Rundvlees moest er komen, en haver: straatarm Huissen overvallen door brute Franse huzaren

De schrik slaat Huissenaren om het hart. Ineens staat er een regiment Franse huzaren voor de deur. De groep eist nogal wat van het straatarme stadje. Ze willen haver hebben en wel meteen en rundvlees voor alle manschappen. De Fransen beseffen niet dat ze in Huissen aan het verkeerde adres zijn. Huissen is Pruisisch en over dat grondgebied hebben de Fransen helemaal niets te zeggen.

In Lent ziet George van Randwijk, de ambtman van Over-Betuwe, die dag opeens Franse huzaren bij Nijmegen de Waal oversteken. Hij vraagt wat ze komen doen. De Fransen geven zonder blikken en blozen aan naar Huissen te trekken. Ondanks waarschuwingen Van George van Randwijk dat Huissen Pruisisch is, trekken ze te paard verder.

,,Moet je je voorstellen. Huissen is een stad met 900 tot 1000 inwoners. En dan komen er ineens 480 huzaren bij. Huissen was straatarm. Burgemeester Johann Friedrich Pilgrim voelt zich voor het blok gezet als hij de eisen van de Fransen hoort, die alles in beslag nemen wat ze tegenkomen. Hij moet maar rundvlees gaan halen in Arnhem en dat zelf betalen. Als hij dan in Arnhem is, kan hij ook haver meebrengen. Wie niet meewerkt, kan rekenen op een pak slaag”, vertelt Smit.

Pilgrim is ten einde raad. Hij besluit een brief te sturen naar zijn superieur, Landrath Von Sonsfeld. Uit de aanhef van de brief blijkt de noodkreet van de burgemeester. Er staat ‘Nun sind wir verloren’. Hij vertelt alles wat Huissen overkomen is. De brief gaat een eigen leven leiden, geeft Emile Smit aan. 

,,Iedereen denkt dat het gedaan is met Huissen. De andere dag echter staat het hele regiment Fransen klaar om weer weg te gaan. De troepen hebben opdracht gekregen naar Brummen te trekken. Daar moeten de inwoners zelfs het stro van de daken halen.”

Voordat ze vertrekken, moet de burgemeester een verklaring van goed gedrag opstellen. Dat doet hij met ingehouden woede. Zijn brief is dan al in Duitsland. Militairen sturen, wordt door de Landrath te riskant geacht. Hij vertrekt daarom zelf met een militair naar Huissen. Die komen twee dagen later in Huissen geen Fransman meer tegen. Wel wordt dan besloten dat er grenspalen moeten komen. Zodat voor vreemdelingen duidelijk wordt dat Huissen bij Pruisen hoort en ze er dus niets te zoeken hebben.