PREMIUM
Het werk is onmiskenbaar het lichaam van mijn zoon: de knik in de buik, de driehoek op de rug
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMPJammer eigenlijk dat mensen korsetten altijd onder hun kleding dragen. Niemand ziet het, terwijl korsetten ware kunststukjes zijn.
Delen per e-mail
Op de werktafel staat de nieuwe gipsafdruk van Jobs romp. Grillige vormen die tegelijkertijd zacht en rond zijn. De vingerafdrukken van de schepper staan nog in het materiaal.
Dit object zou niet misstaan in het atelier van een beeldhouwer.
Vroeger hielden Rob en ik onze zoon dan samen vast aan zijn armen en benen, als een varkentje aan het spit
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
COLUMN
Annemarie omarmt corona; op die ene perfecte dag zonder snotneuzen en tests tenminste
Precies één dag was alles perfect. Vanuit de panoramasauna staarde ik over het meer. Ik zag meerkoeten zwemmen, de glinstering van de zon op het water. Job was naar school en ik gunde mezelf een vrije dag in dit megalomane wellness-oord. -
COLUMN
Corona-thuisblijver Job overleefde vorig jaar nog een van zijn zwaarste winters ooit
Knoop doorgehakt: in verband met corona houden we Job (16) vanaf vandaag thuis. De school is nog open, maar gezien zijn broze gezondheid haken we vroegtijdig af. -
PREMIUM
Ik ken geen vrediger verzet dan Jobs protestslaap
Job (16) ligt op het sofa-eiland, zijn hangplek in het hart van onze woonkamer. Een hocker (met speelgoed onderin) staat in de oksel van de hoekbank, waardoor een loungehoek van formaat ontstaat. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Suus schreef me dat Daan in haar armen was ingeslapen. Wat kun je nog meer doen als moeder?
‘Abu Dhabi’. Zo noemde ik eens een column over Suus en haar zoontje Daan. Het was in 2008, nadat Suus me via de mail haar verhaal had verteld. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Bob de Bouwer beleeft momenteel een revival in ons huis
Waarom duurt de kindertijd zo kort in een mensenleven? Het zijn maar een paar vluchtige jaren die, als je er middenin zit, een eeuwigheid lijken. Zo bepalend voor wat er daarna komt.
-
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Dankzij het kinderlijke brein van Job kunnen we nog altijd onbegrensd sinterklaas vieren
Bij de man die ik aanspreek met Sinterklaas, zou ik in het dagelijks leven nooit op schoot kruipen. Niet dat ik hem niet aardig vind, maar het zou erg ongepast zijn. In gedachten zie ik de foto’s al rondgaan op mijn werk. Ik hoor het gefluister bij de koffieautomaat en voel de ogen die me nastaren. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Toen Job een kleuter was, riep ik vol overtuiging dat hij op zijn 18de het huis uit zou gaan. Maar nu...
Opeens was de vraag ons gezin binnengedrongen: wanneer gaat Job (16) het huis uit? De vraag lag daar maar, in het centrum van ons zijn. We waren niet bij machte er een antwoord op te formuleren. Drie weken later is de vraag een steen in de rivier geworden. Wij zijn het water dat eromheen stroomt. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Corona is het nieuwe zwaard van Damocles: de vraag is niet óf je wordt geraakt, maar wanneer
Mevrouw S. voelt zich voor het eerst in jaren geen buitenbeentje meer. Hoe dat komt? Door corona. Ik interview haar voor mijn krantenserie over mensen bij wie de dood al heeft aangeklopt en die elk moment de oversteek kunnen maken.
Meest gelezen
-
PREMIUM
Mij bleef bij het beeld van het op hol geslagen paard
-
PREMIUM
Het zijn vooral vrouwen die zeggen dat ik wel wat mag dimmen
-
PREMIUM
Is dit nou de mentaliteit van de streek waarin ik woon? Bang? Thuis? Binnen? Wachten op de prik?
-
PREMIUM
Een van mijn problemen is dat ik bijna alles begrijp, maar het onrustige plein stemt neerslachtig
-
PREMIUM
De A15 is de ‘Goede Tijden Slechte Tijden’ onder de snelwegplannen geworden
