-
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp ‘Mama’ betekende applaus en knuffels
-
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp We hadden meer moeten doen dan alleen bladeren door het aanbod van Intertoys
Intertoys is failliet en dat vind ik heel erg. Niet dat ik er ooit een stap over de drempel heb gezet, maar Jobs kast staat vol met speelgoedboeken. Het zijn die catalogi die ruim voor sinterklaas door je brievenbus vallen. Job bladert er het hele jaar in. -
PREMIUM
Column Egbert
In mijn hoofd zit een leegte. Het gat heeft het silhouet van een volwassen man. Egbert, de hoofdpersoon uit mijn aanstaande roman, bivakkeerde daar de afgelopen jaren. Ik gaf hem te eten en te drinken, liet hem werken en liefhebben. Ik bood onderdak aan zijn gepieker, waardoor het soms filerijden werd in mijn bovenkamer. -
PREMIUM
Column Liftleed
Kom aan mijn lift, en je komt aan mij. Dertien jaar geleden kochten we ons huis vanwege die lift. Job kon in zijn rolstoel tot aan de zolder reizen. De vorige eigenaar liet de schacht inbouwen na een dwarslaesie. De gemeente, verantwoordelijk voor huisaanpassingen in geval van handicaps, betaalde de meeste kosten. -
PREMIUM
Column Priemgetal
‘Klinkt lelijk, 43", zei ik tegen een collega. Het was op mijn verjaardag. Ik hoorde mezelf zeggen dat ik blij was met 44. ,,43 is ook een priemgetal’', antwoordde hij droog. Dat zal het zijn. Ik was een priemgetal: alleen maar deelbaar door één en mezelf. Eenzaamheid overviel me.
-
PREMIUM
Column Terug in dit huis, zijn ook de zorgen er weer
-
PREMIUM
Column Vader
De zoon dobbert in zee met een duikbril op. Van de vader zie ik alleen de flippers, hij is zojuist richting koraal gedoken. Vanaf het strand kijk ik toe. Minder opzichtig dan toen gisteren een school dolfijnen voorbij zwom, maar even nieuwsgierig. -
PREMIUM
Column Bonaire
Na precies dertien jaar klim ik weer in de dode boom op Bonaire. Terwijl het in Nederland vriest, doen we een remake op deze tropische locatie. Details zijn belangrijk. ,,Hier?” Ik kijk naar Jobs begeleidster die vandaag fungeert als fotografe.
-
PREMIUM
Column Vliegen met een jongen die niet in een normale stoel kan zitten? Een handleiding:
Twaalf uur vliegen met een kind is al lastig. Het wordt een uitdaging met een jongen van 15 die gezien zijn kromming niet in een normale stoel kan zitten. -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Altijd breek ik als een assistent zegt: ‘we zullen goed voor hem zorgen’
Uit de wc klinkt gerochel. Iemand schraapt zijn hele binnenste en laat het met een fluim terechtkomen in de wasbak. Opgetrokken wenkbrauwen in de wachtruimte. ,,Laat ze die deur dichtdoen’', smiespelt een vrouw tegen haar man. -
PREMIUM
Column Ja, zo zou het gaan als we Job voor het eerst ontdeden van de haren op zijn kin
Het leek me een mijlpaal. Een memorabel moment. Een overgangsrite. Ik zag ons voor me met ons drieën in de badkamer. Rob droeg een leren schort, hield scheermes en zeep in de aanslag als een ouderwetse barbier. Ons kind in het midden. -
PREMIUM
Column Ongeluk (2)
Heeft Job pijn? De dokter vraagt het, de tandarts vraagt het. Het eerlijke antwoord is: we weten het niet. Job krijst niet meer hartverscheurend zoals vorige week toen hij net met zijn tanden op de badkamervloer was gevallen. Hij laat toe dat deskundigen in zijn mond kijken om de schade op te nemen en een restauratieplan te bedenken. Zijn pijngrens is extreem hoog, dat weten we van eerdere ongelukken en operaties. Maar wat voelt hij precies? -
PREMIUM
Column Deze val is zó oneerlijk, Job heeft al zoveel deuken
-
PREMIUM
Column Sinterklaas
‘Misschien wil Sinterklaas de eerste bladzijde van je nieuwe boek wel voorlezen’, zeg ik tegen Job. Mijn zoon, dicht tegen de heilige aangekropen op de bank, knikt bijna onzichtbaar. -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp SpongeBob
‘Au, mijn neus.’ Dat zei de allereerste SpongeBob die Job ooit kreeg als je de knuffel in zijn neus kneep. SpongeBob riep het zo hard, dat alle baby’s op de afdeling geschrokken onze kant op keken. -
PREMIUM
Column Ministers en staatssecretarissen weten nu dat gehandicapten een stem hebben
Soms moet je de straat op om onrecht tegen te gaan in de samenleving. Dan sta je te demonstreren in de kou. Lopen mensen je voorbij alsof je lucht bent, of erger, ze kijken je vies aan. Maar je houdt vol, weet dat je voor een rechtvaardige zaak staat en dat anderen met en na jou baat zullen hebben bij jouw dwarsliggen. -
PREMIUM
column Job is zowel de oorzaak van een hoop stress in ons leven, als de oplossing
Het was half een ‘s nachts en we stonden met een wildvreemde hond aan de lijn bij aankomsthal 1 op Schiphol. Wij stonden, de hond zat. Het arme beest kwam net met het vliegtuig uit Malaga en trilde van angst. Hoe we ook trokken aan de riem, de straathond weigerde te lopen.
-
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Tomaten
Het jongetje laat zijn waterpistolen rusten langs zijn tengere lichaam als hij me vraagt of ik de tomatenplanten heb gezien. ,,Ja’', zeg ik. Samen staan we op het rivierstrandje bij de krib. Sinds het laagwater groeien hier nieuwe bloemen en planten, waaronder tomaten. Haastige flora in een tijdelijke tuin. -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Geweldig! Job in de oude rolstoel van de briljante Stephen Hawking
Als ik dan toch zo’n 18.000 euro neertel voor een rolstoel, wil ik ook twee voetensteunen in plaats van één voetensteun. En ik zou er niet mee akkoord gaan dat op de zwenk-wieltjes de banden ontbreken. Op de site van veilinghuis Christie’s bestudeer ik Stephen Hawkings rolstoel, die meer lijkt op een elektrische stoel uit een vergeten horrorfilm. Het genie verplaatste zich eind jaren 80 in dit karretje. -
PREMIUM
Column Nepeten
Tegenover elkaar zitten we aan tafel. Geen haast, stilte in de kamer. Job is uit logeren. Ik doe mijn best om niet per ongeluk op Robs bord te kijken. Hij zou me iets aandoen. Staren naar je eten is een onhebbelijkheid van onze zoon. Elke hap volgt hij, vanaf het moment dat je een stuk aardappel aan je vork prikt tot het verdwijnt in je mond. Dan observeert hij je kauwspieren. Als er nog maar drie happen op je bord liggen, vraagt hij: ,,Bijna klaar?’'
-
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp We boeken die reis, nu kan het nog
In de auto naar huis denk ik terug aan het gesprek van zojuist. De vrouw die niet lang meer te leven heeft, vertelde me hoe ze andere dingen belangrijk was gaan vinden. Niet meer het journaal, wel de kinderen. Alleen nog de essentie, schrap het vluchtige. Met de dood in het vizier kijk je anders naar het leven. -
PREMIUM
Column Veters
Zelfs op de ouderavond kwam het ter sprake: wat doen we met Jobs schoenen? De begeleidsters thuis hadden ons er al meerdere keren op aangesproken en ook de taxichauffeur roerde zich. Die schoenen! ,,We werken eraan", loog ik. -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Met de drempel tussen ons in praten we over wat er met zijn as gebeurt
De bel gaat. Voor de deur staat een man met een doos in zijn handen. ,,Mijn vrouw heeft me gevraagd of ik dit even wilde brengen.'' Vragend kijk ik hem aan. ,,Of zit ik hier niet goed?'' -
PREMIUM
column Een mooie dag met Job op de Waalbrug
Op mijn rug lag ik op het asfalt. Job stond precies op het midden van de Nijmeegse Waalbrug die voor een dag was afgesloten voor alle verkeer. Die foto moest ik hebben, van mijn zoon in zijn rolstoel op de middenstreep - speciaal hiervoor was ik naar de brug gefietst.
-
PREMIUM
Column Onderweg hebben we zo veel handdoeken in de ring gegooid
We móesten zo veel. Job zat net op school en alles leek nog mogelijk, als we de kansen maar pakten. Misschien ging hij wel lezen, staan, fietsen, zwemmen. -
PREMIUM
Nep-heimwee
'Zijn stem verandert.'' Deze week kreeg ik het van drie mensen te horen. Het gaat dus snel. Job haalt de hoge tonen niet meer als hij het SpongeBob-lied meezingt. En als hij met zijn onwennige gromstem het gebruikelijke zinnetje 'mama ik heb dorst' uitspreekt, klinkt dat als een bevel van een piratenkapitein die zijn bootsman opdraagt als de sodemieter drank voor hem te halen. -
PREMIUM
Pas als de verzorgkat me negeert, weet ik dat de zomervakantie voorbij is
Op blote voeten naar de overburen. Miauwende kat in mijn kielzog. Poeh, wat is het al warm. Achter de voordeur ligt een ochtendkrant. Even lezen, staand aan tafel in het lege huis, terwijl de poes spinnend haar brokjes eet. -
PREMIUM
Column Stil nou, papa en mama moeten even praten met de dokter
We lachen. 'Job is een beetje verlegen.' Snel pakken we zijn hand en steken hem uit naar de dokter. Of de verpleegkundige of de chirurg of de assistent of de diëtist of de vrouw achter de balie. Wie dan ook, voor Job heet iedereen in het ziekenhuis 'dokter'. -
PREMIUM
Column Rapport
Appje van mijn vriendin: 'Hij is over!!' Een tweede vriendin zit nog in de stress. Haar zoon van 15 heeft alleen deze week nog om zijn cijfers op te halen, anders blijft hij zitten.
-
PREMIUM
Column Jinek
Alsof lange mensen alleen bij Eva Jinek zouden aanschuiven als het gaat over hoe vaak ze hun kop stoten. Of een zwarte man pas kan meepraten wanneer discriminatie op de agenda staat. Raar toch? Maar zo werkt het in tv-land wel bij mensen met een handicap. Als we ze zien, praten ze meestal over die handicap. -
PREMIUM
Column Rebels
Ochtend. We zitten aan tafel. Hij in zijn aangepaste stoel, ik ernaast. Job grijpt naar boekjes die op tafel liggen en negeert de elektrische tandenborstel met tandpasta erop in mijn hand. Wil ik zijn tanden kunnen poetsen, dan moet hij zijn mond open doen. Zo doen we dat namelijk, maar nu kennelijk niet. -
PREMIUM
Column Hoofdsteun
'Hij lijkt zo gehandicapt.' We hebben een nieuwe rolstoel. Precies dezelfde als de oude rolstoel, alleen is hij een maatje groter en komt de hoofdsteun verder naar voren. Job leunt er met zijn hoofd tegenaan - wat het idee is van een hoofdsteun. Maar hier zitten wij dus mee, dat hij er door die steun in zijn nek zo gehandicapt uitziet.
