Nog twee weken kunnen we zwemmen in onwetendheid
ColumnOns huis is een pakhuis van koffers. Job slalomt er in zijn rolstoel tussendoor, roepend wat er allemaal mee moet.
,,De iPad!’’
,,De iPad!’’
,,De iPad!”
Delen per e-mail
Intussen pakken zijn ouders de essentiële dingen in. Reservebinnenband voor de rolstoel, plakset, fietspomp, 64 luiers, 66 flesjes drinkvoeding, 14 calciumtabletten, 11 slabbers, 2 zwembroeken, 1 staafmixer, 1 scheerapparaat. Voor het eerst in vijftien jaar noteer ik wat er in de koffers gaat. Scheelt een boel denkwerk de komende vakanties.
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Tot welke hoogte zou Ziggo Job kunnen stuwen?
Sinds zaterdag hebben we een televisie die naar ons luistert. Dankzij een nieuw Ziggo-kastje hoeven we zelfs de knopjes op de afstandsbediening niet meer in te drukken. Het ding reageert op wat we roepen. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Hoppa, roofvogel van 15 kilo erop en lachen naar de camera
,,Pak dat fotoboek er eens bij”, zeg ik tegen mijn moeder. ,,Van die volken die dreigen uit te sterven. Jimmy Nelson.” Mama moet even zoeken. Het ligt als koffietafelboek onder een ander koffietafelboek in haar huiskamer. ,,Kijk”, zeg ik. ,,Hier was ik.” -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Ik zie ‘Weekend at Bernie’s’. Alleen is Job niet dood
Twee knapen zeulen met een lijk. Ze klemmen hem tussen hen in in de auto, leggen hem met een sigaret tussen de lippen op een strandbed, zetten hem in een hoek van de bank tijdens een feestje. Niemand mag weten dat verzekeringsbaas Bernie dood is. De jongens zijn te gast in zijn strandhuis en straks worden zíj nog verdacht van moord. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Blijdschap vieren in een vreemd land met mensen die ik nauwelijks ken
,,Jij plast snel zeg”, zegt ze. Naast elkaar zitten we gehurkt in het gras. Een week eerder kende ik deze vrouw nog niet. Nu waait dezelfde koude wind onder onze billen langs. -
Column Annemarie Haverkamp Ik krijg later geen zoon die boven me uittorent en me mama’tje noemt
Ik lig op mijn rug met mijn hoofd in Jobs schoot. We kijken elkaar aan. Zo hoort het niet. Al vijftien jaar ligt hij op de bank bij mij op schoot. Job moet lachen, speelt met mijn haar. Door zijn kromme rug is zijn gezicht vlakbij het mijne. Mijn hoofd van 5 kilo op zijn bovenbenen vormt een stevig contragewicht, waardoor hij netjes blijft zitten en niet omvalt.
-
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Vandaag is Job Elvis in zijn eigen pink Cadillac
-
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Jobs wensen werden gecompliceerd toen hij liet weten dat hij graag in een roze Cadillac werd vervoerd
-
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Job leest en schrijft niet, maar spreekt wel twee talen
Als Job (15) op donderdagochtend de klas binnenkomt, vraagt hij al of hij naar Engelse les mag. Het is zijn favoriet. Hij volgt een uur per week les in een andere groep. ,,Hij rijdt er zelf heen in zijn rolstoel en klopt dan op de deur’’, zegt de juf.
