Scorende kinderen laten gewoon hun shirt aan. Van pure ontroering schoot er een brok in mijn keel

Mijn beeld van de jeugd zag eruit als een grafiek met glijdende schaal. Te weinig beweging. Slechte motoriek. Overgewicht. Van hun taal- en rekenniveau schijn je ook niet vrolijk te worden. Dat wreef ik ze toch een beetje aan. De jeugd. (Met dat getiktok van ze.)

Een potig joch, het shirt strak om het lijf gespannen, trapte uit natuurlijk instinct alle ballen zo hard mogelijk weg (ook als dat niet echt nodig was). Een klein, lichtvoetig meisje in een veel te groot shirt draaide als een horzel om haar tegenstander heen. Verderop een dromerige type aan wie dat allemaal voorbij ging. Zijn coach riep van alles, tevergeefs.

Het prettige van voetballende kinderen is dat ze geen cornervlag omver trappen als ze scoren. Hun shirt laten ze aan. Ze kloppen zichzelf niet op de borst. Ik zag wel een 8-jarige jochie naar de grond duiken toen hij een tikje kreeg. Daar krulde hij zich op als een gewond dier. Hij kermde een beetje. 

Op het moment dat de scheidsrechter floot was hij spontaan genezen. Het theaterstuk leek van elders te komen. Uit een andere atmosfeer. Dat jochie heeft op televisie de Champions League gekeken. Al zie je het ook steeds meer buiten het voetbal. Volwassen mannen die met veel misbaar naar de grond duiken.