Sinds we weken geleden vertelden dat de kindervriend dit jaar wegens corona in Spanje moest blijven, heeft onze zoon het niet meer over hem gehad. Opmerkelijk, want andere jaren praatte hij over niets anders. Het heeft te maken met de geannuleerde stemmingmakerij van onze kant, vermoed ik.

Normaliter begon dat al vlak na de zomer. Sinterklaasliedjes zingen, oude foto’s bekijken, toeleven naar het journaal van Dieuwertje Blok. Job stond op met de Sint en ging ermee naar bed. We leefden toe naar het traditionele hoogtepunt: Sinterklaas bij ons thuis op de bank, hand in hand met Job.

Maar met corona in de buurt zou een live ontmoeting niet mogelijk zijn en we wilden Job behoeden voor die enorme teleurstelling. Rob en ik besloten de naam van S. in het bijzijn van onze gehandicapte zoon niet meer te noemen.