De Arnhemmer solliciteerde als de werkloze Erwin met talloze uitzendbureaus gericht op arbeidsmigranten. Die zitten totaal niet te wachten op Nederlandse werkzoekenden, merkte Elfrink.

,,Nederlanders zijn te duur en te lastig.” Geregeld kreeg Elfrink eerst een Pools bandje te horen alvorens er werd opgenomen. 

De afwijzing gebeurde soms op zeer botte wijze, zegt Elfrink. ,,Eenmaal werden ze boos en werd het gesprek gewoon beëindigd. Vaker werd hij subtiel afgewezen:  ,,Stuur je cv maar op. Dan kijken we er naar’. Of men zei gewoon: ‘nee, sorry, we hebben momenteel geen vacatures.”

Elfrink werkte een paar dagen in het Westland in een fabriek. Hij zette kunststofmatten in elkaar voor transportbanden.

,,De eerste dag zat er een Nederlander in mijn ploegje. De andere drie waren Pools. De Nederlander stelde zich voor en begon Engels tegen me te praten. Ik zei: ‘ik ben Nederlands’. Hij zei: ‘Oh wat fijn. Dan kan ik vandaag een keer Nederlands praten.”

Elfrink sprak veel met arbeidsmigranten, en bezocht ook campings. Hij hoorde dramatische verhalen.

,,Vooral in de tuinbouwkassen werken Polen soms zestien uur per dag, zonder dat ze een weekeinde vrij zijn. Dat had ik als productiemedewerker wel. Sterker: als Nederlander kreeg ik een voorkeursbehandeling. Als ik mijn best zou doen, werd mij verzekerd, zou ik met enkele weken op een betere plek in de fabriek komen te werken.” 

De cowboys in de uitzendbranche hebben vrij spel, merkte Elfrink. ,,Ze lappen regels aan hun laars. En niemand die er wat aan doet. De arbeidsinspectie is in Nederland dan ook totaal uitgekleed.’’

Gemeenten kijken weg, stelt hij. ,,Zeker in het Westland vinden ze economie belangrijker dan veiligheid. Neem ook mijn eigen stad. Arnhem stopt Polen en andere arbeidsmigranten weg op een camping. Middenin de winter. lekker uit het zicht. Dat heeft niets met recreatie of toerisme  te maken.”