En dus was het ook deze keer geen groot multimediaspektakel in de open lucht met opgewonden geroezemoes van toeschouwers dicht bij elkaar, maar een strak geregisseerde tv-show, die je op de bank kon bekijken. Eentje die wel te maken had met een storing van een paar minuten, waarin de verbinding wegviel. En zo was het een show op de handrem, met als hart Musis Sacrum, waar artiesten als Di-rect, Ruben Hein en Ellen ten Damme speelden. En waar een boom in led-lampjes als decor de verbinding tussen generaties verbeeldde.

Het was de achtste aflevering van Bridge to Liberation dat in 2014 gestart werd als eigentijdse manier van herdenken en inmiddels bijna een traditie is geworden. Het werd online uitgezonden en op tv door Omroep Gelderland. Op de stap naar de nationale tv is het nog wachten. 

Op de eerste editie was kritiek: te licht, te frivool, niet waardig genoeg. In de latere jaren werden de producties inhoudelijker en proberen de makers het verleden en het heden te koppelen. Met altijd een eerbetoon aan de militairen die vochten en sneuvelden.  Dat werd deze keer belichaamd door Dennis Kroon, oud-militair en zanger, die met ‘It's probably me’ van Sting antwoord op gaf op de vraag wie toch die militair is die bereid is in de strijd zijn leven te geven. 

Die koppeling tussen heden en verleden werd ook gelegd door een hoofdstukje over mensen die niet alles slikken op de tv-schermen eerst beelden van protestbewegingen te tonen en daarna Theo Janssen een prominente rol te geven. Omdat hij in de ogen van artistiek leider Alvin Williams net zo goed authentiek en eigenzinnig is. Janssen werd gefilmd op veel plekken in Arnhem gefilmd, onder meer op Papendal waar hijzelf voetbalde en waar in de Slag de zweefvliegtuigen landden. Janssen staat op de plek waar hij vroeger speelde en zegt dat hij had gewild dat de geallieerden destijds de steun hadden kunnen ervaren die hij als speler van Vitesse hier zo vaak voelde. 

En met een rol voor Dashni Morad, Koerdische vluchteling die in Arnhem woont en een link legde tussen de evacuatie van Arnhem in 1944 en haar vlucht uit Irak. En die in een filmpje, opgenomen bij de John Frostbrug, zei te hopen dat in haar land oorlog ook in verzoening en vrede kan omslaan.

In de achtste editie draaide het dus om het begrip generaties, ook het nationale thema van de herdenkingen. De makers laten generaties elkaar ontmoeten. Waarin schrijver Nazmiye Oral zich afvroeg wat wij als generatie er van gaan maken. ,,Waar kiezen wij voor? De moed van een enkeling kan de brandstof zijn van een hele generatie.”

Zoals in een gesprek tussen een 14-jarige uit 1944 en een 14-jarige nu. Beiden meisjes die bruisen van leven en beperkt worden in hun leven, de een door oorlog, de ander door corona. Een parallel? Maar deels. Wie nu de regels overtreedt, wacht hooguit een boete; wie dat in 1944 deed, kon de kogel krijgen.  

Wie het voorrecht had om bij de show in Musis te zijn kon na afloop getuigen van een wervelend concert. De uitvoering van  ‘Everybody wants to rule the world’ van Tears for Tears  zette de zaal in vuur en vlam. De combinatie met de iconische beelden van de geschiedenis van het protest tegen schending van mensenrechten overal in de wereld liet even de rillingen over de rug lopen. Jammer, dansen voor de hoop op meer gerechtigheid en vrede op deze planeet mocht niet. Na afloop hield de staande ovatie vele minuten aan. Eens te meer het bewijs dat ‘Bridge to Liberation’ thuis hoort rond de Rijn  bij de John Frostbrug, met een groot publiek en boven alles live.