Door corona nam Lex vorig jaar op een vrijdagochtend halsoverkop afscheid van zijn beste Australische vrienden, met wie hij anderhalf jaar aan zijn wagen had geklust. Diezelfde middag bracht hij zijn knalrode oldtimer naar een voor hem volslagen onbekend verhuisbedrijf, in de hoop dat die zijn Fiat 500 heel zou overbrengen. Een dag later zat hij met zijn gezin in het vliegtuig, hup, terug naar ‘huis’. Dat was het dan, na zestien jaar.

Zo gedag moeten zeggen tegen bijna de helft van zijn leven vindt Lex nog steeds moeilijk te bevatten. Dat hij zijn Italiaan uit 1969 kon meenemen naar Nederland doet hem daarom des te meer. ,,Samen met mijn vader, vrouw Vivian en mijn vrienden Damian, Sacha en Martin heb ik er zoveel uren aan besteed, dan is het geen autootje meer, maar een familielid,’’ zegt Lex. ,,Hij heet Topo, Italiaans voor muis, en staat symbool voor alles wat er in Australië is gebeurd.”

Herinneringen aan zijn vorige thuis verklaren deels waarom Lex zijn auto als één van de weinige Nederlanders meenam uit Australië, want het enthousiasme voor vrolijke wagens zat er vroeg in. ,,Mijn eerste autootje was een okergele Fiat 500N,” vertelt zijn vader René (73) in de woonkamer van zijn huis in de Achterhoek – waar het gezin van zijn zoon tijdelijk inwoont. ,,Lex had om die reden een voorliefde voor kleinere modellen.”

Lex zelf wijt die voorliefde aan het design. Ook al lijkt de Fiat 500 zo simpel, over de rondingen en lijnen is goed nagedacht. ,,Net als over de details,’’ aldus Lex als hij naar buiten loopt om zijn Topo te laten zien. Die glimt ons tegemoet in de zon, met achterop een picknickmand voorzien van het Australische kenteken. ,,Om de kachel aan te zetten moet je bijvoorbeeld achter de stoel een klepje omzetten. Dat soort kleine dingetjes boeien mij.”

In Sydney reed hij al in een Fiat Abarth 500 en zat hij als echte liefhebber in het bestuur van de Fiat-club. In 2017 vroeg een lid of hij een advertentie van een Fiat 500 op hun site wilde zetten. Zijn antwoord was nee. ‘Die gaat niet op de website, die komt bij mij in de garage te staan,’ stuurde Lex terug. ,,Diezelfde middag heb ik ‘m gekocht. De eerste eigenaren hielden ‘m nog even voor een laatste rit.”

Dat Topo niet gelijk mee kon kwam uitstekend uit. Dan kon Lex zijn vader een dag na diens aankomst in Sydney goed verrassen. René was in eerste instantie niet zo gelukkig na de landing om half twaalf ’s avonds, toen hij hoorde dat hij de volgende dag om zes uur de weg op moest. Zogenaamd om een vriend op te halen. ,,Halverwege stopten we bij een benzinestation om een trailer op te pikken,’’ vertelt zijn vader nu. ,,Toen wist ik al hoe laat het was.”

Zowel vader en zoon waren dolgelukkig met hun nieuwe familielid. ,,Leuk feitje was ook dat het de laatste 500 is die door Fiat in Italië is geproduceerd voor de Australische markt,’’ vindt René. ,,Vandaar het stuur aan de rechterkant.” In de nette staat waarin ‘ie al verkeerde heeft Lex er anderhalf jaar mee gereden en toen was het tijd voor hun gezamenlijke droom: Topo uit elkaar halen en opnieuw opbouwen met behoud van alle originele onderdelen.

In 48 zaterdagen moest de Italiaanse muis worden gerestaureerd, had Lex bedacht. Zonder deadline komt zo’n project nooit af, maar dat het zo bewerkelijk zou zijn had hij niet gedacht. Hij werkte die zaterdagen van ’s morgens zeven tot ’s avonds tien. Met zijn vader René, die in de winter in Australië was, heeft hij ‘m uit elkaar gehaald. ,,Pa verwijderde als eerste het luchtrooster. Vier schroefjes, meer niet. En zei toen plechtig: we zijn begonnen.”

Na de ‘sloop’ begon de opbouw met originele onderdelen en dat deed Lex vooral met zijn Australische maten Damian, Sacha en Martin. Daarbij was YouTube hun beste vriend. Als ze ergens niet uitkwamen vonden ze op internetfora altijd een Fiat-fanaat voor advies. Onderdelen haalden ze uit Nederland. Kleinere zaken nam zijn vader mee in de koffer. Wieldoppen en raamrubbers pasten er makkelijk in. Tegen de douane zei hij gekscherend dat hij drop bij zich had.

Wat iets minder dan een jaar restauratie had moeten zijn liep uit tot anderhalf jaar bloed, zweet en tranen, met als grootste hobbel het afstellen van het toerental. ,,En de remmen laten werken lukte ook al niet,’’ zegt Lex. ,,Wat bleek: achter het rempedaal zit een stift die de cilinder indrukt en die was twee millimeter te kort. Iemand heeft er nog geen halve centimeter bij gelast en toen remde ‘ie eindelijk. Daar zijn we weken mee bezig geweest.”

De vreugde was dan ook groot toen Lex en Damian de Fiat 500 voor het eerst ‘uitlieten’ op circuit Eastern Creek. Met zijn 17 pk haalde ‘ie 92 kilometer per uur. Niet lang daarna reden vader en zoon naar een restaurant bij Lex in de buurt, voor René de mooiste rit. ,,Van eucalyptus- tot palmbomen, alles was tropisch.” Voor Lex is het hoogtepunt de oversteek van de beroemde Sydney Harbour Bridge. ,,En ik heb er geen foto’s van. Daarvan baal ik nog steeds.”

Veel heeft Lex in Australië niet gereden. Met 45 graden zonder airco is dat geen feest. Hij herinnert zich de kerstviering van de Fiatclub. ,,Het was 47 graden en mijn vader en ik moesten met Topo nog een uur terug. Toen we thuis kwamen dropen de stoelen van het zweet.” Deurrubbers waren toen niet nodig, in tegenstelling tot de winterse dagen in de Achterhoek nu - waar vader en zoon vaker willen toeren.

Inkeuren bij de RDW was Topo’s allereerste Nederlandse avontuur. Lex: ,,Die monteur vroeg: ‘Waar komt u vandaan?’ Australië. ‘Austria’. Nee, Australië. ‘Huh, hoezo?’ Uiteindelijk moesten we alle onderhoudspapieren laten zien, anders kwamen we het land er niet mee in. Bij de RDW in Arnhem was dit de tweede auto uit Down Under die ze ooit hadden gezien.”

Bekijks zullen Lex en René altijd trekken met hun familielid. ,,Zelfs tijdens de Italia-dagen op het circuit in Sydney, toen Topo tussen Ferrari ‘s en Lamborghini’s stond ingeparkeerd. Toch auto’s van vijf ton plus, maar mensen riepen: oh kijk, een Fiat, wat leuk!”