Nog twee weken kunnen we zwemmen in onwetendheid
ColumnOns huis is een pakhuis van koffers. Job slalomt er in zijn rolstoel tussendoor, roepend wat er allemaal mee moet.
,,De iPad!’’
,,De iPad!’’
,,De iPad!”
Delen per e-mail
Intussen pakken zijn ouders de essentiële dingen in. Reservebinnenband voor de rolstoel, plakset, fietspomp, 64 luiers, 66 flesjes drinkvoeding, 14 calciumtabletten, 11 slabbers, 2 zwembroeken, 1 staafmixer, 1 scheerapparaat. Voor het eerst in vijftien jaar noteer ik wat er in de koffers gaat. Scheelt een boel denkwerk de komende vakanties.
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Nog gekker wordt het als ik bedenk dat de 19-jarige begeleidster van Job mijn dochter had kunnen zijn
De nieuwe begeleidster die we voor Job hebben aangenomen, is 19. Job wordt zelf over een paar weken 16. Ik vind dat een gek idee. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Dankzij het kinderlijke brein van Job kunnen we nog altijd onbegrensd sinterklaas vieren
Bij de man die ik aanspreek met Sinterklaas, zou ik in het dagelijks leven nooit op schoot kruipen. Niet dat ik hem niet aardig vind, maar het zou erg ongepast zijn. In gedachten zie ik de foto’s al rondgaan op mijn werk. Ik hoor het gefluister bij de koffieautomaat en voel de ogen die me nastaren. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Ik wil niet dat ze doodgaat, dat is wat ik voel
Wat zeg je tegen iemand die gaat sterven? Ik krijg een berichtje via Messenger. De vrouw die ik een beetje ken, kondigt haar dood aan. Ze noemt een datum in december. Die dag maakt ze haar laatste herinneringen, die dag zal haar leven eindigen omdat de pijn ondraaglijk is geworden. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Job maakt het niets uit wat hij draagt, als ellenlange passessies hem maar bespaard blijven
De postbode bezorgt een pakje met drie nieuwe jongenstruien. Een voor een trek ik ze aan, loop ermee naar de spiegel, draai een rondje voor Rob. Mijn man vraagt of ik mijn armen wil strekken. Kijkt kritisch naar de manchetten en knikt. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Meestal geef ik niet ongevraagd boeken weg over mijn zoon. Maar in dit geval was het nodig
De rolstoeltaxi rijdt voor. Terwijl het liftje met Job erop langzaam zakt, zegt de chauffeur dat hij iets moet opbiechten. Ik had hem toch een boek met columns over Job gegeven? Wel, hij had het in de koelkast gelegd. Ja kijk, hij dacht dat het een doosje Merci was.
-
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Job bestudeert mijn ogen. ‘Mama, ben jij verdrietig?’
Badkamerscène: Job ligt in zijn luier op de aankleedtafel. Ik buig me over hem heen om zijn hemd aan te trekken. Hij pakt mijn gezicht en geeft me een kus. Duwt me dan weg en bestudeert mijn ogen. ,,Mama, ben jij verdrietig?” ,,Ja schat. Mama is verdrietig. Mama is een beetje ziek." -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Kom op, Bronzen Uil, heel me
De wekker geeft 02.43 uur aan. Zo zachtjes mogelijk sluip ik over de gang, langs Jobs kamer – het knakken van mijn enkels kan hem al wakker maken. Twee trappen af, op de tast de woonkamer in. Waar is die uil? -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Tot welke hoogte zou Ziggo Job kunnen stuwen?
Sinds zaterdag hebben we een televisie die naar ons luistert. Dankzij een nieuw Ziggo-kastje hoeven we zelfs de knopjes op de afstandsbediening niet meer in te drukken. Het ding reageert op wat we roepen.
Meest gelezen
-
PREMIUM
Patrick Lambal en zijn berg buitgemaakte tientjes tonen aan dat mensen goedgelovig zijn
-
PREMIUM
Dropjes typisch Nederlands? Omdat ze zo goedkoop zijn zeker
-
PREMIUM
Hoe kom je thuis als je de hele dag je tijd hebt uitgezeten?
-
PREMIUM
‘Beyoncé moet dropveters gaan eten’
-
PREMIUM
Greetje moet tot 2037 doorgaan met haar eenvrouwsactiegroep
