Op jacht naar de schat: niet op deze manier

Nieuws uit welke oorlog dan ook is zelden iets om blij van te worden. Maar menig oogje begon toch te glimmen toen in de eerste dagen van dit jaar een schatkaart werd geopenbaard waar met een rood kruisje ongeveer aangegeven stond waar een schat begraven zou zijn.

Gouden munten en sieraden met edelstenen die afkomstig zouden zijn uit de kluizen van een in 1944 gebombardeerd bankgebouw in Arnhem. En vervolgens begraven nabij landhuis Den Eng in Ommeren, waar de Duitse generaal Blaskowitz vaak te vinden was.

Geen wonder dat jong en oud naar Ommeren toog, tot een Engelse journalist aan toe die (oh schande voor mijn beroepsgroep) mee ging graven. Oud-burgemeester Klaas Tammes, die op Den Eng woont, heeft in zijn leven heel wat journalisten te woord gestaan, maar zelden stond die collega in een zelfgegraven kuil.

Dat nieuwsgierige jonge jongens in wegbermen zoeken naar de schat kan ik begrijpen. En legitieme zoekers als Cees-Jan van de Pol helpen de wetenschap.

Maar dat er mensen zijn die onbekommerd een erf oplopen om vervolgens in een kersenbongerd kuilen te graven op zoek naar de schat wil er bij mij niet in. Zonder de eigenaren iets te vragen. Schandalig! En die eigenaren ‘mochten’ zelf de kuilen weer dichtgooien.

Brutalen hebben de halve wereld, luidt een aloud maar nogal onprettig gezegde. Ik ken er nog zo een: Wie een kuil graaft voor een ander, die dondert er zelf maar in.

Je zou hopen dat in Ommeren het tweede even waarheid is geworden. Al lag er dan even geen schat op de bodem van die kuil.