Sinds gisteren weet ik dat ik, om te verdwijnen, maar een half uurtje hoef te rijden

Heel soms lukt het, heel even. Dan heb je even het gevoel dat niemand weet waar je bent. ’s Ochtends vroeg op de racefiets door een verlaten bos. ’s Nachts op het strand, terwijl de rest van Nederland op één oor ligt. Van die korte momenten waarop het lijkt alsof je nooit meer iemand zult tegenkomen. Tot je in de verte de sirene van een ambulance hoort, of een hond hoort blaffen, of achter je ineens iemand zegt ‘zo, ook zo vroeg uit de veren?’