Bob de Bouwer beleeft momenteel een revival in ons huis
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMPWaarom duurt de kindertijd zo kort in een mensenleven? Het zijn maar een paar vluchtige jaren die, als je er middenin zit, een eeuwigheid lijken. Zo bepalend voor wat er daarna komt.
Delen per e-mail
Op een expositie sta ik voor een zwart-witfoto van buitenspelende kinderen. ,,Ik zie mezelf weer helemaal kind zijn”, zegt de oudere vrouw naast me, en ze verdwijnt in een gekoesterde herinnering.
Job (15) ontdekte een dag eerder een reeks kinderfoto’s van zichzelf op een afgeschreven iPad. Hij bleef maar swipen.
Misschien komt er pas ruimte voor nostalgie als een periode is afgesloten
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP We zijn weer bij de zorgen van vóór de coronacrisis. Terug bij ons misvormde kind en zijn gezondheidsproblemen
Drie maanden lang was Job nauwelijks gehandicapt. In onze quarantainebubbel lag hij gewoon als 16-jarige zoon op de bank, in een huis dat volledig is aangepast. Maar we zijn nog geen twintig minuten buiten de deur of de rolstoel vormt alweer ‘een probleem’. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP In joggingbroek zal Rob ons uitzwaaien, dan begint zijn bevrijdingsdag
Precies zeventig dagen is Job nu thuis. Om dat jubileum te vieren, neem ik hem mee naar buiten. We gaan een hele dag naar mijn broer. Het zal even wennen zijn om weer samen in de auto te zitten, ik moet uitzoeken hoe we die rolstoel ook alweer achterin schoven. -
Job heeft baat bij de quarantaine: hij eet beter en hij slaapt rustiger
Job (16) heeft nog nooit zo goed gegeten als tijdens onze noodgedwongen thuisisolatie. Elke avond gaat het bord leeg. Mijn zoon en ik vormen aan tafel tegenwoordig een soort dj-duo: ik zorg dat de plaat (het bord) blijft draaien, hij scratcht op de plek waar de elpee artistiek moet haperen. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Ik heb zin om naar wildvreemde mensen te roepen: ‘Kijk, dat is mijn moeder!’
Hoe vaak heb ik hier al met mijn moeder gelopen? We struinen langs wel duizend rollen stof. Soms wijst zij iets aan, soms ik. Die oranje met luiaards? Te kinderachtig. Blauw met vissen? Beter voor een 16-jarige. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Corona is het nieuwe zwaard van Damocles: de vraag is niet óf je wordt geraakt, maar wanneer
Mevrouw S. voelt zich voor het eerst in jaren geen buitenbeentje meer. Hoe dat komt? Door corona. Ik interview haar voor mijn krantenserie over mensen bij wie de dood al heeft aangeklopt en die elk moment de oversteek kunnen maken.
-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Wat te doen in de zomer als we niet naar het buitenland kunnen?
,,Mama, als alle mensen beter zijn, gaan we dan op vakantie?’’ Even sta ik met de mond vol tanden. Job heeft kennelijk opgevangen dat onze trip naar Spanje op losse schroeven staat. Niet zo gek, want hij is continu thuis en volgt al onze gesprekken. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Moeten we in ons quarantainehol afwachten tot er een vaccin is uitgevonden?
Onheilspellend woord: 1,5 metersamenleving. Die veiligheidsmarge die ons weer aan de slag moet helpen, biedt weinig ruimte voor Job. Hoe kan een verzorger hem straks een hap eten geven met de voorgeschreven afstand van een kleine canapé? (Zulke lange lepels bestaan niet.) -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Nu mijn vader gedwongen thuiszit, is hij eindelijk zelf gaan lezen
We zaten samen in de auto. Papa achter het stuur, ik ernaast. De wagen rook nieuw. Voor ons doemde een file op (ja, vroeger hadden we files) en mijn vader begon te stralen. Want kijk, deze geavanceerde Volkswagen remde gewoon zelf!
Meest gelezen
-
PREMIUM
Terwijl de halve wereld met mondkapjes rondloopt, hield een klein land aan de Noordzee dapper stand
-
PREMIUM
Nog lang geen bloemkool
-
PREMIUM
Ik hoef niet te huilen, want ik zie mijn ouders al jarenlang uitsluitend via mijn telefoon
-
PREMIUM
Wordt maandag alles anders? Nee, nog meer stress
-
PREMIUM
Als je al een tijdje nogal contactloos leeft, is contactloos betalen in de supermarkt een fluitje van een cent
