Rebels
ColumnOchtend. We zitten aan tafel. Hij in zijn aangepaste stoel, ik ernaast. Job grijpt naar boekjes die op tafel liggen en negeert de elektrische tandenborstel met tandpasta erop in mijn hand. Wil ik zijn tanden kunnen poetsen, dan moet hij zijn mond open doen. Zo doen we dat namelijk, maar nu kennelijk niet.
Delen per e-mail
Zelfs zijn hormonen trekken al jaren hun eigen plan
Meneer is recalcitrant. Ik neem zijn kin tussen twee vingers en draai zijn gezicht naar de tandenborstel. ,,Wat zijn we aan het doen? Kijk eens goed."
Job slaat theatraal twee handen voor zijn ogen en zegt: ,,Ik zie niks."
Pardon? Ik schiet in de lach.
De vraag 'of Job al pubert' krijg ik vaak. Irritant vaak, zelfs. Want Job is een buitenaards wezen vergeleken met leeftijdgenoten. Compleet afwijkend in zo'n beetje alles. Zelfs zijn hormonen trekken al jaren hun eigen plan. Hoezo zou hij dan, alleen maar omdat hij 14 is, plots volgens de kalender 'pubergedrag' gaan vertonen?
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
column Een mooie dag met Job op de Waalbrug
Op mijn rug lag ik op het asfalt. Job stond precies op het midden van de Nijmeegse Waalbrug die voor een dag was afgesloten voor alle verkeer. Die foto moest ik hebben, van mijn zoon in zijn rolstoel op de middenstreep - speciaal hiervoor was ik naar de brug gefietst. -
PREMIUM
Column Onderweg hebben we zo veel handdoeken in de ring gegooid
We móesten zo veel. Job zat net op school en alles leek nog mogelijk, als we de kansen maar pakten. Misschien ging hij wel lezen, staan, fietsen, zwemmen. -
PREMIUM
Nep-heimwee
'Zijn stem verandert.'' Deze week kreeg ik het van drie mensen te horen. Het gaat dus snel. Job haalt de hoge tonen niet meer als hij het SpongeBob-lied meezingt. En als hij met zijn onwennige gromstem het gebruikelijke zinnetje 'mama ik heb dorst' uitspreekt, klinkt dat als een bevel van een piratenkapitein die zijn bootsman opdraagt als de sodemieter drank voor hem te halen. -
PREMIUM
Pas als de verzorgkat me negeert, weet ik dat de zomervakantie voorbij is
Op blote voeten naar de overburen. Miauwende kat in mijn kielzog. Poeh, wat is het al warm. Achter de voordeur ligt een ochtendkrant. Even lezen, staand aan tafel in het lege huis, terwijl de poes spinnend haar brokjes eet. -
PREMIUM
Column Stil nou, papa en mama moeten even praten met de dokter
We lachen. 'Job is een beetje verlegen.' Snel pakken we zijn hand en steken hem uit naar de dokter. Of de verpleegkundige of de chirurg of de assistent of de diëtist of de vrouw achter de balie. Wie dan ook, voor Job heet iedereen in het ziekenhuis 'dokter'.
-
PREMIUM
Column Rapport
Appje van mijn vriendin: 'Hij is over!!' Een tweede vriendin zit nog in de stress. Haar zoon van 15 heeft alleen deze week nog om zijn cijfers op te halen, anders blijft hij zitten. -
PREMIUM
Column Jinek
Alsof lange mensen alleen bij Eva Jinek zouden aanschuiven als het gaat over hoe vaak ze hun kop stoten. Of een zwarte man pas kan meepraten wanneer discriminatie op de agenda staat. Raar toch? Maar zo werkt het in tv-land wel bij mensen met een handicap. Als we ze zien, praten ze meestal over die handicap. -
PREMIUM
Column Hoofdsteun
'Hij lijkt zo gehandicapt.' We hebben een nieuwe rolstoel. Precies dezelfde als de oude rolstoel, alleen is hij een maatje groter en komt de hoofdsteun verder naar voren. Job leunt er met zijn hoofd tegenaan - wat het idee is van een hoofdsteun. Maar hier zitten wij dus mee, dat hij er door die steun in zijn nek zo gehandicapt uitziet.
