PREMIUM
Tomaten
Column Annemarie HaverkampHet jongetje laat zijn waterpistolen rusten langs zijn tengere lichaam als hij me vraagt of ik de tomatenplanten heb gezien.
,,Ja’', zeg ik.
Samen staan we op het rivierstrandje bij de krib. Sinds het laagwater groeien hier nieuwe bloemen en planten, waaronder tomaten. Haastige flora in een tijdelijke tuin.
Delen per e-mail
Ik probeer te schatten hoe oud dit ventje in korte broek en regenlaarzen is. 7? 8? Vanwege een gebrek aan contact met kinderen zonder handicap, ben ik hier heel slecht in. Hij is klein, maar kan al ontzettend goed praten. En hij is in staat een tomatenplant te onderscheiden van een distel.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Job leest en schrijft niet, maar spreekt wel twee talen
Als Job (15) op donderdagochtend de klas binnenkomt, vraagt hij al of hij naar Engelse les mag. Het is zijn favoriet. Hij volgt een uur per week les in een andere groep. ,,Hij rijdt er zelf heen in zijn rolstoel en klopt dan op de deur’’, zegt de juf. -
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Job bestudeert mijn ogen. ‘Mama, ben jij verdrietig?’
Badkamerscène: Job ligt in zijn luier op de aankleedtafel. Ik buig me over hem heen om zijn hemd aan te trekken. Hij pakt mijn gezicht en geeft me een kus. Duwt me dan weg en bestudeert mijn ogen. ,,Mama, ben jij verdrietig?” ,,Ja schat. Mama is verdrietig. Mama is een beetje ziek." -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Nachtenlang lag ik wakker, ofwel van de pijn in mijn buik, ofwel van het gepieker. Wat had ik?
,,Hallo! Goed geslapen?” Ik vond het een uitstekende begroeting bij de opening van een fototentoonstelling over slapeloosheid. Nee, was mijn antwoord, ik had niet goed geslapen. Maar op deze plek was dat opwekkend nieuws: ik hoorde erbij. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Nog gekker wordt het als ik bedenk dat de 19-jarige begeleidster van Job mijn dochter had kunnen zijn
De nieuwe begeleidster die we voor Job hebben aangenomen, is 19. Job wordt zelf over een paar weken 16. Ik vind dat een gek idee. -
Column Annemarie Haverkamp Ik krijg later geen zoon die boven me uittorent en me mama’tje noemt
Ik lig op mijn rug met mijn hoofd in Jobs schoot. We kijken elkaar aan. Zo hoort het niet. Al vijftien jaar ligt hij op de bank bij mij op schoot. Job moet lachen, speelt met mijn haar. Door zijn kromme rug is zijn gezicht vlakbij het mijne. Mijn hoofd van 5 kilo op zijn bovenbenen vormt een stevig contragewicht, waardoor hij netjes blijft zitten en niet omvalt.
-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Hoppa, roofvogel van 15 kilo erop en lachen naar de camera
,,Pak dat fotoboek er eens bij”, zeg ik tegen mijn moeder. ,,Van die volken die dreigen uit te sterven. Jimmy Nelson.” Mama moet even zoeken. Het ligt als koffietafelboek onder een ander koffietafelboek in haar huiskamer. ,,Kijk”, zeg ik. ,,Hier was ik.” -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Ik heb geen enkele behoefte Job bloot te stellen aan het risico op kapotte ogen of geamputeerde vingers
In Rotterdam is de kogel door de kerk: geen gevaarlijk geknal meer met oud en nieuw. Mijn hart juicht. -
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Ik lees het Twitterbericht, huiver en trek Job op de bank wat dichter tegen me aan
‘Mijn dochter (15) brak bij een epileptische aanval haar arm, en dat werd pas na vier dagen opgemerkt. Onvoldoende toezicht door te weinig personeel.’
Meest gelezen
-
PREMIUM
Prins Charles kwam langs, hij streelde het vliegtuig en zag dat het goed was. Dat was een misverstand
-
PREMIUM
In het openbaar vertellen over mijn drie abortussen is een politieke daad
-
PREMIUM
Als een ware crash test mummy bewoog ik wild mijn lijf heen en weer boven de wc
-
PREMIUM
Giel Beelen schrijft een essay voor de Maand van de Spiritualiteit. Grappig
-
PREMIUM
Altijd irritant als mensen over een concept beginnen
