PREMIUM
Tomaten
Column Annemarie HaverkampHet jongetje laat zijn waterpistolen rusten langs zijn tengere lichaam als hij me vraagt of ik de tomatenplanten heb gezien.
,,Ja’', zeg ik.
Samen staan we op het rivierstrandje bij de krib. Sinds het laagwater groeien hier nieuwe bloemen en planten, waaronder tomaten. Haastige flora in een tijdelijke tuin.
Delen per e-mail
Ik probeer te schatten hoe oud dit ventje in korte broek en regenlaarzen is. 7? 8? Vanwege een gebrek aan contact met kinderen zonder handicap, ben ik hier heel slecht in. Hij is klein, maar kan al ontzettend goed praten. En hij is in staat een tomatenplant te onderscheiden van een distel.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Het werk is onmiskenbaar het lichaam van mijn zoon: de knik in de buik, de driehoek op de rug
Jammer eigenlijk dat mensen korsetten altijd onder hun kleding dragen. Niemand ziet het, terwijl korsetten ware kunststukjes zijn. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Als ik een hartaanval krijg, wie mist Job dan als eerste?
De nachtmerrie van elke ouder van een gehandicapt kind: je kind sterft omdat jij plotseling bent uitgeschakeld. Je valt van de trap en kan niet bij de telefoon. Je krijgt een auto-ongeluk en belandt in coma. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Deze week is Job 17 geworden: hij ligt in het grote bed met zijn hoofd op de borst van Rob en kijkt blij
Er is een foto. Job ligt in het grote bed met zijn hoofd op de borst van Rob. Hij kijkt blij, zoals hij meestal blij kijkt. Omdat het ochtend is, omdat de dag begint, omdat hij bestaat. Op de foto is Job nog een baby. -
PREMIUMColumn Annemarie Haverkamp
Wat te doen met de rolstoel die meer sneeuw had verzameld dan een gemiddelde shovelbek?
Na twee dagen binnenblijven vond ik dat Job er ook maar even uit moest. Een paar meter van ons huis stonden we al muurvast. Rolstoelwielen klem in de sneeuw. Op de grote weg zou het vast beter gaan, hoopte ik, dus moesten we zien dat we het einde van ons woonerf haalden. -
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Ik lees het Twitterbericht, huiver en trek Job op de bank wat dichter tegen me aan
‘Mijn dochter (15) brak bij een epileptische aanval haar arm, en dat werd pas na vier dagen opgemerkt. Onvoldoende toezicht door te weinig personeel.’
-
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Voor veel families is last van gehandicapt kind nu niet te dragen
Hartverscheurend, die verhalen over gehandicapte kinderen die hun familie niet mogen zien. Mijn tijdlijn loopt vol met foto’s en video’s van zwaaiende ouders achter glas of een kus via een telefoonscherm. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
In joggingbroek zal Rob ons uitzwaaien, dan begint zijn bevrijdingsdag
Precies zeventig dagen is Job nu thuis. Om dat jubileum te vieren, neem ik hem mee naar buiten. We gaan een hele dag naar mijn broer. Het zal even wennen zijn om weer samen in de auto te zitten, ik moet uitzoeken hoe we die rolstoel ook alweer achterin schoven. -
PREMIUMCOLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP
Voor het eerst is Job de 40 kilo voorbij: het gaat goed met de 16-jarige
In de spreekkamer van de kinderarts juich ik. Heel even maar, Rob corrigeert me direct: ‘Sssst, corona. Je mag niet schreeuwen.’ De kinderarts is scherp: ‘Maar we mogen wel klappen.’ Met z’n drieën applaudisseren we voor Job.
Meest gelezen
-
PREMIUM
Er breekt een nieuwe tijd aan, in de herfst waarschijnlijk voor het hele land
-
PREMIUM
Opeens dacht ik voor de gek te zijn gehouden door Kees van Kooten
-
PREMIUM
Het drugsbeleid is als een spagaat waarbij we steeds verder uit onze broek scheuren
-
PREMIUM
Een postbode met een posttraumatische stressstoornis
-
PREMIUM
Net iets te stoere taal, dat iedereen in de zorg zich ‘het snot voor de ogen werkt’
Webwinkel
Meest gedeeld
-
PREMIUM
Er breekt een nieuwe tijd aan, in de herfst waarschijnlijk voor het hele land
-
PREMIUM
Het drugsbeleid is als een spagaat waarbij we steeds verder uit onze broek scheuren
-
PREMIUM
Vijfendertig paar rode schoenen voor dit jaar vermoorde zeventig vrouwen
-
PREMIUM
Opeens dacht ik voor de gek te zijn gehouden door Kees van Kooten
-
PREMIUM
Een postbode met een posttraumatische stressstoornis
