Bos is emotie en bos waar gekapt wordt, is veel emotie. Walter de Wit leunt boos tegen een stapel vers gezaagde dennenstammen midden in het Imbos, onderdeel van Nationaal Park Veluwezoom. ,,Dit kan gewoon niet.’’ Een strook van een meter of tien is over een lengte van zeker honderd meter kaalgekapt. Alleen een paar iele berken staan nog overeind. Het Imbos is sinds 1995 een bosreservaat. Dat betekent dat bomen en dieren met rust gelaten worden, legt De Wit (74) uit die zich nog altijd enorm betrokken voelt bij het Nationale Park. Hij was tot 2005 beheerder van dit gebied en ziet met lede ogen aan dat op verschillende plekken die rust wordt verstoord. ,,Natuurmomenten wordt op deze manier ongeloofwaardig.’’

Volgens Natuurmonumenten is de strook bedoeld om te voorkomen dat bij een grote natuurbrand het hele bos in vlammen opgaat. In samenspraak met de brandweer is op een paar plekken ingegrepen. ,,Maar zo'n brandgang heeft geen zin’’, weet De Wit. ,,Via de boomtoppen vliegt het vuur tientallen meters ver, over deze kale strook heen.’’ En zo zijn er veel meer ingrepen in het nationaal park die hem niet aanstaan, zoals speciale routes voor atb’ers tussen de bomen door. In zijn tijd was hij vooral bezig met beheer van het bos, niet zo zeer met ‘recreatie’ en ‘beleving’. Dat lijkt nu wel andersom, bromt De Wit.