-
PREMIUM
Ik durfde mijn moeder niet te zeggen dat ik me een oude vrouw voelde
,,Laat mij dit maar doen’’, zei ik overmoedig. Het bleek een vergissing. Ik voelde het al toen ik de eerste schop in de grond zette. De spade sneed niet door de wortels heen, zoals verwacht, maar veerde keihard terug. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Corona maakt niet alleen slachtoffers onder degenen die eraan overlijden
Het beste nieuws van de week: wie gevaccineerd is tegen corona, kan het virus (bijna) niet overdragen op anderen. Lange tijd was dat nog maar de vraag, uit onderzoek blijkt nu dat een prik ook andere mensen beschermt. -
PREMIUM
Dé brief is binnen: met het vaccin kunnen we Job beschermen tegen het virus dat zoveel dood en verderf heeft gezaaid
Het regende berichtjes woensdag. ‘Hebben jullie ’m al?’ ‘Wij hebben ’m!’ Veelal werd een foto van DE brief meegestuurd. Het ging hier om een uitnodiging voor een prik in de arm. -
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
Ik heb dit enorm gemist. De winkel. De boeken. De verrassing. De mensen. De inspiratie
Geroezemoes in een hoek van de zaak. ,,Loopt u maar even mee.’’ Iets verderop, bij de infobalie, een vriendelijk gesprek. ,,Ja, ik weet welke auteur u bedoelt, ik zoek haar even op in de computer.’’ -
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
Job laat zich begrijpen door het omgekeerde te horen van wat hij zegt: hij zou een uitstekend politicus zijn
Elke avond hetzelfde ritueel. Ik rommel wat in huis, mijn hoofd zit nog vol met de dag. Tot Job vanaf de bank roept: ,,Mama, het is niet donker hier. Het is hartstikke licht.’’
-
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Bij Ismael werd een hersentumor verwijderd, maar nog steeds maakt hij films
Voor het interview konden we elkaar niet ontmoeten. In 2019 voelde dat nog vreemd. ‘Dan maar via WhatsApp-video’, opperde ik. Zoom of Teams waren nog niet geïntegreerd in ons dagelijks leven. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Wat te doen met de rolstoel die meer sneeuw had verzameld dan een gemiddelde shovelbek?
Na twee dagen binnenblijven vond ik dat Job er ook maar even uit moest. Een paar meter van ons huis stonden we al muurvast. Rolstoelwielen klem in de sneeuw. Op de grote weg zou het vast beter gaan, hoopte ik, dus moesten we zien dat we het einde van ons woonerf haalden. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Deze week is Job 17 geworden: hij ligt in het grote bed met zijn hoofd op de borst van Rob en kijkt blij
Er is een foto. Job ligt in het grote bed met zijn hoofd op de borst van Rob. Hij kijkt blij, zoals hij meestal blij kijkt. Omdat het ochtend is, omdat de dag begint, omdat hij bestaat. Op de foto is Job nog een baby.
-
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Nu we de verjaardag van Job schrappen, moet ik ook die van mezelf overslaan
In dit soort deprimerende tijden ga ik graag op zoek naar de voordelen van het hebben van een gehandicapt kind. Dit is er weer eentje: mijn zoon kent zijn eigen geboortedatum niet. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Nog nooit vierden we onze trouwdag met een restaurantdiner in eigen huis
Buiten lag sneeuw. Ik trok mijn laarzen aan en stapte in de auto. Twee minuten later noemde ik mijn naam aan de balie van het restaurant. Het meisje liep mee en zette de prachtig opgemaakte borden in mijn kofferbak. Thuis stond de wijn al te luchten. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Veel lezers wilden hun plek in de wachtrij afstaan om Job eerder te kunnen vaccineren
We kunnen onderhand een handeltje beginnen in coronavaccins. Zo veel mensen boden Job ‘hun’ prik aan de afgelopen week. Aanleiding was een column over onze gehandicapte zoon die volgens de overheidsregels niet in aanmerking komt voor een vaccinatie. Terwijl we er zo naar hadden uitgekeken. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Job heeft een kwetsbare gezondheid en valt daarmee in de risicogroep, wij snakken naar zijn prik
In het holst van de nacht fiets ik naar het ziekenhuis. Met een mondkapje op sluip ik langs de portier. Binnen verstop ik mijn winterjas en hul me in een operatiekleed. Zo onopvallend mogelijk wandel ik op blote voeten door de gangen. Van een patiëntenkamer grijp ik een infuusstang op wieltjes. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Ik sta weer met beide benen op de grond. Nooit opgeven. Dank je, Aisha
Maandagmiddag was ik op weg naar zee. Langs de A9 doemde plotseling Schiphol op. Boven de autobaan hing een vliegtuig. Ik moest oppassen niet van de weg te raken, zo graag wilde ik kijken naar die gespreide vleugels en de wielen die als de klauwen van een buizerd op me af kwamen.
-
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Rob werd ziek, van de ene op de andere dag was ik Jobs enige verzorger
Sinds maart spookt door mijn hoofd hoe eng het zou zijn als Job werd besmet met corona – hij zou er weleens aan kunnen bezwijken. Ik zag hem al in het ziekenhuis liggen aan slangen en snoeren. Daarvoor is weinig fantasie nodig, we weten precies hoe dat is. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Wat als het echt corona is? Is Job al besmet? Het worden 48 lange uren
‘Twee boterhammen met hagelslag graag.’ Tien minuten na het WhatsApp-bericht van mijn man zet ik het ontbijt voor de slaapkamerdeur. Ik roep dat hij maar smakelijk moet eten. Hij rochelt iets onverstaanbaars terug. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Sint is ziek, maar Job luistert de hele dag Jingle Bells
Sinterklaas is ziek. Waar ik me als kleuter toch wel zorgen zou hebben gemaakt bij zo’n tegenvaller, neemt Job het ter kennisgeving aan. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Hoeveel persoonlijke momenten van trots, blijdschap en erkenning zijn dit jaar de nek omgedraaid
In mijn galajurk groet ik de genodigden. Een beetje nerveus lach ik naar alle vertrouwde gezichten van vrienden, collega's en familie. Als de muziek is uitgespeeld, beklim ik de kansel.
-
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Als een ware crash test mummy bewoog ik wild mijn lijf heen en weer boven de wc
Ik tik deze column met twee verschillende laarzen aan. De linker is bruin en smal, rechts heeft paarse veters en een nepbontje aan de binnenkant. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Job is een van de vele gehandicapte kinderen die geen vrienden heeft, maar hij is nooit alleen
De beste vriend van mijn zoon is zijn pluchen konijn. Terwijl ik dit opschrijf, twijfel ik. Of is zijn vader zijn beste vriend? -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Ik voelde me een verwarde vrouw maar wist dat ik het niet was
Op blote voeten rende ik over straat. Om mijn lijf wapperde een ochtendjas, achter me aan trok ik een groenbak. Drie vuilnismannen groepten samen om de stinkende vrachtwagen. Mag niet, dacht ik. Maximaal twee.
-
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Welke sadist laat een kansloos kind geboren worden dat gedoemd is binnen afzienbare tijd te sterven?
Poolse vrouwen worden teruggeworpen in de tijd, en het vervult me met afgrijzen. Polen had al de strengste abortuswet van Europa. Alleen als vrouwen waren verkracht, ze een ernstig gehavend kind verwachtten of dreigden dood te gaan aan de zwangerschap, was er mededogen. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Voor een ‘kwetsbaar gezinslid’ zag Job er tamelijk onoverwinnelijk uit
Als Job kon stemmen, stemde hij op Mark Rutte. Hij ziet hem inmiddels als een favoriete oom die aankondigt dat we de komende tijd alleen maar leuke dingen gaan doen. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Anton Wachterprijs? Stuur alle bloemen van de wereld naar Gregoire
In mijn gebarricadeerde coronahuis danste ik tussen de meubels door. Ik ontweek hier en daar een bos bloemen, maakte een koprol op de bank. Zo vierde ik dat mijn roman De achtste dag was onderscheiden met de tweejaarlijkse Anton Wachterprijs voor het beste prozadebuut. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Voor het eerst is Job de 40 kilo voorbij: het gaat goed met de 16-jarige
In de spreekkamer van de kinderarts juich ik. Heel even maar, Rob corrigeert me direct: ‘Sssst, corona. Je mag niet schreeuwen.’ De kinderarts is scherp: ‘Maar we mogen wel klappen.’ Met z’n drieën applaudisseren we voor Job.
-
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Mongolië
Buiten is alles wit. Op de koude grond liggen geiten. Ik loop tegen de helling op om te hurken in een ondiepe greppel. Mijn plas doet de sneeuw smelten. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Het werk is onmiskenbaar het lichaam van mijn zoon: de knik in de buik, de driehoek op de rug
Jammer eigenlijk dat mensen korsetten altijd onder hun kleding dragen. Niemand ziet het, terwijl korsetten ware kunststukjes zijn. -
PREMIUMCOLUMN
‘We zijn gehard, net als Job, die het korset nooit rampzalig vond’
Soms praat ik hardop tegen mezelf. Niet tegen mijn spiegelbeeld, maar tegen de Annemarie van lang geleden. ‘Kom op zeg’, hoor ik mezelf nu zeggen. Ik voel dat ik geërgerd mijn hoofd schud. Ik heb een columnbundel uit 2007 in mijn handen omdat ik wil opzoeken hoe lang Job al een korset draagt. -
COLUMN
Annemarie omarmt corona; op die ene perfecte dag zonder snotneuzen en tests tenminste
Precies één dag was alles perfect. Vanuit de panoramasauna staarde ik over het meer. Ik zag meerkoeten zwemmen, de glinstering van de zon op het water. Job was naar school en ik gunde mezelf een vrije dag in dit megalomane wellness-oord. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Konijn was op een ochtend bij mijn zoon in bed gehupt en had Duke verstoten als beste vriend
Nijdig steek ik de naald in de hals van Konijn. Zijn oren liggen slap langs zijn hoofd, de kop hangt scheef. Ik heb de grofste draad gepakt. Zal hem leren, denk ik bij mezelf.
-
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Hier in Twente komen we door corona niet verder dan ons eigen tuinmeubilair
Job drijft in een blauwe opblaasband in ons zwembad. ,,Mama, wanneer komen allemaal mensen?” Deze vraag stelt hij vaak. Hij vindt het gek dat we maar met z’n drieën in dit huis zijn, en in dit royale binnenzwembad dat erbij hoort. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Ook al gaan we niet naar Spanje, voor Job is het de vakantie waar hij naar toe leefde
Anderhalf uur, geeft de routeplanner aan. Dat is niks! Zouden we naar Spanje gaan, dan duurde alleen de rolstoeltaxirit van huis naar vliegveld al zo lang. Daar moesten we dan minstens twee uur wachten, aansluitend vier uur hangen in een vliegtuig, opnieuw wachten op een aangepaste taxi en dan nog een uur zweten op de achterbank met de koffers op schoot. -
PREMIUM
Transavia veranderde - om begrijpelijke redenen - de regels, alleen kunnen wij nu niet meer meedoen
Als u dit leest, hadden we al bijna in het vliegtuig naar Valencia moeten zitten. Net als de afgelopen jaren wachtte daar een ruim huurappartement, ideaal voor een gezin met rolstoeljongen. Zwembad voor de deur, uitzicht op zee.
Meest gelezen
-
PREMIUM
Er breekt een nieuwe tijd aan, in de herfst waarschijnlijk voor het hele land
-
PREMIUM
De geur van potloodslijpsel in het eerste klaslokaal dat ik ooit betrad: het echte leven begint
-
PREMIUM
Opeens dacht ik voor de gek te zijn gehouden door Kees van Kooten
-
PREMIUM
Het drugsbeleid is als een spagaat waarbij we steeds verder uit onze broek scheuren
-
PREMIUM
Net iets te stoere taal, dat iedereen in de zorg zich ‘het snot voor de ogen werkt’
Meest gedeeld
-
PREMIUM
Er breekt een nieuwe tijd aan, in de herfst waarschijnlijk voor het hele land
-
PREMIUM
De geur van potloodslijpsel in het eerste klaslokaal dat ik ooit betrad: het echte leven begint
-
PREMIUM
Opeens dacht ik voor de gek te zijn gehouden door Kees van Kooten
-
PREMIUM
Ik ben eraan gewend dat Boers weerobsessie vanaf februari naar grote hoogten stijgt
-
PREMIUM
Het drugsbeleid is als een spagaat waarbij we steeds verder uit onze broek scheuren
