In joggingbroek zal Rob ons uitzwaaien, dan begint zijn bevrijdingsdag
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMPPrecies zeventig dagen is Job nu thuis. Om dat jubileum te vieren, neem ik hem mee naar buiten. We gaan een hele dag naar mijn broer. Het zal even wennen zijn om weer samen in de auto te zitten, ik moet uitzoeken hoe we die rolstoel ook alweer achterin schoven.
Delen per e-mail
Het dagje weg is vooral een geschenk voor Rob. Hij hoeft namelijk niet mee. Het huis is een uur of acht helemaal van hem alleen.
Het lijkt een luxe uit een ander tijdperk: de stilte van een lege woonkamer. Geen iPad-geluiden, geen tv. Niemand die constant om de aandacht van 'papa' roept. Bedenken wat je zelf eens zal gaan doen.
Job is als een transistorradio die altijd aanstaat in je hoofd. Het is nauwelijks uit te leggen hoe het voelt als die volumeknop plotseling wordt uitgedraaid
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
Ik ken geen vrediger verzet dan Jobs protestslaap
Job (16) ligt op het sofa-eiland, zijn hangplek in het hart van onze woonkamer. Een hocker (met speelgoed onderin) staat in de oksel van de hoekbank, waardoor een loungehoek van formaat ontstaat. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Mijn zoon mag dan 16 zijn, stampen in een plas heeft hij nog nooit gedaan
Voor een kind dat niet kan lopen, hobbelt Job behoorlijk hard door de wijk. Ik moet mijn pas versnellen om bij te blijven. Hij weet waar hij heen wil en stopt midden in een plas. Na de plensbuien liggen er genoeg. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Suus schreef me dat Daan in haar armen was ingeslapen. Wat kun je nog meer doen als moeder?
‘Abu Dhabi’. Zo noemde ik eens een column over Suus en haar zoontje Daan. Het was in 2008, nadat Suus me via de mail haar verhaal had verteld. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Weg met het mondkapje, ik vind een pratende vogel op mijn bank huiveringwekkend
Er zit een vogel naast Job op de bank. Grote groene snavel, daarboven donkerbruine kraalogen. De vogel praat. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP We zijn weer bij de zorgen van vóór de coronacrisis. Terug bij ons misvormde kind en zijn gezondheidsproblemen
Drie maanden lang was Job nauwelijks gehandicapt. In onze quarantainebubbel lag hij gewoon als 16-jarige zoon op de bank, in een huis dat volledig is aangepast. Maar we zijn nog geen twintig minuten buiten de deur of de rolstoel vormt alweer ‘een probleem’.
-
Job heeft baat bij de quarantaine: hij eet beter en hij slaapt rustiger
Job (16) heeft nog nooit zo goed gegeten als tijdens onze noodgedwongen thuisisolatie. Elke avond gaat het bord leeg. Mijn zoon en ik vormen aan tafel tegenwoordig een soort dj-duo: ik zorg dat de plaat (het bord) blijft draaien, hij scratcht op de plek waar de elpee artistiek moet haperen. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Je zou een aardige garage kunnen vullen met Jobs wagenpark
Ik zoek een lege loods of een verlaten fabriekspand. Iets enorms met zeeën van ruimte. Toen we vijftien jaar geleden ons huis kochten, dachten we dat het groot was. Job had nog een compact poppenformaat, daardoor leek het een pakhuis. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Ik heb zin om naar wildvreemde mensen te roepen: ‘Kijk, dat is mijn moeder!’
Hoe vaak heb ik hier al met mijn moeder gelopen? We struinen langs wel duizend rollen stof. Soms wijst zij iets aan, soms ik. Die oranje met luiaards? Te kinderachtig. Blauw met vissen? Beter voor een 16-jarige.
Meest gelezen
-
PREMIUM
De gewone man had geen schepen in de Gouden Eeuw, hij was bezig met overleven, net als nu
-
PREMIUM
Veel mensen zijn bijna wanhopig bezig de verloren tijd in te halen na de lockdown
-
Tot mijn verbazing waren uit de sloot rivierkreeften in alle soorten en maten gekropen
-
PREMIUM
Peter R. de Vries op het zelfscanplein, zou dat werken?
-
PREMIUM
In het donkerste uur van de nacht zie ik mijzelf geneeskunde studeren, zodat ik mijn moeder medicijnen kan sturen
