PREMIUM
Ook al gaan we niet naar Spanje, voor Job is het de vakantie waar hij naar toe leefde
Column Annemarie HaverkampAnderhalf uur, geeft de routeplanner aan. Dat is niks! Zouden we naar Spanje gaan, dan duurde alleen de rolstoeltaxirit van huis naar vliegveld al zo lang. Daar moesten we dan minstens twee uur wachten, aansluitend vier uur hangen in een vliegtuig, opnieuw wachten op een aangepaste taxi en dan nog een uur zweten op de achterbank met de koffers op schoot.
Delen per e-mail
Job was intussen zo vervelend dat niemand nog zin had in vakantie (al deden we allemaal alsof). Nu is het negentig minuten rijden vanaf onze voordeur tot het vakantiehuis in Twente. Daarna hoeven we niets meer.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Ik heb zin om naar wildvreemde mensen te roepen: ‘Kijk, dat is mijn moeder!’
Hoe vaak heb ik hier al met mijn moeder gelopen? We struinen langs wel duizend rollen stof. Soms wijst zij iets aan, soms ik. Die oranje met luiaards? Te kinderachtig. Blauw met vissen? Beter voor een 16-jarige. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Ik wil een loods, zodat we niet meer struikelen over Jobs hulpmiddelen
Ik zoek een lege loods of een verlaten fabriekspand. Iets enorms met zeeën van ruimte. Toen we vijftien jaar geleden ons huis kochten, dachten we dat het groot was. Job had nog een compact poppenformaat, daardoor leek het een pakhuis. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Mijn ouders lieten me achter op cruiseschip de Westerdam in de vorm van mijn roman
Ik dobber al weken mee op de Westerdam. Mijn ouders lieten me daar achter in de vorm van mijn roman De achtste dag. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Tot welke hoogte zou Ziggo Job kunnen stuwen?
Sinds zaterdag hebben we een televisie die naar ons luistert. Dankzij een nieuw Ziggo-kastje hoeven we zelfs de knopjes op de afstandsbediening niet meer in te drukken. Het ding reageert op wat we roepen. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Ik zie ‘Weekend at Bernie’s’. Alleen is Job niet dood
Twee knapen zeulen met een lijk. Ze klemmen hem tussen hen in in de auto, leggen hem met een sigaret tussen de lippen op een strandbed, zetten hem in een hoek van de bank tijdens een feestje. Niemand mag weten dat verzekeringsbaas Bernie dood is. De jongens zijn te gast in zijn strandhuis en straks worden zíj nog verdacht van moord.
-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Een aanval van misselijkheid duurt bij Job nooit lang. Bovendien hadden we al kaartjes
Gezellig, dachten we, een avondje naar het Chinese lichtjesfestival in Ouwehands Dierenpark. We waren de straat nog niet uit of Job begon te piepen. Het korset moest uit. ,,Kan niet”, zei ik. ,,Mama moet rijden.” -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP In joggingbroek zal Rob ons uitzwaaien, dan begint zijn bevrijdingsdag
Precies zeventig dagen is Job nu thuis. Om dat jubileum te vieren, neem ik hem mee naar buiten. We gaan een hele dag naar mijn broer. Het zal even wennen zijn om weer samen in de auto te zitten, ik moet uitzoeken hoe we die rolstoel ook alweer achterin schoven. -
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Ik lees het Twitterbericht, huiver en trek Job op de bank wat dichter tegen me aan
‘Mijn dochter (15) brak bij een epileptische aanval haar arm, en dat werd pas na vier dagen opgemerkt. Onvoldoende toezicht door te weinig personeel.’
De Gelderlander gebruikt je persoonsgegevens om deze reactie te kunnen plaatsen. Meer informatie vind je in ons privacy statement. Reacties van mensen die de nickname anonymous, anoniem of een variant daarop voeren, worden niet geplaatst.
Meest gelezen
-
PREMIUM
Het moment dat je als vluchteling te horen krijgt dat je mag blijven is er eindelijk
-
PREMIUM
Een legerbroek voor 2 euro
-
PREMIUM
Dat ik geen mondkapje draag, daarvan ben ik bewust
-
PREMIUM
Forum is de hardstyle variant van de LPF: vaak hetzelfde, maar sneller, harder, wilder
-
PREMIUM
Van een uitzichtloos eiland naar een eiland met mooie bruggen in Nijmegen
