Zorgmedewerkers zullen na de coronacrisis zo snel worden vergeten

Even een serieus stukkie. Ik las een boekje met de titel The flood, het best te vertalen met ‘de zondvloed’. Het gaat over de ramp die we er nu even niet bij kunnen hebben, maar die natuurlijk niet minder groot wordt door er niet aan te denken: de onvermijdelijke zeespiegelstijging als gevolg van de klimaatverandering.

Wees niet bang: ik begin er pas weer over als we allemaal gevaccineerd zijn. Maar er zaten in dit boekje twee constateringen die met ‘nu’ te maken hebben. Ik las het boekje trouwens terwijl ik live op de radio hoorde hoe het aantal handtekeningen aanzwol onder de petitie van een Bredase arts tegen dat 538-feest in zijn stad. Een niet onbelangrijk detail, zeg ik maar direct.

In een van de verhalen in mijn boek bezoekt de schrijver Japan, niet lang daarvoor door de tsunami getroffen. Zij beschrijft behalve de totale verwoesting van het landschap, ook de manier waarop het land met de slachtoffers van de ramp omgaat. Geen sterke kant van de Japanse overheid en van weinig overheden: ze zijn bezig met de rampenbestrijding zelf en direct daarna met wederopbouw. Slachtoffers die de ramp willen verwerken, zijn vaak een sta-in-de-weg.

Ik realiseerde me dat dat een volgende valkuil is voor Rutte & De Jonge of hun opvolgers. En meer nog dan om de corona-nabestaanden, maak ik me zorgen om de dokters en verplegers. Zij die al een jaar lang in de ziekenhuizen (Breda!) tegen de klippen op werken. O, ze zullen zo snel vergeten worden. Maar zoals militairen in oorlogsgebieden jaren later nog met de psychische gevolgen van hun werk kampen, zal ons verplegend personeel daar niet aan ontkomen, vrees ik.

Dat maakt dat feest voor 10.000 mensen op een paar honderd meter van een coronaziekenhuis, nog navranter. Het is inmiddels afgelast, maar het idee alleen al? Hoe kom je erbij? En 1 miljard euro voor Fieldlabexperimenten, die waarschijnlijk overbodig zijn. Wie begrijpt dat nog? Wie begrijpt Den Haag nog? Elke week een andere richting.

We belanden in een moeilijke fase, vlak voor het eind van deze ramp. Je ziet de kloof tussen overheid en bevolking groeien. En toen las ik in mijn boek: ‘Rampen zijn als revoluties, momenten waarop het volk en de overheid uit elkaar groeien. En als de overheid al niet corrupt blijkt op zo’n moment, dan mist ze vaak de verbinding tot de basis of blijkt ze incompetent.’

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl

Bekijk hier onze video’s met tips voor als je thuiszit: