Zijn kunstgalerie is als een aquarium op de kruising van de Spijkerlaan- en straat, waar veel echte Arnhemmers toch even naar binnen gluren, om een glimp op te vangen van een monumentale man die zichzelf omringt met kunst (maar die wat mij betreft zelf het gelukkig nog steeds levende kunstwerk is).

Kousbroek is, naast een gezellige, geestige en opgewekte gesprekspartner, een tijdmachine. Via zijn met veel plezier vertelde verhalen neemt hij me mee naar periodes die ik helaas nooit zal meemaken, naar een avontuurlijk bestaan dat ik nooit zal leiden.

Tijdens mijn laatste bezoek vertelde Kousbroek dat hij in de hoogtijdagen van de rosse buurt zelden hoefde te koken. De dames die zijn kamers huurden kookten voor hem.