-
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Welke sadist laat een kansloos kind geboren worden dat gedoemd is binnen afzienbare tijd te sterven?
Poolse vrouwen worden teruggeworpen in de tijd, en het vervult me met afgrijzen. Polen had al de strengste abortuswet van Europa. Alleen als vrouwen waren verkracht, ze een ernstig gehavend kind verwachtten of dreigden dood te gaan aan de zwangerschap, was er mededogen. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Voor een ‘kwetsbaar gezinslid’ zag Job er tamelijk onoverwinnelijk uit
Als Job kon stemmen, stemde hij op Mark Rutte. Hij ziet hem inmiddels als een favoriete oom die aankondigt dat we de komende tijd alleen maar leuke dingen gaan doen. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Anton Wachterprijs? Stuur alle bloemen van de wereld naar Gregoire
In mijn gebarricadeerde coronahuis danste ik tussen de meubels door. Ik ontweek hier en daar een bos bloemen, maakte een koprol op de bank. Zo vierde ik dat mijn roman De achtste dag was onderscheiden met de tweejaarlijkse Anton Wachterprijs voor het beste prozadebuut. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Voor het eerst is Job de 40 kilo voorbij: het gaat goed met de 16-jarige
In de spreekkamer van de kinderarts juich ik. Heel even maar, Rob corrigeert me direct: ‘Sssst, corona. Je mag niet schreeuwen.’ De kinderarts is scherp: ‘Maar we mogen wel klappen.’ Met z’n drieën applaudisseren we voor Job. -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Mongolië
Buiten is alles wit. Op de koude grond liggen geiten. Ik loop tegen de helling op om te hurken in een ondiepe greppel. Mijn plas doet de sneeuw smelten.
-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Het werk is onmiskenbaar het lichaam van mijn zoon: de knik in de buik, de driehoek op de rug
Jammer eigenlijk dat mensen korsetten altijd onder hun kleding dragen. Niemand ziet het, terwijl korsetten ware kunststukjes zijn. -
PREMIUM
COLUMN ‘We zijn gehard, net als Job, die het korset nooit rampzalig vond’
Soms praat ik hardop tegen mezelf. Niet tegen mijn spiegelbeeld, maar tegen de Annemarie van lang geleden. ‘Kom op zeg’, hoor ik mezelf nu zeggen. Ik voel dat ik geërgerd mijn hoofd schud. Ik heb een columnbundel uit 2007 in mijn handen omdat ik wil opzoeken hoe lang Job al een korset draagt. -
COLUMN Annemarie omarmt corona; op die ene perfecte dag zonder snotneuzen en tests tenminste
Precies één dag was alles perfect. Vanuit de panoramasauna staarde ik over het meer. Ik zag meerkoeten zwemmen, de glinstering van de zon op het water. Job was naar school en ik gunde mezelf een vrije dag in dit megalomane wellness-oord.
-
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Konijn was op een ochtend bij mijn zoon in bed gehupt en had Duke verstoten als beste vriend
Nijdig steek ik de naald in de hals van Konijn. Zijn oren liggen slap langs zijn hoofd, de kop hangt scheef. Ik heb de grofste draad gepakt. Zal hem leren, denk ik bij mezelf. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Hier in Twente komen we door corona niet verder dan ons eigen tuinmeubilair
Job drijft in een blauwe opblaasband in ons zwembad. ,,Mama, wanneer komen allemaal mensen?” Deze vraag stelt hij vaak. Hij vindt het gek dat we maar met z’n drieën in dit huis zijn, en in dit royale binnenzwembad dat erbij hoort. -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Ook al gaan we niet naar Spanje, voor Job is het de vakantie waar hij naar toe leefde
Anderhalf uur, geeft de routeplanner aan. Dat is niks! Zouden we naar Spanje gaan, dan duurde alleen de rolstoeltaxirit van huis naar vliegveld al zo lang. Daar moesten we dan minstens twee uur wachten, aansluitend vier uur hangen in een vliegtuig, opnieuw wachten op een aangepaste taxi en dan nog een uur zweten op de achterbank met de koffers op schoot. -
PREMIUM
Transavia veranderde - om begrijpelijke redenen - de regels, alleen kunnen wij nu niet meer meedoen
Als u dit leest, hadden we al bijna in het vliegtuig naar Valencia moeten zitten. Net als de afgelopen jaren wachtte daar een ruim huurappartement, ideaal voor een gezin met rolstoeljongen. Zwembad voor de deur, uitzicht op zee. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Ik wil een loods, zodat we niet meer struikelen over Jobs hulpmiddelen
Ik zoek een lege loods of een verlaten fabriekspand. Iets enorms met zeeën van ruimte. Toen we vijftien jaar geleden ons huis kochten, dachten we dat het groot was. Job had nog een compact poppenformaat, daardoor leek het een pakhuis.
-
PREMIUM
Ik ken geen vrediger verzet dan Jobs protestslaap
Job (16) ligt op het sofa-eiland, zijn hangplek in het hart van onze woonkamer. Een hocker (met speelgoed onderin) staat in de oksel van de hoekbank, waardoor een loungehoek van formaat ontstaat. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Mijn zoon mag dan 16 zijn, stampen in een plas heeft hij nog nooit gedaan
Voor een kind dat niet kan lopen, hobbelt Job behoorlijk hard door de wijk. Ik moet mijn pas versnellen om bij te blijven. Hij weet waar hij heen wil en stopt midden in een plas. Na de plensbuien liggen er genoeg. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Suus schreef me dat Daan in haar armen was ingeslapen. Wat kun je nog meer doen als moeder?
‘Abu Dhabi’. Zo noemde ik eens een column over Suus en haar zoontje Daan. Het was in 2008, nadat Suus me via de mail haar verhaal had verteld. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Weg met het mondkapje, ik vind een pratende vogel op mijn bank huiveringwekkend
Er zit een vogel naast Job op de bank. Grote groene snavel, daarboven donkerbruine kraalogen. De vogel praat.
-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP We zijn weer bij de zorgen van vóór de coronacrisis. Terug bij ons misvormde kind en zijn gezondheidsproblemen
Drie maanden lang was Job nauwelijks gehandicapt. In onze quarantainebubbel lag hij gewoon als 16-jarige zoon op de bank, in een huis dat volledig is aangepast. Maar we zijn nog geen twintig minuten buiten de deur of de rolstoel vormt alweer ‘een probleem’. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP In joggingbroek zal Rob ons uitzwaaien, dan begint zijn bevrijdingsdag
Precies zeventig dagen is Job nu thuis. Om dat jubileum te vieren, neem ik hem mee naar buiten. We gaan een hele dag naar mijn broer. Het zal even wennen zijn om weer samen in de auto te zitten, ik moet uitzoeken hoe we die rolstoel ook alweer achterin schoven. -
Job heeft baat bij de quarantaine: hij eet beter en hij slaapt rustiger
Job (16) heeft nog nooit zo goed gegeten als tijdens onze noodgedwongen thuisisolatie. Elke avond gaat het bord leeg. Mijn zoon en ik vormen aan tafel tegenwoordig een soort dj-duo: ik zorg dat de plaat (het bord) blijft draaien, hij scratcht op de plek waar de elpee artistiek moet haperen.
-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Je zou een aardige garage kunnen vullen met Jobs wagenpark
Ik zoek een lege loods of een verlaten fabriekspand. Iets enorms met zeeën van ruimte. Toen we vijftien jaar geleden ons huis kochten, dachten we dat het groot was. Job had nog een compact poppenformaat, daardoor leek het een pakhuis. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Ik heb zin om naar wildvreemde mensen te roepen: ‘Kijk, dat is mijn moeder!’
Hoe vaak heb ik hier al met mijn moeder gelopen? We struinen langs wel duizend rollen stof. Soms wijst zij iets aan, soms ik. Die oranje met luiaards? Te kinderachtig. Blauw met vissen? Beter voor een 16-jarige. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Corona is het nieuwe zwaard van Damocles: de vraag is niet óf je wordt geraakt, maar wanneer
Mevrouw S. voelt zich voor het eerst in jaren geen buitenbeentje meer. Hoe dat komt? Door corona. Ik interview haar voor mijn krantenserie over mensen bij wie de dood al heeft aangeklopt en die elk moment de oversteek kunnen maken. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Wat te doen in de zomer als we niet naar het buitenland kunnen?
,,Mama, als alle mensen beter zijn, gaan we dan op vakantie?’’ Even sta ik met de mond vol tanden. Job heeft kennelijk opgevangen dat onze trip naar Spanje op losse schroeven staat. Niet zo gek, want hij is continu thuis en volgt al onze gesprekken.
-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Moeten we in ons quarantainehol afwachten tot er een vaccin is uitgevonden?
Onheilspellend woord: 1,5 metersamenleving. Die veiligheidsmarge die ons weer aan de slag moet helpen, biedt weinig ruimte voor Job. Hoe kan een verzorger hem straks een hap eten geven met de voorgeschreven afstand van een kleine canapé? (Zulke lange lepels bestaan niet.) -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Nu mijn vader gedwongen thuiszit, is hij eindelijk zelf gaan lezen
We zaten samen in de auto. Papa achter het stuur, ik ernaast. De wagen rook nieuw. Voor ons doemde een file op (ja, vroeger hadden we files) en mijn vader begon te stralen. Want kijk, deze geavanceerde Volkswagen remde gewoon zelf! -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Familiebezoek achter tralies en op veilige afstand. Maar het is zo fijn ze te zien!
Mijn vader belt onverwacht. ,,Waar ben je?” ,,In de Telpost.” ,,Daar zijn wij ook.” Ik vlieg naar het raampje aan de achterkant. Op de dijk staat een wit busje met twee zwaaiende zeventigers. Mijn ouders! -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Voor veel families is last van gehandicapt kind nu niet te dragen
Hartverscheurend, die verhalen over gehandicapte kinderen die hun familie niet mogen zien. Mijn tijdlijn loopt vol met foto’s en video’s van zwaaiende ouders achter glas of een kus via een telefoonscherm. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP De gedachte dat Job straks ziek wordt en dan alle IC-bedden bezet zijn, is angstaanjagend
Job zit met zijn jas aan op ons balkon. Boekje tussen de handen, zon op zijn gezicht. Zo luchten we hem elke dag even. Job zit in volledige quarantaine, en wij ook.
-
COLUMN Corona-thuisblijver Job overleefde vorig jaar nog een van zijn zwaarste winters ooit
Knoop doorgehakt: in verband met corona houden we Job (16) vanaf vandaag thuis. De school is nog open, maar gezien zijn broze gezondheid haken we vroegtijdig af. -
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Ik lees het Twitterbericht, huiver en trek Job op de bank wat dichter tegen me aan
‘Mijn dochter (15) brak bij een epileptische aanval haar arm, en dat werd pas na vier dagen opgemerkt. Onvoldoende toezicht door te weinig personeel.’ -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Toen Job een kleuter was, riep ik vol overtuiging dat hij op zijn 18de het huis uit zou gaan. Maar nu...
Opeens was de vraag ons gezin binnengedrongen: wanneer gaat Job (16) het huis uit? De vraag lag daar maar, in het centrum van ons zijn. We waren niet bij machte er een antwoord op te formuleren. Drie weken later is de vraag een steen in de rivier geworden. Wij zijn het water dat eromheen stroomt.
Meest gelezen
-
PREMIUM
Laten we alle rotzooi die we hebben in een dun laagje over het land uitspreiden. Geniaal!
-
PREMIUM
De kraker zette een knie in mijn rug, trok mijn hoofd naar achteren en deed iets adembenemends
-
PREMIUM
Kerstmis als beloning voor goed gedrag, dat lukt bij ons niet
-
PREMIUM
Er valt veel te zeggen voor een avondklok die nu in Frankrijk geldt, tot diep in januari
-
PREMIUM
En dan loop je bijna tegen die vage kennis aan, in de rij voor de supermarkt
