PREMIUM
Hoeveel persoonlijke momenten van trots, blijdschap en erkenning zijn dit jaar de nek omgedraaid
Column Annemarie HaverkampIn mijn galajurk groet ik de genodigden. Een beetje nerveus lach ik naar alle vertrouwde gezichten van vrienden, collega's en familie. Als de muziek is uitgespeeld, beklim ik de kansel.
Delen per e-mail
'Dit is de allermooiste dag van mijn schrijverscarrière', begin ik mijn dankwoord. Ik schiet vol en een luid applaus vult de Grote Kerk.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Weg met het mondkapje, ik vind een pratende vogel op mijn bank huiveringwekkend
Er zit een vogel naast Job op de bank. Grote groene snavel, daarboven donkerbruine kraalogen. De vogel praat. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP We zijn weer bij de zorgen van vóór de coronacrisis. Terug bij ons misvormde kind en zijn gezondheidsproblemen
Drie maanden lang was Job nauwelijks gehandicapt. In onze quarantainebubbel lag hij gewoon als 16-jarige zoon op de bank, in een huis dat volledig is aangepast. Maar we zijn nog geen twintig minuten buiten de deur of de rolstoel vormt alweer ‘een probleem’. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Als een ware crash test mummy bewoog ik wild mijn lijf heen en weer boven de wc
Ik tik deze column met twee verschillende laarzen aan. De linker is bruin en smal, rechts heeft paarse veters en een nepbontje aan de binnenkant. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Als ik een hartaanval krijg, wie mist Job dan als eerste?
De nachtmerrie van elke ouder van een gehandicapt kind: je kind sterft omdat jij plotseling bent uitgeschakeld. Je valt van de trap en kan niet bij de telefoon. Je krijgt een auto-ongeluk en belandt in coma. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Hier in Twente komen we door corona niet verder dan ons eigen tuinmeubilair
Job drijft in een blauwe opblaasband in ons zwembad. ,,Mama, wanneer komen allemaal mensen?” Deze vraag stelt hij vaak. Hij vindt het gek dat we maar met z’n drieën in dit huis zijn, en in dit royale binnenzwembad dat erbij hoort.
-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Voor veel families is last van gehandicapt kind nu niet te dragen
Hartverscheurend, die verhalen over gehandicapte kinderen die hun familie niet mogen zien. Mijn tijdlijn loopt vol met foto’s en video’s van zwaaiende ouders achter glas of een kus via een telefoonscherm. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Thuis durf ik Job niet los te laten, verlies hem geen seconde uit het oog. Daarom is school belangrijk
Met een dienblad vol traktaties stap ik om 08.30 uur de school binnen. Mijn zoon is jarig. In de gang schrik ik. Daar is hij, in zijn rolstoel, helemaal alleen. In slakkenvaart rijdt hij mijn kant op. Hij ziet me niet. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Rob werd ziek, van de ene op de andere dag was ik Jobs enige verzorger
Sinds maart spookt door mijn hoofd hoe eng het zou zijn als Job werd besmet met corona – hij zou er weleens aan kunnen bezwijken. Ik zag hem al in het ziekenhuis liggen aan slangen en snoeren. Daarvoor is weinig fantasie nodig, we weten precies hoe dat is.