-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Nog nooit vierden we onze trouwdag met een restaurantdiner in eigen huis
Buiten lag sneeuw. Ik trok mijn laarzen aan en stapte in de auto. Twee minuten later noemde ik mijn naam aan de balie van het restaurant. Het meisje liep mee en zette de prachtig opgemaakte borden in mijn kofferbak. Thuis stond de wijn al te luchten. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Veel lezers wilden hun plek in de wachtrij afstaan om Job eerder te kunnen vaccineren
We kunnen onderhand een handeltje beginnen in coronavaccins. Zo veel mensen boden Job ‘hun’ prik aan de afgelopen week. Aanleiding was een column over onze gehandicapte zoon die volgens de overheidsregels niet in aanmerking komt voor een vaccinatie. Terwijl we er zo naar hadden uitgekeken. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Job heeft een kwetsbare gezondheid en valt daarmee in de risicogroep, wij snakken naar zijn prik
In het holst van de nacht fiets ik naar het ziekenhuis. Met een mondkapje op sluip ik langs de portier. Binnen verstop ik mijn winterjas en hul me in een operatiekleed. Zo onopvallend mogelijk wandel ik op blote voeten door de gangen. Van een patiëntenkamer grijp ik een infuusstang op wieltjes. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Ik sta weer met beide benen op de grond. Nooit opgeven. Dank je, Aisha
Maandagmiddag was ik op weg naar zee. Langs de A9 doemde plotseling Schiphol op. Boven de autobaan hing een vliegtuig. Ik moest oppassen niet van de weg te raken, zo graag wilde ik kijken naar die gespreide vleugels en de wielen die als de klauwen van een buizerd op me af kwamen. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Rob werd ziek, van de ene op de andere dag was ik Jobs enige verzorger
Sinds maart spookt door mijn hoofd hoe eng het zou zijn als Job werd besmet met corona – hij zou er weleens aan kunnen bezwijken. Ik zag hem al in het ziekenhuis liggen aan slangen en snoeren. Daarvoor is weinig fantasie nodig, we weten precies hoe dat is.
-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Wat als het echt corona is? Is Job al besmet? Het worden 48 lange uren
‘Twee boterhammen met hagelslag graag.’ Tien minuten na het WhatsApp-bericht van mijn man zet ik het ontbijt voor de slaapkamerdeur. Ik roep dat hij maar smakelijk moet eten. Hij rochelt iets onverstaanbaars terug. -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Sint is ziek, maar Job luistert de hele dag Jingle Bells
Sinterklaas is ziek. Waar ik me als kleuter toch wel zorgen zou hebben gemaakt bij zo’n tegenvaller, neemt Job het ter kennisgeving aan. -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Hoeveel persoonlijke momenten van trots, blijdschap en erkenning zijn dit jaar de nek omgedraaid
In mijn galajurk groet ik de genodigden. Een beetje nerveus lach ik naar alle vertrouwde gezichten van vrienden, collega's en familie. Als de muziek is uitgespeeld, beklim ik de kansel.
-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Als een ware crash test mummy bewoog ik wild mijn lijf heen en weer boven de wc
Ik tik deze column met twee verschillende laarzen aan. De linker is bruin en smal, rechts heeft paarse veters en een nepbontje aan de binnenkant. -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Job is een van de vele gehandicapte kinderen die geen vrienden heeft, maar hij is nooit alleen
De beste vriend van mijn zoon is zijn pluchen konijn. Terwijl ik dit opschrijf, twijfel ik. Of is zijn vader zijn beste vriend? -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Ik voelde me een verwarde vrouw maar wist dat ik het niet was
Op blote voeten rende ik over straat. Om mijn lijf wapperde een ochtendjas, achter me aan trok ik een groenbak. Drie vuilnismannen groepten samen om de stinkende vrachtwagen. Mag niet, dacht ik. Maximaal twee. -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Welke sadist laat een kansloos kind geboren worden dat gedoemd is binnen afzienbare tijd te sterven?
Poolse vrouwen worden teruggeworpen in de tijd, en het vervult me met afgrijzen. Polen had al de strengste abortuswet van Europa. Alleen als vrouwen waren verkracht, ze een ernstig gehavend kind verwachtten of dreigden dood te gaan aan de zwangerschap, was er mededogen. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Voor een ‘kwetsbaar gezinslid’ zag Job er tamelijk onoverwinnelijk uit
Als Job kon stemmen, stemde hij op Mark Rutte. Hij ziet hem inmiddels als een favoriete oom die aankondigt dat we de komende tijd alleen maar leuke dingen gaan doen.
-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Anton Wachterprijs? Stuur alle bloemen van de wereld naar Gregoire
In mijn gebarricadeerde coronahuis danste ik tussen de meubels door. Ik ontweek hier en daar een bos bloemen, maakte een koprol op de bank. Zo vierde ik dat mijn roman De achtste dag was onderscheiden met de tweejaarlijkse Anton Wachterprijs voor het beste prozadebuut. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Voor het eerst is Job de 40 kilo voorbij: het gaat goed met de 16-jarige
In de spreekkamer van de kinderarts juich ik. Heel even maar, Rob corrigeert me direct: ‘Sssst, corona. Je mag niet schreeuwen.’ De kinderarts is scherp: ‘Maar we mogen wel klappen.’ Met z’n drieën applaudisseren we voor Job. -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Mongolië
Buiten is alles wit. Op de koude grond liggen geiten. Ik loop tegen de helling op om te hurken in een ondiepe greppel. Mijn plas doet de sneeuw smelten. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Het werk is onmiskenbaar het lichaam van mijn zoon: de knik in de buik, de driehoek op de rug
Jammer eigenlijk dat mensen korsetten altijd onder hun kleding dragen. Niemand ziet het, terwijl korsetten ware kunststukjes zijn.
-
PREMIUM
COLUMN ‘We zijn gehard, net als Job, die het korset nooit rampzalig vond’
Soms praat ik hardop tegen mezelf. Niet tegen mijn spiegelbeeld, maar tegen de Annemarie van lang geleden. ‘Kom op zeg’, hoor ik mezelf nu zeggen. Ik voel dat ik geërgerd mijn hoofd schud. Ik heb een columnbundel uit 2007 in mijn handen omdat ik wil opzoeken hoe lang Job al een korset draagt. -
COLUMN Annemarie omarmt corona; op die ene perfecte dag zonder snotneuzen en tests tenminste
Precies één dag was alles perfect. Vanuit de panoramasauna staarde ik over het meer. Ik zag meerkoeten zwemmen, de glinstering van de zon op het water. Job was naar school en ik gunde mezelf een vrije dag in dit megalomane wellness-oord. -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Konijn was op een ochtend bij mijn zoon in bed gehupt en had Duke verstoten als beste vriend
Nijdig steek ik de naald in de hals van Konijn. Zijn oren liggen slap langs zijn hoofd, de kop hangt scheef. Ik heb de grofste draad gepakt. Zal hem leren, denk ik bij mezelf.
-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Hier in Twente komen we door corona niet verder dan ons eigen tuinmeubilair
Job drijft in een blauwe opblaasband in ons zwembad. ,,Mama, wanneer komen allemaal mensen?” Deze vraag stelt hij vaak. Hij vindt het gek dat we maar met z’n drieën in dit huis zijn, en in dit royale binnenzwembad dat erbij hoort. -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Ook al gaan we niet naar Spanje, voor Job is het de vakantie waar hij naar toe leefde
Anderhalf uur, geeft de routeplanner aan. Dat is niks! Zouden we naar Spanje gaan, dan duurde alleen de rolstoeltaxirit van huis naar vliegveld al zo lang. Daar moesten we dan minstens twee uur wachten, aansluitend vier uur hangen in een vliegtuig, opnieuw wachten op een aangepaste taxi en dan nog een uur zweten op de achterbank met de koffers op schoot. -
PREMIUM
Transavia veranderde - om begrijpelijke redenen - de regels, alleen kunnen wij nu niet meer meedoen
Als u dit leest, hadden we al bijna in het vliegtuig naar Valencia moeten zitten. Net als de afgelopen jaren wachtte daar een ruim huurappartement, ideaal voor een gezin met rolstoeljongen. Zwembad voor de deur, uitzicht op zee. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Ik wil een loods, zodat we niet meer struikelen over Jobs hulpmiddelen
Ik zoek een lege loods of een verlaten fabriekspand. Iets enorms met zeeën van ruimte. Toen we vijftien jaar geleden ons huis kochten, dachten we dat het groot was. Job had nog een compact poppenformaat, daardoor leek het een pakhuis.
-
PREMIUM
Ik ken geen vrediger verzet dan Jobs protestslaap
Job (16) ligt op het sofa-eiland, zijn hangplek in het hart van onze woonkamer. Een hocker (met speelgoed onderin) staat in de oksel van de hoekbank, waardoor een loungehoek van formaat ontstaat. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Mijn zoon mag dan 16 zijn, stampen in een plas heeft hij nog nooit gedaan
Voor een kind dat niet kan lopen, hobbelt Job behoorlijk hard door de wijk. Ik moet mijn pas versnellen om bij te blijven. Hij weet waar hij heen wil en stopt midden in een plas. Na de plensbuien liggen er genoeg. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Suus schreef me dat Daan in haar armen was ingeslapen. Wat kun je nog meer doen als moeder?
‘Abu Dhabi’. Zo noemde ik eens een column over Suus en haar zoontje Daan. Het was in 2008, nadat Suus me via de mail haar verhaal had verteld. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Weg met het mondkapje, ik vind een pratende vogel op mijn bank huiveringwekkend
Er zit een vogel naast Job op de bank. Grote groene snavel, daarboven donkerbruine kraalogen. De vogel praat. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP We zijn weer bij de zorgen van vóór de coronacrisis. Terug bij ons misvormde kind en zijn gezondheidsproblemen
Drie maanden lang was Job nauwelijks gehandicapt. In onze quarantainebubbel lag hij gewoon als 16-jarige zoon op de bank, in een huis dat volledig is aangepast. Maar we zijn nog geen twintig minuten buiten de deur of de rolstoel vormt alweer ‘een probleem’.
-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP In joggingbroek zal Rob ons uitzwaaien, dan begint zijn bevrijdingsdag
Precies zeventig dagen is Job nu thuis. Om dat jubileum te vieren, neem ik hem mee naar buiten. We gaan een hele dag naar mijn broer. Het zal even wennen zijn om weer samen in de auto te zitten, ik moet uitzoeken hoe we die rolstoel ook alweer achterin schoven. -
Job heeft baat bij de quarantaine: hij eet beter en hij slaapt rustiger
Job (16) heeft nog nooit zo goed gegeten als tijdens onze noodgedwongen thuisisolatie. Elke avond gaat het bord leeg. Mijn zoon en ik vormen aan tafel tegenwoordig een soort dj-duo: ik zorg dat de plaat (het bord) blijft draaien, hij scratcht op de plek waar de elpee artistiek moet haperen. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Je zou een aardige garage kunnen vullen met Jobs wagenpark
Ik zoek een lege loods of een verlaten fabriekspand. Iets enorms met zeeën van ruimte. Toen we vijftien jaar geleden ons huis kochten, dachten we dat het groot was. Job had nog een compact poppenformaat, daardoor leek het een pakhuis.
Meest gelezen
-
PREMIUM
Het zijn vooral vrouwen die zeggen dat ik wel wat mag dimmen
-
PREMIUM
Een van mijn problemen is dat ik bijna alles begrijp, maar het onrustige plein stemt neerslachtig
-
PREMIUM
Is dit nou de mentaliteit van de streek waarin ik woon? Bang? Thuis? Binnen? Wachten op de prik?
-
PREMIUM
De A15 is de ‘Goede Tijden Slechte Tijden’ onder de snelwegplannen geworden
-
PREMIUM
Introvert en contactgestoord het karweitje klaren
