Vanuit de woonkamer keek ik – in onderbroek, ik typ graag in onderbroek – naar de straat. Een schilder pauzeerde in de zon. Ik naar beneden, in onderbroek, mijn kleren lagen in de slaapkamer. 

De schilder probeerde me gerust te stellen: ,,De muis is banger voor jou dan jij voor hem.” Dat betwijfelde ik.

De schilder schilderde verder bij de overburen. Ik opende alle deuren. De muis trippelde door de gang. Ik schreeuwde. De muis rende de keuken in en verdween. 

Na een tijdje trok ik een broek aan, stofzuigde de woning, liep naar de overkant en gaf de schilder briefgeld dat hij beledigd afwimpelde. ,,Ik wil je bedanken”, zei ik. ,,Heb je al gegeten? Ik trakteer.”

In mijn woonkamer at ik pizza met de schilder. ,,Jouw angst voor de muis staat symbool voor iets groters”, waarschuwde hij bij het afscheid. ,,Daar moet je wat aan doen.”

Mijn vriendin belde. Terwijl ik haar bijpraatte, bewoog er iets over de vloer. Dacht ik. Ik schreeuwde. ,,Kom naar Nijmegen”, reageerde ze op mijn gekrijs. ,,Anders doe je geen oog dicht.”

Op Nijmegen Centraal pikte ze me om middernacht op. Ik voelde me piepklein. ,,Als de kat van huis is, dansen de muizen op tafel”, zei mijn vriendin. Ze lachte er niet bij.