Rebels
ColumnOchtend. We zitten aan tafel. Hij in zijn aangepaste stoel, ik ernaast. Job grijpt naar boekjes die op tafel liggen en negeert de elektrische tandenborstel met tandpasta erop in mijn hand. Wil ik zijn tanden kunnen poetsen, dan moet hij zijn mond open doen. Zo doen we dat namelijk, maar nu kennelijk niet.
Delen per e-mail
Zelfs zijn hormonen trekken al jaren hun eigen plan
Meneer is recalcitrant. Ik neem zijn kin tussen twee vingers en draai zijn gezicht naar de tandenborstel. ,,Wat zijn we aan het doen? Kijk eens goed."
Job slaat theatraal twee handen voor zijn ogen en zegt: ,,Ik zie niks."
Pardon? Ik schiet in de lach.
De vraag 'of Job al pubert' krijg ik vaak. Irritant vaak, zelfs. Want Job is een buitenaards wezen vergeleken met leeftijdgenoten. Compleet afwijkend in zo'n beetje alles. Zelfs zijn hormonen trekken al jaren hun eigen plan. Hoezo zou hij dan, alleen maar omdat hij 14 is, plots volgens de kalender 'pubergedrag' gaan vertonen?
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
Column Vliegen met een jongen die niet in een normale stoel kan zitten? Een handleiding:
Twaalf uur vliegen met een kind is al lastig. Het wordt een uitdaging met een jongen van 15 die gezien zijn kromming niet in een normale stoel kan zitten. -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Altijd breek ik als een assistent zegt: ‘we zullen goed voor hem zorgen’
Uit de wc klinkt gerochel. Iemand schraapt zijn hele binnenste en laat het met een fluim terechtkomen in de wasbak. Opgetrokken wenkbrauwen in de wachtruimte. ,,Laat ze die deur dichtdoen’', smiespelt een vrouw tegen haar man. -
PREMIUM
Column Ja, zo zou het gaan als we Job voor het eerst ontdeden van de haren op zijn kin
Het leek me een mijlpaal. Een memorabel moment. Een overgangsrite. Ik zag ons voor me met ons drieën in de badkamer. Rob droeg een leren schort, hield scheermes en zeep in de aanslag als een ouderwetse barbier. Ons kind in het midden. -
PREMIUM
Column Ongeluk (2)
Heeft Job pijn? De dokter vraagt het, de tandarts vraagt het. Het eerlijke antwoord is: we weten het niet. Job krijst niet meer hartverscheurend zoals vorige week toen hij net met zijn tanden op de badkamervloer was gevallen. Hij laat toe dat deskundigen in zijn mond kijken om de schade op te nemen en een restauratieplan te bedenken. Zijn pijngrens is extreem hoog, dat weten we van eerdere ongelukken en operaties. Maar wat voelt hij precies? -
PREMIUM
Column Deze val is zó oneerlijk, Job heeft al zoveel deuken
-
PREMIUM
Column Sinterklaas
‘Misschien wil Sinterklaas de eerste bladzijde van je nieuwe boek wel voorlezen’, zeg ik tegen Job. Mijn zoon, dicht tegen de heilige aangekropen op de bank, knikt bijna onzichtbaar. -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp SpongeBob
‘Au, mijn neus.’ Dat zei de allereerste SpongeBob die Job ooit kreeg als je de knuffel in zijn neus kneep. SpongeBob riep het zo hard, dat alle baby’s op de afdeling geschrokken onze kant op keken. -
PREMIUM
Column Ministers en staatssecretarissen weten nu dat gehandicapten een stem hebben
Soms moet je de straat op om onrecht tegen te gaan in de samenleving. Dan sta je te demonstreren in de kou. Lopen mensen je voorbij alsof je lucht bent, of erger, ze kijken je vies aan. Maar je houdt vol, weet dat je voor een rechtvaardige zaak staat en dat anderen met en na jou baat zullen hebben bij jouw dwarsliggen.
