om mijn lijf wapperde een ochtendjas, achter me aan trok ik een groenbak. Drie vuilnismannen groepten samen om de stinkende vrachtwagen. Mag niet, dacht ik. Maximaal twee.
Meest gelezen
Meest gedeeld
-
PREMIUM
Het wordt nooit meer zo fijn als in Winterswijk
-
PREMIUM
De onvoorwaardelijke liefde van J., haar held
-
PREMIUM
Iemand is ziek en Nederland wordt weer een kwetsbaar kabouterland
-
PREMIUM
Requiem voor de stedenband: we hoeven geen valse vriendschappen te onderhouden, we redden ons wel zonder
-
PREMIUM
Bij het CDA ging letterlijk alles mis, maar waar blijven de excuses?
