-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Dankzij het kinderlijke brein van Job kunnen we nog altijd onbegrensd sinterklaas vieren
Bij de man die ik aanspreek met Sinterklaas, zou ik in het dagelijks leven nooit op schoot kruipen. Niet dat ik hem niet aardig vind, maar het zou erg ongepast zijn. In gedachten zie ik de foto’s al rondgaan op mijn werk. Ik hoor het gefluister bij de koffieautomaat en voel de ogen die me nastaren. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Ik wil niet dat ze doodgaat, dat is wat ik voel
Wat zeg je tegen iemand die gaat sterven? Ik krijg een berichtje via Messenger. De vrouw die ik een beetje ken, kondigt haar dood aan. Ze noemt een datum in december. Die dag maakt ze haar laatste herinneringen, die dag zal haar leven eindigen omdat de pijn ondraaglijk is geworden. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Job maakt het niets uit wat hij draagt, als ellenlange passessies hem maar bespaard blijven
De postbode bezorgt een pakje met drie nieuwe jongenstruien. Een voor een trek ik ze aan, loop ermee naar de spiegel, draai een rondje voor Rob. Mijn man vraagt of ik mijn armen wil strekken. Kijkt kritisch naar de manchetten en knikt. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Meestal geef ik niet ongevraagd boeken weg over mijn zoon. Maar in dit geval was het nodig
De rolstoeltaxi rijdt voor. Terwijl het liftje met Job erop langzaam zakt, zegt de chauffeur dat hij iets moet opbiechten. Ik had hem toch een boek met columns over Job gegeven? Wel, hij had het in de koelkast gelegd. Ja kijk, hij dacht dat het een doosje Merci was. -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Job bestudeert mijn ogen. ‘Mama, ben jij verdrietig?’
Badkamerscène: Job ligt in zijn luier op de aankleedtafel. Ik buig me over hem heen om zijn hemd aan te trekken. Hij pakt mijn gezicht en geeft me een kus. Duwt me dan weg en bestudeert mijn ogen. ,,Mama, ben jij verdrietig?” ,,Ja schat. Mama is verdrietig. Mama is een beetje ziek."
-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Kom op, Bronzen Uil, heel me
De wekker geeft 02.43 uur aan. Zo zachtjes mogelijk sluip ik over de gang, langs Jobs kamer – het knakken van mijn enkels kan hem al wakker maken. Twee trappen af, op de tast de woonkamer in. Waar is die uil? -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Tot welke hoogte zou Ziggo Job kunnen stuwen?
Sinds zaterdag hebben we een televisie die naar ons luistert. Dankzij een nieuw Ziggo-kastje hoeven we zelfs de knopjes op de afstandsbediening niet meer in te drukken. Het ding reageert op wat we roepen. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Hoppa, roofvogel van 15 kilo erop en lachen naar de camera
,,Pak dat fotoboek er eens bij”, zeg ik tegen mijn moeder. ,,Van die volken die dreigen uit te sterven. Jimmy Nelson.” Mama moet even zoeken. Het ligt als koffietafelboek onder een ander koffietafelboek in haar huiskamer. ,,Kijk”, zeg ik. ,,Hier was ik.”
-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Ik zie ‘Weekend at Bernie’s’. Alleen is Job niet dood
Twee knapen zeulen met een lijk. Ze klemmen hem tussen hen in in de auto, leggen hem met een sigaret tussen de lippen op een strandbed, zetten hem in een hoek van de bank tijdens een feestje. Niemand mag weten dat verzekeringsbaas Bernie dood is. De jongens zijn te gast in zijn strandhuis en straks worden zíj nog verdacht van moord. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Blijdschap vieren in een vreemd land met mensen die ik nauwelijks ken
,,Jij plast snel zeg”, zegt ze. Naast elkaar zitten we gehurkt in het gras. Een week eerder kende ik deze vrouw nog niet. Nu waait dezelfde koude wind onder onze billen langs. -
Column Annemarie Haverkamp Ik krijg later geen zoon die boven me uittorent en me mama’tje noemt
Ik lig op mijn rug met mijn hoofd in Jobs schoot. We kijken elkaar aan. Zo hoort het niet. Al vijftien jaar ligt hij op de bank bij mij op schoot. Job moet lachen, speelt met mijn haar. Door zijn kromme rug is zijn gezicht vlakbij het mijne. Mijn hoofd van 5 kilo op zijn bovenbenen vormt een stevig contragewicht, waardoor hij netjes blijft zitten en niet omvalt. -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Vandaag is Job Elvis in zijn eigen pink Cadillac
-
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Jobs wensen werden gecompliceerd toen hij liet weten dat hij graag in een roze Cadillac werd vervoerd
-
PREMIUM
Column Nog twee weken kunnen we zwemmen in onwetendheid
Ons huis is een pakhuis van koffers. Job slalomt er in zijn rolstoel tussendoor, roepend wat er allemaal mee moet. ,,De iPad!’’ ,,De iPad!’’ ,,De iPad!” -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Job leest en schrijft niet, maar spreekt wel twee talen
Als Job (15) op donderdagochtend de klas binnenkomt, vraagt hij al of hij naar Engelse les mag. Het is zijn favoriet. Hij volgt een uur per week les in een andere groep. ,,Hij rijdt er zelf heen in zijn rolstoel en klopt dan op de deur’’, zegt de juf. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Het wonder duurt voort: Job krabbelt op
,,Ik hoef niet te hoesten mama”, zegt Job met hese stem. ,,Ik ben beter.” Op bed zit een manneke dat de halve nacht heeft wakker gelegen van zijn eigen geblaf. -
PREMIUM
Column De laatste weken zit Job gevangen in een benauwende hoest, is de gevreesde aftakeling begonnen?
-
PREMIUM
Column Intussen is Rob begonnen met het inpakken van zijn koffer, nu is het zijn beurt
Een van de beste dingen van een vakantie zonder Job is slapen. Het zit ’m niet in de lengte van de nachtrust, maar in de diepte. Slapen zonder alert te hoeven zijn. Niet wakker schrikken van een snurk, een kreun of een huil. Of erger nog: naast je bed staan omdat het op de andere kamer zo stil is. Eng stil. Thuis slaap ik met mijn oren open, op vakantie gaan ze dicht. -
PREMIUM
Column Op terrasjes vroegen we ons wel eens af wat mensen van ons dachten. Oude man met jonge vriendin?
-
PREMIUM
Column We zijn een klein dorpje geworden met Job als stamhoofd
-
PREMIUM
Column Rolstoelfiets
De elektrische fiets zit in de lift, behalve die van ons. Mijn frustratie piekt op het fietspad als ik krom over het stuur lig terwijl bakfietsmoeders met een half dozijn koters me lachend voorbij zoeven. -
PREMIUM
Column Verdriet
Aan het plafond hingen dikke, heldere druppels. Langs het keukenkastje gleden ze traag naar beneden. Plok plok - op de laminaatvloer. Samen keken we naar de lekkage. Waarom nú? -
PREMIUM
Column Dood
Job zit tegenover me aan tafel. Hij kijkt me plechtig aan, want ik heb gezegd dat ik hem iets moet vertellen. Ik laat een foto zien. ,,Wie is dit, Job?’’ ,,Oma.’' -
PREMIUM
Column Job knipperde enkel een paar keer met zijn ogen en hervatte zijn spel
Job (15) wil morgen een zwarte pruik op naar school. Het duurde even voor ik snapte wat hij bedoelde. In bed friemelde hij aan zijn haar. ,,Krullen mee naar school.’' Hij herhaalde het drie keer, toen begreep ik het.
-
PREMIUM
Column Ik wil naar binnen, ik wil naar huis, maar ik kan nergens heen
-
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Op de terugweg kuste Job de doos met zoenen
‘Help’', riep ik zwakjes vanuit de badkamer. Rob verscheen in joggingbroek in de deuropening. ,,Waar moet ik mee helpen dan?’’ ,,Met hém. Ik kan hem niet tillen. Overal spierpijn.’' -
PREMIUM
Column Prik
Ik ben in shock. Het begon al bij de scooters voor de ingang. Jongens met gaten in hun spijkerbroek die elkaar op de schouder sloegen en helemaal zelf het NEC-stadion binnengingen. Knuffelende meisjes, sommigen langer dan ik. Plaatjesbeugels, bh-bandjes, blote enkels. ,,Wat had je dan verwacht’', vraagt Rob als hij mijn verbazing ziet. ,,Krijsende baby’s?’' -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp ‘Mama’ betekende applaus en knuffels
-
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp We hadden meer moeten doen dan alleen bladeren door het aanbod van Intertoys
Intertoys is failliet en dat vind ik heel erg. Niet dat ik er ooit een stap over de drempel heb gezet, maar Jobs kast staat vol met speelgoedboeken. Het zijn die catalogi die ruim voor sinterklaas door je brievenbus vallen. Job bladert er het hele jaar in.
-
PREMIUM
Column Egbert
In mijn hoofd zit een leegte. Het gat heeft het silhouet van een volwassen man. Egbert, de hoofdpersoon uit mijn aanstaande roman, bivakkeerde daar de afgelopen jaren. Ik gaf hem te eten en te drinken, liet hem werken en liefhebben. Ik bood onderdak aan zijn gepieker, waardoor het soms filerijden werd in mijn bovenkamer. -
PREMIUM
Column Liftleed
Kom aan mijn lift, en je komt aan mij. Dertien jaar geleden kochten we ons huis vanwege die lift. Job kon in zijn rolstoel tot aan de zolder reizen. De vorige eigenaar liet de schacht inbouwen na een dwarslaesie. De gemeente, verantwoordelijk voor huisaanpassingen in geval van handicaps, betaalde de meeste kosten. -
PREMIUM
Column Priemgetal
‘Klinkt lelijk, 43", zei ik tegen een collega. Het was op mijn verjaardag. Ik hoorde mezelf zeggen dat ik blij was met 44. ,,43 is ook een priemgetal’', antwoordde hij droog. Dat zal het zijn. Ik was een priemgetal: alleen maar deelbaar door één en mezelf. Eenzaamheid overviel me.
