De Fransman vroeg om ‘change’, even dacht ik aan Obama

Hoewel je altijd nieuwe dingen blijft zien, was ‘discovering the city’ niet op mij van toepassing. Het is meer dat ik mezelf uitlaat, als een hond die eigen baas is, maar die geen drollen op straat achterlaat. Dat zei ik niet, ik hield het bij: ,,No, I live here.”

De Fransman sprak me aan omdat hij me eerder op de avond had gezien, in de bibliotheek. Zijn Engels was minstens zo abominabel als het mijne, het gesprek verliep stroef. 

,,Yes, I read newspapers in the libary”, verklaarde ik. ,,You are a tourist?”

Echt antwoord gaf hij niet, de Fransman vertelde dat hij vanochtend gearriveerd was en dat hij hield van kleine steden. Amsterdam vond hij ‘closed’, vermoedelijk doelde hij op de houding van de hoofdstedelingen.

Terwijl ik zijn Engels in gedachte vertaalde, moest ik mezelf bekennen dat ik de jongeman niet mocht. Was het omdat hij Fransman was en omdat ik van huis uit heb meegekregen dat Fransen ‘vervelend volk’ zijn?

Net als de rest van Nederland gingen we vroeger iedere zomer op vakantie naar Frankrijk. Toen we ons geluk eens in Italië beproefden, werden de ogen van mijn ouders geopend. Italianen waren hartelijk, Fransen – in retroperspectief – hatelijk. Niet alleen in hun gedrag, maar ook vanwege hun peperdure prijzen. 

De Fransman vroeg naar parken in Arnhem. Ik vertelde hem over Sonsbeek (‘almost a forrest’) en wees richting het Lauwerspark, als ‘the nearest park’. Vanwege die grote rugtas en het feit dat hij ’s ochtends al was gearriveerd, dacht ik: deze Fransman is misschien wel een toerist, maar ook een zwerver.

Toen informeerde hij naar mijn plannen voor de volgende dag. Working of walking, door dat Franse accent wist ik niet wat hij bedoelde. Ik vreesde dat hij ‘walking’ had gezegd en zo ging voorstellen om morgen samen te wandelen.

,,Ehm, I don’t understand you. Working or walking?”, vroeg ik. Hij bedoelde ‘working’. Ik knikte. Daarna begon hij over ‘change’.

Even dacht ik aan Obama, aan wereldverbetering, maar ik realiseerde me dat hij om kleingeld vroeg. Dat had ik niet, maar ik had het binnen kunnen pakken. Sterker, ik had hem in mijn huis kunnen laten slapen, in plaats van in het park.

Toch wilde ik maar één ding: afscheid van de Fransman nemen. Het was een vooroordeel, maar vanwege zijn verzorgde uiterlijk meende ik dat de jongeman op avontuur was, zelf had gekozen voor dit financieel armoedige maar vast ervaringsrijke bestaan. Dat waren, zo besefte ik, onaardige en gierige gedachtes. In theorie was ik links, maar in de praktijk bleek ik rechts, hield ik gelukszoekers letterlijk buiten de deur. Een salonsocialist, zou Wilders zeggen.

Nou ja, ik wenste hem ‘a good time’ in Arnhem.  Toen ik even later mijn appartement binnenstapte, voelde ik me kortstondig schuldig. Daarna dacht ik aan al die onvriendelijkheid die mijn ouders in Frankrijk hadden ervaren, plus dat die Fransen dieven waren geweest van onze portemonnees. Eigenlijk had ik een openstaande rekening met Frankrijk vereffend, rechtvaardigheid gebracht.