-
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Job is geen echte kroegtijger en in restaurants zie je hem zelden
Job is een van de weinige 17-jarigen zonder mobiele telefoon. Daar zat niemand mee, tot het coronavaccinatiebewijs zijn intrede deed. De QR-code moet je immers downloaden op je telefoon. -
PREMIUMcolumn Annemarie Haverkamp
Is er tijdens de coronacrisis een enorm sinkhole ontstaan, waarin een groot deel van werkend Nederland is verdwenen?
Op Jobs school zitten ze met de handen in het haar. De dame die alle kinderen helpt met eten, drinken en luiers verschonen is ziek. Vervangers zijn er niet. Op het taxibusje dat ons kind elke dag naar school brengt, prijkt een sticker met de tekst: collega’s gezocht. -
PREMIUMcolumn Annemarie Haverkamp
Job heeft geen lengte, de arts beslist dat we die het best kunnen schatten en dan in de computer kunnen zetten
Mijn zoon heeft geen lengte. Hij zou 1 meter 53 kunnen zijn volgens de verpleegkundige. Of 2 meter 1. Ze staat er bedremmeld bij. Wat zet ze in de computer? Een mens moet een lengte hebben. Om uit te rekenen of zijn gewicht gezond is. Om te vermelden in het paspoort. -
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
Job bleef voor het eerst alleen thuis, er kwamen geen vlammen uit het dak
Job bleef voor het eerst alleen thuis. We hoefden geen afspraken te maken over hoe lang hij mocht gamen of hoe laat hij naar bed zou gaan, zoals in andere gezinnen waarschijnlijk gebeurt. Job sliep toen we vertrokken en wist niet dat hij alleen thuis bleef. -
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
Mijn moeder had het heel leuk gevonden Máxima in haar eigen straat te ontmoeten
Op de familie-app verscheen een foto van Willem-Alexander en Máxima. Tien minuten later nog eentje. Ik keek eens goed en zag bekende huizen op de achtergrond. Toen pas begreep ik dat het koningskoppel in Deventer rondliep, in de nieuwe, hippe wijk van mijn ouders. De fotograaf was mijn vader, die er met zijn neus bovenop stond.
-
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
Onze vakantie in het bos bij Borne blijkt een leermoment
De koffers staan nog niet binnen of de eerste mug zoemt al om mijn hoofd. Ik weet meteen wat we vergeten zijn: muggenspul. Speciaal gekocht natuurlijk, omdat we naar een vakantiehuis in het bos gingen. -
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
Een speciale autostoel voor astronaut Job
Onze nieuwe auto trekt bekijks. Niet omdat ie op waterstof rijdt of zo’n zeldzame hypercar is van het soort waarin Cristiano Ronaldo zich verplaatst, maar vanwege de fancy bijrijdersstoel. Vooral kinderen vinden het interessant om te zien wat er uit onze Volkswagen schuift. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Het wordt nooit meer zo fijn als in Winterswijk
Met mijn Heidi-koffertje in de hand stapte ik in de trein. Mijn moeder liep mee. In de wagon vroeg ze een willekeurige meneer of mevrouw met een betrouwbaar gezicht of die erop wilde letten dat ik in Winterswijk uitstapte. Ging altijd goed. Mama zwaaide me uit op het perron.
-
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
We zoeken een nieuwe pgb-begeleidster voor Job, mijn geweldige zoon is een hoofdprijs
Ik heb zijn haren gekamd, zijn kin geschoren en zijn nagels geknipt. In een fonkelnieuwe korte broek zit Job naast me op de bank. Ik ondersteun hem zodat hij niet omvalt. Rob serveert glaasjes water. -
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
De danseres in haar zwierende balletjurk openbaart zich altijd aan hem rond dezelfde tijd
Als Job zegt dat hij de juffrouw voor het raam ziet dansen, weet ik dat het zomer is. De avonden zijn lang, een oneindige vakantie dient zich aan. Ik ruik al zonnebrandcrème. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Het rapport is een van de leukste die Job ooit kreeg
Uit het schoolrapport van Job: ‘Op donderdagmiddag doe je een dutje in het lokaal.’ Er staat geen cijfer achter deze vaardigheid, maar ik vermoed dat Job er heel goed in is. -
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
De prachtige brug die nu al een symbool van uitsluiting is
Ik kijk nog eens goed naar de tekening van de brug. Een stevig ding is het waar je ook gemakkelijk overheen kunt rollen. Ik zie tenminste een kar met houten wielen, getrokken door paarden. Ja, ze konden wat, die Romeinen. Bijna twee millennia geleden legden ze een brug over de Waal die zo op het oog extreem toegankelijk was. Voor iedereen. -
PREMIUMcolumn
‘Jobs rolstoel schrikt straatverkopers af’
In onze straat lopen meisjes van Oxfam Novib. Bij alle deuren bellen ze aan. Door het open raam hoor ik ze enthousiast hun verhaal doen over het fantastische werk van de organisatie. Sommige buren kappen de riedel af, anderen gaan erin mee.
-
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Job kreeg zijn bevrijdende spuit, maar waarom moet het altijd zo ingewikkeld?
We waren uitzinnig. Kinderen tussen de 16 en 18 jaar voor wie corona gevaarlijk kon zijn, kregen eindelijk ook een prik. Wel gek dat die uitnodiging voor Job (17) maar niet op de deurmat viel. Wij dus bellen. -
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
Ik zat helemaal niet op te letten en toen zwom zomaar een prachtige bever voorbij
De plotselinge zomer was zo dwingend dat ik er niet aan ontkwam mijn avond aan de waterkant door te brengen. In Millingen aan de Rijn ging ik zitten op het uiterste puntje van een krib met zicht op de splitsing tussen de Waal en het Pannerdensch Kanaal. Daar wachtte ik tot de koperen zon achter de bomen zou zakken. -
PREMIUMColumn
We werden personages in onze eigen soap die een veel onwaarschijnlijker verloop kende
Jef en Robert waren onze twee katten. Doorgewinterde kijkers van Goede tijden, slechte tijden weten dan direct dat we onze huisdieren hadden vernoemd naar de gebroeders Alberts uit de eerste Nederlandse soapserie. Jarenlang keken Rob en ik samen elke avond om acht uur naar de belevenissen in Meerdijk. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Al zeventien jaar beschouw ik mijzelf als een jonge moeder
Ik heb een volslagen onjuist beeld van mezelf. Al zeventien jaar beschouw ik mijzelf als een jonge moeder. En dan niet jong in de zin van jaren, maar als moeder van een jong kind.
-
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
Mijn kapsel is 2 centimeter korter, de juf is lovend. Apetrots rijden we naar huis
Haren wassen met een mondkapje op is erg onhandig. De stof wordt nat en voor je het weet, schiet het ding weg van één oor. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Bedankt voor het troosten? Ik zou hém eens moeten bedanken
,,Bedankt voor het troosten”, zei mijn zoon. Ik keek hem aan. ,,Zei je nou ‘bedankt voor het troosten’?” Hij herhaalde wat hij had gezegd. -
PREMIUM
Ik durfde mijn moeder niet te zeggen dat ik me een oude vrouw voelde
,,Laat mij dit maar doen’’, zei ik overmoedig. Het bleek een vergissing. Ik voelde het al toen ik de eerste schop in de grond zette. De spade sneed niet door de wortels heen, zoals verwacht, maar veerde keihard terug.
-
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Corona maakt niet alleen slachtoffers onder degenen die eraan overlijden
Het beste nieuws van de week: wie gevaccineerd is tegen corona, kan het virus (bijna) niet overdragen op anderen. Lange tijd was dat nog maar de vraag, uit onderzoek blijkt nu dat een prik ook andere mensen beschermt. -
PREMIUM
Dé brief is binnen: met het vaccin kunnen we Job beschermen tegen het virus dat zoveel dood en verderf heeft gezaaid
Het regende berichtjes woensdag. ‘Hebben jullie ’m al?’ ‘Wij hebben ’m!’ Veelal werd een foto van DE brief meegestuurd. Het ging hier om een uitnodiging voor een prik in de arm. -
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
Ik heb dit enorm gemist. De winkel. De boeken. De verrassing. De mensen. De inspiratie
Geroezemoes in een hoek van de zaak. ,,Loopt u maar even mee.’’ Iets verderop, bij de infobalie, een vriendelijk gesprek. ,,Ja, ik weet welke auteur u bedoelt, ik zoek haar even op in de computer.’’ -
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
Job laat zich begrijpen door het omgekeerde te horen van wat hij zegt: hij zou een uitstekend politicus zijn
Elke avond hetzelfde ritueel. Ik rommel wat in huis, mijn hoofd zit nog vol met de dag. Tot Job vanaf de bank roept: ,,Mama, het is niet donker hier. Het is hartstikke licht.’’
-
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
Hij greep de duwstang en duwde mee naar de top van de heuvel. Ik zweette, hijgde en was opgelucht
We waren in een dierentuin op een tropisch eiland. Bij veertig graden duwde ik de rolstoel met Job erin tegen een berg op. De helling was te steil. Ik voelde dat het fout ging. Mijn handen zaten om de duwstang geklemd en ik zette me schrap om te voorkomen dat die zware stoel achterwaarts over me heen zou rollen. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Bij Ismael werd een hersentumor verwijderd, maar nog steeds maakt hij films
Voor het interview konden we elkaar niet ontmoeten. In 2019 voelde dat nog vreemd. ‘Dan maar via WhatsApp-video’, opperde ik. Zoom of Teams waren nog niet geïntegreerd in ons dagelijks leven. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Wat te doen met de rolstoel die meer sneeuw had verzameld dan een gemiddelde shovelbek?
Na twee dagen binnenblijven vond ik dat Job er ook maar even uit moest. Een paar meter van ons huis stonden we al muurvast. Rolstoelwielen klem in de sneeuw. Op de grote weg zou het vast beter gaan, hoopte ik, dus moesten we zien dat we het einde van ons woonerf haalden. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Deze week is Job 17 geworden: hij ligt in het grote bed met zijn hoofd op de borst van Rob en kijkt blij
Er is een foto. Job ligt in het grote bed met zijn hoofd op de borst van Rob. Hij kijkt blij, zoals hij meestal blij kijkt. Omdat het ochtend is, omdat de dag begint, omdat hij bestaat. Op de foto is Job nog een baby. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Nu we de verjaardag van Job schrappen, moet ik ook die van mezelf overslaan
In dit soort deprimerende tijden ga ik graag op zoek naar de voordelen van het hebben van een gehandicapt kind. Dit is er weer eentje: mijn zoon kent zijn eigen geboortedatum niet.
-
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Nog nooit vierden we onze trouwdag met een restaurantdiner in eigen huis
Buiten lag sneeuw. Ik trok mijn laarzen aan en stapte in de auto. Twee minuten later noemde ik mijn naam aan de balie van het restaurant. Het meisje liep mee en zette de prachtig opgemaakte borden in mijn kofferbak. Thuis stond de wijn al te luchten. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Veel lezers wilden hun plek in de wachtrij afstaan om Job eerder te kunnen vaccineren
We kunnen onderhand een handeltje beginnen in coronavaccins. Zo veel mensen boden Job ‘hun’ prik aan de afgelopen week. Aanleiding was een column over onze gehandicapte zoon die volgens de overheidsregels niet in aanmerking komt voor een vaccinatie. Terwijl we er zo naar hadden uitgekeken. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Job heeft een kwetsbare gezondheid en valt daarmee in de risicogroep, wij snakken naar zijn prik
In het holst van de nacht fiets ik naar het ziekenhuis. Met een mondkapje op sluip ik langs de portier. Binnen verstop ik mijn winterjas en hul me in een operatiekleed. Zo onopvallend mogelijk wandel ik op blote voeten door de gangen. Van een patiëntenkamer grijp ik een infuusstang op wieltjes.
Meest gelezen
-
PREMIUM
Zo hadden we het dieptepunt qua Nederlands televisieamusement tenminste gehad
-
PREMIUM
Op kamp op een nerdenfestival in Potsdam met de criticus, zo voelt het tenminste
-
PREMIUM
De dood van GW1490m is de kroniek van een aangekondigde dood
-
PREMIUM
Sapperdeflap, een klushuisje voor een euro in de Apennijnen
-
PREMIUM
Ik reken niet op een toekomst in Syrië
Meest gedeeld
-
PREMIUM
Zo hadden we het dieptepunt qua Nederlands televisieamusement tenminste gehad
-
PREMIUM
De dood van GW1490m is de kroniek van een aangekondigde dood
-
PREMIUM
Ik reken niet op een toekomst in Syrië
-
PREMIUM
Gekookte aardappels met jus en een gesudderd stukje vlees in de trein naar Hamburg
-
PREMIUM
Sapperdeflap, een klushuisje voor een euro in de Apennijnen
