We zijn een klein dorpje geworden met Job als stamhoofd
ColumnOns huishouden bestaat officieel uit drie personen, maar we kunnen er gerust een paar niet-geregistreerde leden bij optellen. Job heeft begeleidsters die afwisselend na school (drie dagen per week) voor hem zorgen. Rob en ik zijn dan allebei aan het werk. Wie het eerst thuiskomt, treft dus altijd een dame bij Job op de bank.
Delen per e-mail
In het begin vond ik dat ongemakkelijk. Het huis rook anders. De begeleidster zat in mijn huis met sloffen aan en ons kind op schoot. Soms voelde het alsof ik op bezoek kwam. Ik nam nog net geen bosje bloemen mee.
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Het wonder duurt voort: Job krabbelt op
,,Ik hoef niet te hoesten mama”, zegt Job met hese stem. ,,Ik ben beter.” Op bed zit een manneke dat de halve nacht heeft wakker gelegen van zijn eigen geblaf. -
PREMIUM
Column De laatste weken zit Job gevangen in een benauwende hoest, is de gevreesde aftakeling begonnen?
-
PREMIUM
Column Intussen is Rob begonnen met het inpakken van zijn koffer, nu is het zijn beurt
Een van de beste dingen van een vakantie zonder Job is slapen. Het zit ’m niet in de lengte van de nachtrust, maar in de diepte. Slapen zonder alert te hoeven zijn. Niet wakker schrikken van een snurk, een kreun of een huil. Of erger nog: naast je bed staan omdat het op de andere kamer zo stil is. Eng stil. Thuis slaap ik met mijn oren open, op vakantie gaan ze dicht. -
PREMIUM
Column Op terrasjes vroegen we ons wel eens af wat mensen van ons dachten. Oude man met jonge vriendin?
-
PREMIUM
Column Rolstoelfiets
De elektrische fiets zit in de lift, behalve die van ons. Mijn frustratie piekt op het fietspad als ik krom over het stuur lig terwijl bakfietsmoeders met een half dozijn koters me lachend voorbij zoeven.
-
PREMIUM
Column Verdriet
Aan het plafond hingen dikke, heldere druppels. Langs het keukenkastje gleden ze traag naar beneden. Plok plok - op de laminaatvloer. Samen keken we naar de lekkage. Waarom nú? -
PREMIUM
Column Dood
Job zit tegenover me aan tafel. Hij kijkt me plechtig aan, want ik heb gezegd dat ik hem iets moet vertellen. Ik laat een foto zien. ,,Wie is dit, Job?’’ ,,Oma.’' -
PREMIUM
Column Job knipperde enkel een paar keer met zijn ogen en hervatte zijn spel
Job (15) wil morgen een zwarte pruik op naar school. Het duurde even voor ik snapte wat hij bedoelde. In bed friemelde hij aan zijn haar. ,,Krullen mee naar school.’' Hij herhaalde het drie keer, toen begreep ik het.
