Column Annemarie Haverkamp: Verdrinking
columnBij elk bericht over kinderen die de afgelopen maanden verdronken in een rivier of zwembad, denk ik aan onze vakantie.
Mijn zoon kan niet zwemmen, maar in het water is hij onverschrokken. Hij is zo overtuigd van zichzelf dat hij mij, terwijl ik zijn zwemband én reddingsboei ben, telkens van zich af duwt.
Vervolgens laat hij zich naar de bodem van het zwembad zakken om zich daar met zijn tenen af te zetten en weer op te veren. Dat ik hem dan bij zijn arm pak en boven water houd, vindt hij vanzelfsprekend.
Hij ziet het niet als een levensreddende actie van zijn moeder; voor hem hoort het bij 'zwemmen'. Ik vraag me zelfs of hij zich realiseert dat die hand van mij komt, en niet net als een trappetje bij de standaarduitrusting van het zwembad hoort. Als ik niet naast hem sta, is er wel zijn vader of de begeleidster die zijn arm pakt en zorgt dat hij veilig is.
Trauma
Letten we een moment niet op, dan wacht hem mogelijk een trauma voor het leven.
Dat onbegrensde vertrouwen beangstigt me soms. Letten we een moment niet op, dan wacht hem mogelijk een trauma voor het leven. Hij zal ervaren dat water doodeng is als het je de lucht om te ademen ontneemt. Of erger: hij verdrinkt.|
Spelen in het water behoort voor Job tot de leukste dingen die er zijn. Dat zachte water, die oneindige lichtheid en de geur van zomer.
De kinderen die de afgelopen maanden verdronken, zullen datzelfde gevoel hebben gehad. Als je de gevaren niet kent, waarom zou je je dan laten weerhouden? Ik had ze zo een arm in de buurt gegund, eentje die ze naar het leven trok. En daarna een vinger die ze wees op de risico's.
Bij Job is waarschuwen zinloos, hij begrijpt niet wat dood is. Een geruststelling is dat hij zonder hulp nooit bij het water kan komen.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
Niemand meer om rekening mee te houden. We zijn onvrijwillig vrij
We hebben onze fietsen uit het schuurtje gehaald. Werpen een blik op ons huis. Kijken elkaar aan. Van alles wat raar is, is dit nog wel het raarst. We kunnen zomaar samen wegfietsen, zonder dat er iemand thuis blijft om op Job te passen. -
interview
Paniek om een dringend mailtje van de baas: waarom ons brein soms worstelt met werk
Kenniswerk is zwaar voor onze mentale gezondheid, ziet Christianne Vink, psycholoog en auteur van Het grote hoe ik werk boek. Ze ontmoet in haar praktijk werkenden die worstelen met vermoeidheid en stress, en zich tegelijkertijd moeilijk kunnen concentreren. Wat kun je daaraan doen? -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Telkens vraag ik me af wat de sociale codes zijn van levenden op een dodenakker
De plantjes hangen slap. Met mijn gieter blijf ik even staan. Aarzelend. Water geven of niet? Probleem is dat dit niet ons graf is. Dagelijks waindel ik erlangs, het ligt er pas kort. Het begon met een bergje vers zand, aangeharkt en wel. De bloeiende planten kwamen snel daarna, een steen ontbreekt nog. -
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
Job had vandaag gewoon taart moeten eten, met ons
Vandaag is Jobs verjaardag. Ik had nu op de fiets moeten zitten om de fototaart van de Hema op te halen, met daarop plaatjes van al zijn favoriete animatiefiguren. Zoals elk jaar zou het hem niet lukken zelf de kaarsjes uit te blazen. We hielpen. -
PREMIUM7
Meer uren per dag werken in minder dagen, kan het?
Meer tijd voor ons sociale leven, minder files en minder drukte bij de kinderopvang. Om de problemen op de arbeidsmarkt aan te pakken, komt internist en hoogleraar Marcel Levi met een opmerkelijk voorstel: ga hetzelfde aantal uren werken in minder dagen.
-
Koken & Eten
Hygiëne in de keuken: maak ook je kruidenpotjes af en toe goed schoon
Veel gevallen van voedselvergiftiging ontstaan thuis, aldus het RIVM. De meeste bacteriën in de keuken denk je waarschijnlijk te vinden in de keukenhanddoek, vuilnisbak of snijplank, maar uit een nieuwe studie blijkt dat kruidenpotjes nog grotere bacteriemagneten zijn. -
-
-
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Ik heb bewezen dat ik kan doorleven zonder jou
Ik ben er nog. Ik heb mezelf niet in een ravijn gestort en ben geen alcoholist geworden. Ik zwerf niet op straat, na een bezoek aan de begraafplaats wandel ik netjes in een rechte lijn naar huis. De afgelopen negen maanden ben ik alweer drie keer naar de kapper geweest. Er hangen nieuwe jurkjes in de kast. ,,Je ziet er goed uit”, zeggen de mensen soms. Ik ben niet verslonsd. -
PREMIUMcolumn annemarie haverkamp
In een filmpje zegt een klasgenootje met een sip gezicht: ‘Job dood. Jammer’
Op een groot scherm komen foto’s van Job voorbij. Hij rijdt op een driewieler met een bundeltje hout onder de snelbinders. Hij houdt een verfkwast vast. Hij ligt op de zitzak in zijn klas.