Voor een ‘kwetsbaar gezinslid’ zag Job er tamelijk onoverwinnelijk uit
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMPAls Job kon stemmen, stemde hij op Mark Rutte. Hij ziet hem inmiddels als een favoriete oom die aankondigt dat we de komende tijd alleen maar leuke dingen gaan doen.
Delen per e-mail
Dinsdagavond klokslag zeven uur zaten we met het hele gezin voor de beeldbuis. Zodra Rutte in beeld kwam, wist Job genoeg. ,,Thuisblijven!” riep hij. ,,Niet naar school! Alle mensen ziek! Jammer!”
Net als de vorige keren dat we samen naar de persconferentie keken, maakte 'de baas van Nederland' ons kind blij. Opnieuw zouden voor Job gouden tijden aanbreken.
Voor hem voelt het helemaal niet of hem dingen worden ontnomen. Integendeel. Dat het virus speciaal voor hem levensgevaarlijk kan zijn, realiseert hij zich niet
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Voor veel families is last van gehandicapt kind nu niet te dragen
Hartverscheurend, die verhalen over gehandicapte kinderen die hun familie niet mogen zien. Mijn tijdlijn loopt vol met foto’s en video’s van zwaaiende ouders achter glas of een kus via een telefoonscherm. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Mijn ouders lieten me achter op cruiseschip de Westerdam in de vorm van mijn roman
Ik dobber al weken mee op de Westerdam. Mijn ouders lieten me daar achter in de vorm van mijn roman De achtste dag. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Een aanval van misselijkheid duurt bij Job nooit lang. Bovendien hadden we al kaartjes
Gezellig, dachten we, een avondje naar het Chinese lichtjesfestival in Ouwehands Dierenpark. We waren de straat nog niet uit of Job begon te piepen. Het korset moest uit. ,,Kan niet”, zei ik. ,,Mama moet rijden.” -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Blijdschap vieren in een vreemd land met mensen die ik nauwelijks ken
,,Jij plast snel zeg”, zegt ze. Naast elkaar zitten we gehurkt in het gras. Een week eerder kende ik deze vrouw nog niet. Nu waait dezelfde koude wind onder onze billen langs. -
PREMIUM
Ik ken geen vrediger verzet dan Jobs protestslaap
Job (16) ligt op het sofa-eiland, zijn hangplek in het hart van onze woonkamer. Een hocker (met speelgoed onderin) staat in de oksel van de hoekbank, waardoor een loungehoek van formaat ontstaat.
-
PREMIUM
Column Annemarie Haverkamp Vandaag is Job Elvis in zijn eigen pink Cadillac
-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Ik voelde me een verwarde vrouw maar wist dat ik het niet was
Op blote voeten rende ik over straat. Om mijn lijf wapperde een ochtendjas, achter me aan trok ik een groenbak. Drie vuilnismannen groepten samen om de stinkende vrachtwagen. Mag niet, dacht ik. Maximaal twee. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Voor het eerst is Job de 40 kilo voorbij: het gaat goed met de 16-jarige
In de spreekkamer van de kinderarts juich ik. Heel even maar, Rob corrigeert me direct: ‘Sssst, corona. Je mag niet schreeuwen.’ De kinderarts is scherp: ‘Maar we mogen wel klappen.’ Met z’n drieën applaudisseren we voor Job.
Meest gelezen
-
PREMIUM
Prins Charles kwam langs, hij streelde het vliegtuig en zag dat het goed was. Dat was een misverstand
-
PREMIUM
Het moment dat je als vluchteling te horen krijgt dat je mag blijven is er eindelijk
-
PREMIUM
Giel Beelen schrijft een essay voor de Maand van de Spiritualiteit. Grappig
-
PREMIUM
Qua verslonzing ben ik ver heen, geloof ik
-
PREMIUM
Wil me nergens mee bemoeien, maar dat carbidschieten mag van mij verboden worden
