Daklozen zijn mannen die - net als ik - als jongens droomden over een leven zonder werk en mét bier

Ik zag toen huizenhoog op tegen een werkend leven. Werk deed je omdat het moest, niet omdat je het wilde. Zonde van je schaarse tijd op aarde.

Dat zoveel mensen hun leven met werk verspilden, snapte ik niet. Idioten. Je kon beter bier drinken. Bier maakte alles leuk (zelfs een saaie supermarkt voelt aangeschoten als een pretpark), licht (vrolijk) en mooi (meiden werden er knapper van, als ik dronk).

Natuurlijk dacht ik met mijn puberbrein na hoe ik mijn apathische toekomstdroom kon verwezenlijken. Welke berekeningen ik er ook op losliet, ik kwam altijd uit op: zwerver. Dakloos zijn, dat leek me dan weer lastig. Naarmate ik ouder werd, kennismaakte met de kater en met schrijven, stelde ik mijn ambities gestaag bij.

Desondanks blijf ik gefascineerd door daklozen, met wie je als je in het centrum woont, samenleeft, maar toch ook weer niet. Ze bestaan in hun eigen bubbel, een bubbel van bierblikken: interactie met de ‘normale’ burger is schaars.

De vrouw met de dikke wenkbrauwen (hierover een andere keer meer). De kale Wolf (‘de straat is mijn huis’) uit het Musispark, die ik lang geleden voor het eerst sprak en toen zei: ,,Van de politie moest ik stoppen met drugs en overstappen op alcohol. Nou, sinds ik zuip heb ik alleen maar problemeh, jung.”

De kleine zwarte man, die in de loop der jaren steeds minder tanden in zijn mond heeft, maar desondanks steeds harder lacht als hij met opgehouden hand om ,,two jeuro” vraagt. Afgaande op zijn eeuwige glimlach lijkt hij gek genoeg gelukkiger dan de chagrijnige koppen die hem afwimpelend passeren.

Soms duiken er nieuwe gezichten op. De rustige man die vaak in een boeddhistische kleermakerszit onder een afdakje zit, wachtend op helemaal niks, en lijkt op een hoofdrolspeler uit de film Parasite. Je vraagt je af: wat denkt deze man, die als een buitenstaander de mensen observeert?

Recent ontmoette ik weer een nieuweling. Ik had net mijn Batavus uit het schuurtje gehaald, toen hij naast me fietste. Het blik bier in de ochtend als bewijs dat hij net een tikkeltje anders leeft dan de rest.

,,Ik zou niet in het centrum gaan fietsen. Ik heb net een boete gehad”, waarschuwde hij me vanaf zijn rammelbak. ,,Van politie te paard. Het slaat nergens op. Dat paard schijt de hele stad onder, dat geeft veel meer overlast dan een fietser…”

Ik vond het een leuke opmerking, nog raak ook. In de maanden die volgden bleef ik de jongeman tegenkomen. Inmiddels is hij veranderd. Gesprekken voert hij nog wel, maar met zichzelf, soms schreeuwend.

De nieuwe jongeman is inmiddels een van de vaste stadsgezichten, want daklozen slaan geen dag op straat over. Vaak vraag ik me af: wat vinden ze van hun eigen leven? Soms denk ik: het zijn mannen die als jongens droomden over een leven zonder werk en met bier. Maar ik vrees dat dit wishful thinking is.