Duitser reed Tamar (14) dood na kijken op telefoon, ouders stappen naar rechter

Tamar verliet in de nacht van 25 juli 2020 haar woning na een discussie over bedtijd. De politie vond haar lichaam later in de berm van de Zeedijk tussen Marken en Monnickendam. Eerder dit jaar oordeelde het Openbaar Ministerie dat een destijds 28-jarige Duitser verantwoordelijk was, maar dat hij niet had kunnen vermoeden dat sprake was van een aanrijding. 

De man verklaarde dat hij was doorgereden omdat hij dacht dat hij in een gat in de weg was geraakt. Hij kreeg wel een boete van het OM opgelegd omdat hij ten tijde van het ongeluk op zijn telefoon keek.

Ongevallendeskundige Willem Baan Hofman concludeerde onlangs op basis van de op de weg gevonden sporen dat Tamar na de aanrijding moet zijn verplaatst, een scenario dat ook door het OM is onderzocht. ,,Je kunt duidelijk zien dat het slachtoffer eerst vooruit is geschoven en dat er dan een hoek in zit. Wij analyseren honderden ongevallen en die hoek kan niet zijn gekomen als gevolg van een aanrijding of een ongeval”, zei Hofman eerder. Er is overigens geen DNA van de inzittenden van de auto op haar aangetroffen.

De ouders van het meisje willen nu dat een rechter de zaak bekijkt. Diekstra start namens hen een zogeheten artikel 12-procedure, waarmee rechters zich buigen over de beslissing van het OM om de verdachte niet te vervolgen voor het verlaten van de plek van een ongeval.

Anis Boumanjal, de advocaat van de man die werd verdacht van het verlaten van de plek van het ongeval, zei in augustus dat het nieuws over het verslepen van het meisje - waarmee volgens Boumanjal de suggestie wordt gewekt dat zijn cliënt wél wist dat hij iemand had geraakt - ‘oude wijn in nieuwe zakken is’. 

,,Dit is allang bekend en staat ook gewoon in het dossier. De dna-sporen op het meisje zijn niet van mijn cliënt en daarmee wordt het relaas van mijn cliënt bevestigd dat hij haar niet heeft gezien en dus ook niet heeft aangeraakt. Waarmee dus níet is uitgesloten dat er niet een ander scenario mogelijk is, alleen niet gericht op mijn cliënt. Ik snap daarom ook niet wat je zou moeten met een artikel-12-procedure, want dat zou zich richten op mijn cliënt. Men zou een doodlopende weg inslaan, als je het mij vraagt.”