We zijn een klein dorpje geworden met Job als stamhoofd
ColumnOns huishouden bestaat officieel uit drie personen, maar we kunnen er gerust een paar niet-geregistreerde leden bij optellen. Job heeft begeleidsters die afwisselend na school (drie dagen per week) voor hem zorgen. Rob en ik zijn dan allebei aan het werk. Wie het eerst thuiskomt, treft dus altijd een dame bij Job op de bank.
Delen per e-mail
In het begin vond ik dat ongemakkelijk. Het huis rook anders. De begeleidster zat in mijn huis met sloffen aan en ons kind op schoot. Soms voelde het alsof ik op bezoek kwam. Ik nam nog net geen bosje bloemen mee.
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP In joggingbroek zal Rob ons uitzwaaien, dan begint zijn bevrijdingsdag
Precies zeventig dagen is Job nu thuis. Om dat jubileum te vieren, neem ik hem mee naar buiten. We gaan een hele dag naar mijn broer. Het zal even wennen zijn om weer samen in de auto te zitten, ik moet uitzoeken hoe we die rolstoel ook alweer achterin schoven. -
Job heeft baat bij de quarantaine: hij eet beter en hij slaapt rustiger
Job (16) heeft nog nooit zo goed gegeten als tijdens onze noodgedwongen thuisisolatie. Elke avond gaat het bord leeg. Mijn zoon en ik vormen aan tafel tegenwoordig een soort dj-duo: ik zorg dat de plaat (het bord) blijft draaien, hij scratcht op de plek waar de elpee artistiek moet haperen. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Ik heb zin om naar wildvreemde mensen te roepen: ‘Kijk, dat is mijn moeder!’
Hoe vaak heb ik hier al met mijn moeder gelopen? We struinen langs wel duizend rollen stof. Soms wijst zij iets aan, soms ik. Die oranje met luiaards? Te kinderachtig. Blauw met vissen? Beter voor een 16-jarige. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Corona is het nieuwe zwaard van Damocles: de vraag is niet óf je wordt geraakt, maar wanneer
Mevrouw S. voelt zich voor het eerst in jaren geen buitenbeentje meer. Hoe dat komt? Door corona. Ik interview haar voor mijn krantenserie over mensen bij wie de dood al heeft aangeklopt en die elk moment de oversteek kunnen maken. -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Wat te doen in de zomer als we niet naar het buitenland kunnen?
,,Mama, als alle mensen beter zijn, gaan we dan op vakantie?’’ Even sta ik met de mond vol tanden. Job heeft kennelijk opgevangen dat onze trip naar Spanje op losse schroeven staat. Niet zo gek, want hij is continu thuis en volgt al onze gesprekken.
-
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Moeten we in ons quarantainehol afwachten tot er een vaccin is uitgevonden?
Onheilspellend woord: 1,5 metersamenleving. Die veiligheidsmarge die ons weer aan de slag moet helpen, biedt weinig ruimte voor Job. Hoe kan een verzorger hem straks een hap eten geven met de voorgeschreven afstand van een kleine canapé? (Zulke lange lepels bestaan niet.) -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Nu mijn vader gedwongen thuiszit, is hij eindelijk zelf gaan lezen
We zaten samen in de auto. Papa achter het stuur, ik ernaast. De wagen rook nieuw. Voor ons doemde een file op (ja, vroeger hadden we files) en mijn vader begon te stralen. Want kijk, deze geavanceerde Volkswagen remde gewoon zelf! -
PREMIUM
COLUMN ANNEMARIE HAVERKAMP Familiebezoek achter tralies en op veilige afstand. Maar het is zo fijn ze te zien!
Mijn vader belt onverwacht. ,,Waar ben je?” ,,In de Telpost.” ,,Daar zijn wij ook.” Ik vlieg naar het raampje aan de achterkant. Op de dijk staat een wit busje met twee zwaaiende zeventigers. Mijn ouders!
Meest gelezen
-
PREMIUM
Terwijl de halve wereld met mondkapjes rondloopt, hield een klein land aan de Noordzee dapper stand
-
PREMIUM
Nog lang geen bloemkool
-
PREMIUM
Als je al een tijdje nogal contactloos leeft, is contactloos betalen in de supermarkt een fluitje van een cent
-
PREMIUM
In joggingbroek zal Rob ons uitzwaaien, dan begint zijn bevrijdingsdag
-
PREMIUM
Een gesprekje over niets met Gerri Eickhof
