Als het meeviel, stond mijn fiets er nog, maar dan verkoold of ontdaan van een voorwiel of zadel

Toen opende ik onze gezamenlijke schuurdeur. Waar mijn fiets hoorde te staan, stond niets. Een leegte die me deed schrikken. Hoe was het mogelijk? Hoe kon mijn fiets gestolen zijn uit een gesloten schuur?

Ik stapte de schuur uit, keek om me heen. Misschien had een schuurgenoot mijn fiets op straat gezet, als een stil protest omdat ik mijn Batavus asociaal had opgeborgen. Het leek me onwaarschijnlijk, maar niet onmogelijk. Nergens zag ik mijn stalen ros.

In mijn hoofd begon ik te schelden, op de maatschappij, die steeds brutaler werd. Geen idee hoe en door wie, maar mijn ogen logen niet. Mijn fiets was gestolen, die was immers niet uit zichzelf weggefietst. Zoiets zou in de toekomst misschien gebeuren, als er na zelfrijdende auto’s ook zelfrijdende fietsen waren, maar dat was deze zaterdagochtend nog niet aan de orde.

Vrijdagmiddag had ik mijn moeder, die kwam controleren of ik mijn eenmanshuishouden nog wel op orde had, nog uitgelachen. Ze had haar fiets in de bewaakte fietsenstalling gestald, bang als ze was dat deze in mijn straat gestolen zou worden.

,,Moeders”, had ik haar gezegd”, ,,jouw fiets wordt op klaarlichte dag, midden in de stad, echt niet zomaar gejat. Zo erg is het met de maatschappij nog niet gesteld hoor.” Ik dacht terug aan mijn eigen woorden, die keihard gelogenstraft leken.

Ik ijsbeerde minutenlang onrustig door mijn straat, toen ik in mijn geheugen begon te graven. Wanneer had ik de fiets voor het laatst gebruikt? Gisteren. Ik herinnerde me dat ik met mijn moeder bij kringloopwinkel 2Switch was wezen kijken naar een tafel voor mijn eenmanshuishouden. Daarna was ik naar de PLUS gefietst, om boodschappen te doen.

Plots zag ik mezelf lopen, de armen onder een plastic tas, bang dat alle ingekochte biertjes op straat kapot zouden kletteren. Ja, ik was naar huis gewandeld, helemaal vergeten dat ik met de fiets was!

Het betekende dat de nog best nieuwe Batavus had overnacht, staande voor de PLUS bij het Musiskwartier. In theorie was het goed nieuws dat mijn fiets niet uit de schuur was gestolen, in de praktijk had ik weinig hoop dat deze nog ongeschonden op dezelfde plek stond, pontificaal in de binnenstad.

Terwijl ik naar de PLUS liep, schoten er opnieuw woorden door mijn hoofd die ik gistermiddag tegen mijn moeder had uitgesproken. ,,Overdag kun je je fiets echt wel in de binnenstad neerzetten, moeders. ’s Nachts moet je dat uiteraard niet doen, dan ben je hem de volgende dag geheid kwijt natuurlijk.”

Uiteraard wist je het nooit. Maar ik had net gelezen over de rellen in Rotterdam, ik rekende erop dat mijn fiets weg was. Als het meeviel, stond de Batavus er nog, maar dan verkoold, of op zijn minst ontdaan van een voorwiel of zadel.

Toen ik arriveerde kon ik mijn ogen net als twintig minuten eerder nauwelijks geloven. Mijn Batavus stond er nog. Ongeschonden na wat officieel een zaterdagnacht heette. Arnhem, beste mensen, is een fantastische stad, en de inwoners vormen een door en door beschaafd baken van hoop in bange tijden!