Complottheorieën zijn funest voor de gemoedsrust. Ik zie er vanaf

Mijn nostalgisch gevoelsleven is licht ontvlambaar. Maar ik bezweer u dat deze column niet louter en alleen zal bestaan uit sentimenteel gezwijmel. Op het einde meen ik daadwerkelijk een punt te maken. Maar voor ik daar ben aanbeland, mag het wel even.

De centrale antennecommissie van de vereniging van eigenaren had een voorliefde voor Duitstalige zenders. Ons zenderaanbod deed niet onder voor dat van een inwoner van Emmerich of Kleef. Als ik mij over het Duitse zenderpakket beklaagde, deed ik dat met één zin: we hebben zelfs Pro7 (Pro sieben).

De centrale antenne is jaren geleden afgebroken. Nu staat er, een eind verderop, een telefoonmast. Met daar bovenop een mysterieuze metalen staaf. Je weet niet wat die staaf doet en waarom het een staaf moet zijn. Een antenne ziet er enigszins uit als een bladhark. Dat je daar radiogolven mee uit de lucht vangt, kan ik mij nog inbeelden. 

Die staaf is van een ander kaliber. Ik zal moeten aanvaarden dat ik er niets van begrijp. Of anders een complottheorie aanhangen. Van dat laatste zie ik af. Complottheorieën zijn funest voor de gemoedsrust. Wat vast staat: vroeger beslisten we onder elkaar welke zenders we wilden zien. Nu beslissen CEO’s van multinationals dat. Op de bovenste verdieping van protserige wolkenkrabbers. Enig ongemak lijkt gerechtvaardigd.