Anema (76) is amateurhistoricus en woont sinds 1975 in het dorp. Sinds die tijd verzamelt hij alles wat hij kan vinden over de historie van Wolfheze. Over het interneringskamp weet hij veel te vertellen. 

,,Het was een kamp voor de manschappen, zeg maar de lagere rangen. Officieren en onderofficieren waren er overdag ook, maar die sliepen in pensions en hotels hier in de regio. Tot aan Velp toe. En onderschat het belang van het kamp niet, Wolfheze telde toen een slordige honderd inwoners en kreeg er een interneringskamp voor 2.500 gevangenen. Zoveel zijn er uiteindelijk niet gekomen, het kamp dat in maart 1918 openging telde op zijn hoogtepunt 725 gevangenen. In november van dat jaar was de oorlog voorbij en gingen ze allemaal weer naar huis.’’

Toch waren de verhoudingen tussen Nederlanders en Duitsers in die tijd ronduit vriendschappelijk. Het trauma dat de Tweede Wereldoorlog zou veroorzaken, lag nog in de toekomst. Er ontstonden zelfs relaties, zo trouwde na de oorlog de Duitse officier Woldemar Felix Karisch met een Oosterbeekse. Karisch bleef in Oosterbeek wonen, waar hij in 1929 relatief jong overleed.

Ook over Karisch heeft Anema een opmerkelijke anekdote. ,,Hij was meubelmaker en in die tijd was het in Duitsland gebruikelijk dat meubelmakers na hun opleiding op ‘Wanderschaft’ gingen. Om in de praktijk bij meubelmakers meer ervaring op te doen. Vaak deden ze dat in duo’s, zo ook Karisch. Hij reisde samen met Walter Ulbricht, de communistische voorman die in 1949 de Deutsche Demokratische Republik (DDR) zou oprichten.’’

Een eeuw later is alleen de stenen gevangenis van het kamp nog over. Het gebouwtje doet nu dienst als paardenstal. ,,En de straatnaam is er gelukkig nog, een unieke verwijzing naar een historische plek uit Wereldoorlog een.’’