Mariska is 34 weken zwanger als ze hoort dat ze kanker heeft: ‘Hoe lang kan ik er voor hem zijn?’

Het overkwam de Utrechtse Mariska Boshoven. Haar boek Bij jou weet je het maar nooit komt maandag 1 februari uit. De nu 46-jarige Mariska is 34 weken zwanger als ze in mei 2016 de diagnose Hodgkin stadium II, oftewel lymfeklierkanker, krijgt. Blije babydozen maken plaats voor informatiemappen over chemokuren. Tien dagen later komt haar zoontje Fynn ter wereld. 

,,Het plan was om de bevalling in te leiden met 36 weken, maar doordat ik last had van een zwangerschapscomplicatie en dat risico’s had voor het ongeboren kind, gebeurde dit toch al eerder’’, legt ze uit. ,,Ik was bang dat het slechte nieuws de bevalling zou overschaduwen. De diagnose kan je niet parkeren, maar toch hebben ze geholpen het een beetje naar de achtergrond te schuiven zodat we ons konden richten op de bevalling.’’

Fynn was prematuur, maar deed het goed. ,,Als hij bij me lag voelde ik me zielsgelukkig. Al was het tegelijk heftig, want het is een confrontatie met je grootste angst: hoe lang kan ik er voor hem zijn?’’ De vooruitzichten waren goed en dus houdt ze zich daaraan vast. Een maand na de bevalling stroomde de eerste chemokuur haar aderen in. ,,De eerste dagen ging het goed. Ik was ziek, maar kon redelijk voor Fynn zorgen. Het lastigste was dat ik hem niet uitgebreid kon knuffelen, omdat je even voorzichtig moet zijn.’’ 

Maar dan, tien dagen na de eerste chemo, gaat het mis. ,,Ik kreeg koorts en moest hoesten. Antibiotica deed niets en ik werd opgenomen, omdat er vlekjes te zien waren in mijn longen. Dit waren ontstekingsreacties en ik werd in isolatie geplaatst. Ze wisten niet wat het was en mijn grootste zorg was of ik Fynn had aangestoken.’’

Na veel onzekerheid bleef er niks anders over dan dat het een allergische reactie was op iets in de chemo, vertelt ze. ,,Dat is ontzettend zeldzaam. Uiteindelijk knapte ik op na een flinke dosis prednison.’’ Wel moest Mariska wachten met een volgende chemokuur tot haar longen voldoende hersteld waren. ,,De chemo had goed gewerkt op de tumoren: er zaten er vijf eerst en een groot aantal was weg, maar één chemo is niet genoeg. Al met al heeft het twee maanden geduurd voor ik weer kon beginnen. Dat was gek, want ik voelde me fit door de prednison. Toch was het best even een fijne periode, ondanks de onzekerheid die je voelt.’’

Maar toen was de vraag: met welke chemo kon ze verder? ,,Mijn eerste was er een met vier middelen erin. Het was duidelijk dat ik er één zeker niet meer mocht, een ander hadden ze twijfels over. Uiteindelijk kreeg ik dezelfde, maar dan in afgezwakte vorm. Helaas bleek uit een scan dat die niet voldoende werkte.’’

Al snel werd er gestart met een ander soort chemo. ,,Ook daar kreeg ik heftige bijwerkingen van. De conclusie was dat ik veel heftiger reageerde dan ‘normaal’. En het bleek niet genoeg te doen. Heel frustrerend, want je wilt door. Het duurde allemaal al veel langer dan ik van tevoren had bedacht.’’ Als nieuwe optie kwam toen immunotherapie in beeld. ,,Hier heb ik twee behandelingen van gehad en ook hier kreeg ik forse bijwerkingen van. En ook dit bleek niet goed genoeg te werken.’’

In februari 2017 werd er voorgesteld om toch te gaan bestralen, iets wat daarvoor geen optie leek, meldt Mariska. ,,De kans op longproblemen was eerder te groot, maar inmiddels waren mijn longen zo hersteld dat het wel kon. Dat was wel even schakelen, van ‘geen optie’ naar ‘je beste optie’. Ik heb toen veel kritische vragen gesteld, want ik vond wel dat het míjn keuze moest zijn.’’

Ze kiest er toch voor en krijgt een maand bestralingen. En met succes, want precies een jaar na de diagnose verklaren de artsen Mariska ‘schoon’. ,,Fantastisch nieuws, maar het duurde wel even voor het landde. En dan begint pas de fase dat je kunt gaan verwerken, want daar heb je in die achtbaan van emoties geen tijd voor.’’

Anderhalf jaar gaat het goed, totdat Mariska eind 2018 opnieuw een knobbeltje ontdekt op haar borstkas. ,,Amper voelbaar. De artsen dachten dat het niks was, maar ze onderzochten het toch, want een uitspraak die vaak gedaan werd en daarom de titel van mijn boek is: bij jou weet je het maar nooit.’’ Het bleek weer mis. Om het weg te krijgen werd ze weer een maand bestraald. ,,Ergens was ik bang dat het niet bij dit ene plekje zou blijven en dat bleek ook in de zomer: ik had weer drie nieuwe plekjes.’’

Mariska wordt behandeld met immunotherapie en is na drie behandelingen weer ‘schoon’. Er wordt daarna nog een andere optie besproken: een stamceltransplantatie. ,,De artsen waren er geen voorstander van, omdat ze bang waren voor complicaties of zelfs overlijden. Ik vind zelf dat ik elke vorm van mogelijke behandeling tot genezing moet onderzoeken, maar ik vond dit de moeilijkste keus tot nu toe. Er is een serieus risico op overlijden bij een behandeling. Neem je dat risico of kijk je wat er gebeurt als je niets doet? Dan komt de hodgkin zo goed als zeker terug en is er een reële kans om weer ‘schoon’ te worden. Maar aan de andere kant wil je ook zo graag een punt zetten achter het traject met behandelingen.’’

Op dit moment voelt Mariska zich goed en heeft ze regelmatig controles om er op tijd bij te zijn als de hodgkin weer terugkomt. ,,Ik ben niet meer de fitte vrouw die ik was, maar als ik mijn rust pak, dan kan er veel. Ondertussen probeer ik zoveel mogelijk te leven. Je bent alerter, want je weet dat het weer een keer komt. Maar op zich kan het iedereen overkomen. Niet om het te bagatelliseren, maar ik kan ook niet in de wacht blijven staan tot ik weer een nieuwe behandeling in moet.’’

Het boek van Mariska Boshoven kost 20,95 (inclusief verzendkosten) en is vanaf maandag 1 februari te bestellen via de reguliere (online) boekhandels en via mariskaboshoven.nl. Het boek brengt ze volledig in eigen beheer uit. De opbrengst van het boek gaat naar Lymph&Co, het AYA Zorgnetwerk en het activiteitenprogramma voor het Prinses Máxima Centrum voor kinderoncologie.