Rebels
ColumnOchtend. We zitten aan tafel. Hij in zijn aangepaste stoel, ik ernaast. Job grijpt naar boekjes die op tafel liggen en negeert de elektrische tandenborstel met tandpasta erop in mijn hand. Wil ik zijn tanden kunnen poetsen, dan moet hij zijn mond open doen. Zo doen we dat namelijk, maar nu kennelijk niet.
Delen per e-mail
Zelfs zijn hormonen trekken al jaren hun eigen plan
Meneer is recalcitrant. Ik neem zijn kin tussen twee vingers en draai zijn gezicht naar de tandenborstel. ,,Wat zijn we aan het doen? Kijk eens goed."
Job slaat theatraal twee handen voor zijn ogen en zegt: ,,Ik zie niks."
Pardon? Ik schiet in de lach.
De vraag 'of Job al pubert' krijg ik vaak. Irritant vaak, zelfs. Want Job is een buitenaards wezen vergeleken met leeftijdgenoten. Compleet afwijkend in zo'n beetje alles. Zelfs zijn hormonen trekken al jaren hun eigen plan. Hoezo zou hij dan, alleen maar omdat hij 14 is, plots volgens de kalender 'pubergedrag' gaan vertonen?
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
Column Job knipperde enkel een paar keer met zijn ogen en hervatte zijn spel
Job (15) wil morgen een zwarte pruik op naar school. Het duurde even voor ik snapte wat hij bedoelde. In bed friemelde hij aan zijn haar. ,,Krullen mee naar school.’' Hij herhaalde het drie keer, toen begreep ik het. -
PREMIUM
Column Ik wil naar binnen, ik wil naar huis, maar ik kan nergens heen
-
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Op de terugweg kuste Job de doos met zoenen
‘Help’', riep ik zwakjes vanuit de badkamer. Rob verscheen in joggingbroek in de deuropening. ,,Waar moet ik mee helpen dan?’’ ,,Met hém. Ik kan hem niet tillen. Overal spierpijn.’' -
PREMIUM
Column Prik
Ik ben in shock. Het begon al bij de scooters voor de ingang. Jongens met gaten in hun spijkerbroek die elkaar op de schouder sloegen en helemaal zelf het NEC-stadion binnengingen. Knuffelende meisjes, sommigen langer dan ik. Plaatjesbeugels, bh-bandjes, blote enkels. ,,Wat had je dan verwacht’', vraagt Rob als hij mijn verbazing ziet. ,,Krijsende baby’s?’' -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp ‘Mama’ betekende applaus en knuffels
-
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp We hadden meer moeten doen dan alleen bladeren door het aanbod van Intertoys
Intertoys is failliet en dat vind ik heel erg. Niet dat ik er ooit een stap over de drempel heb gezet, maar Jobs kast staat vol met speelgoedboeken. Het zijn die catalogi die ruim voor sinterklaas door je brievenbus vallen. Job bladert er het hele jaar in. -
PREMIUM
Column Egbert
In mijn hoofd zit een leegte. Het gat heeft het silhouet van een volwassen man. Egbert, de hoofdpersoon uit mijn aanstaande roman, bivakkeerde daar de afgelopen jaren. Ik gaf hem te eten en te drinken, liet hem werken en liefhebben. Ik bood onderdak aan zijn gepieker, waardoor het soms filerijden werd in mijn bovenkamer. -
PREMIUM
Column Liftleed
Kom aan mijn lift, en je komt aan mij. Dertien jaar geleden kochten we ons huis vanwege die lift. Job kon in zijn rolstoel tot aan de zolder reizen. De vorige eigenaar liet de schacht inbouwen na een dwarslaesie. De gemeente, verantwoordelijk voor huisaanpassingen in geval van handicaps, betaalde de meeste kosten.
Meest gelezen
-
PREMIUM
Waar mogen de Polen wonen?
-
PREMIUM
Het was iets met borstharen en Roxeanne Hazes
-
PREMIUM
‘Ons huwelijk is gebaseerd op een leugen', zegt mijn moeder altijd
-
PREMIUM
Het is niet voor mezelf, dit gat in de markt, ik geef het alleen maar door
-
PREMIUM
‘Wat gaan we vandaag doen, jongens?’ En dat iemand dan oppert: ‘Naar de woonboulevard’
