Het zijn de laatste dagen van de klungeltijd

Bijna zijn we weer terug in het gewone leven. Post-corona. Werk, school, haasten. Nog even is er klungeltijd om stil te staan bij kleine dingen, die je ineens kunnen opvallen. Gekke, kleine dingen. Zoals dat ik altijd precies dezelfde tijd doe over het opeten van een appel op de fiets. Net wanneer ik ’m op heb, kan ik het klokhuis in de prullenbak vlak voor een stoplicht mikken. Nou en, denkt u? Ik ook hoor. Toch zegt het wellicht iets over belangrijker zaken in het universum, die wij gewone stervelingen niet doorhebben. Zoals mijn 9-jarige laatst zei: ‘Als mama met iemand anders was getrouwd, of jij, dan was ik er niet geweest hè!’ Die verwondering, daar gaat het om.

Zo kom ik ook zeker vier van de vijf keer in de week ’s morgens exact op 08.34 uur terug van de kinderen naar school brengen. Het zijn best wat kilometers, we gaan niet elke ochtend precies op dezelfde tijd weg en op de terugweg zitten een paar stoplichten. Maar op de minuut terug dus.

Behalve vanochtend bijvoorbeeld. Was ik wel zelf schuld aan. Onderweg naar huis is een galerie waar sinds kort een prachtig kunstwerk van Klaas Gubbels in de etalage staat. Ik ben een groot fan. U kent ’m vast wel, hij schildert al zijn hele leven koffiepotten en andere trivia. Het is een stijl waarvan de meeste mensen zeggen: ‘Mijn kind zou het zo tekenen.’ Maar kan-ie het nog als-ie 85 is, zoals Gubbels nu?

Ik heb zelf een tekening van een theekopje, meer dan levensgroot. Kijk ik al twee decennia tegen aan, verveelt nooit. Enfin, in die etalage staat een enorme stalen tafel met twee typische Gubbels koffiepotten, ernaast een stoel. Onweerstaanbaar. Dus ik weer kijken vanmorgen. Ik stond nauwelijks stil, hing even op de stang van mijn fiets. En door weer. Maar toen kwam ik net achter een veegwagen terecht, die precies het hele fietspad innam. Die zijn langzaam hoor. Ik miste een groen stoplicht. Pech, maar nu kruiste ik wel een man die op een segway reed en een kinderwagen achter zich aantrok. Wanneer zie je dat nou? Er lag een zwerver te slapen op een bankje en dicht bij huis probeerde een vrouw een steentje tegen een ruit drie hoog te gooien. 08.37 uur was ik thuis. En dan moest de dag nog beginnen.

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl