We leven in de tijd van de tweede golf arbeidsmigranten. In de jaren 60 en 70 kwamen honderdduizenden gastarbeiders naar ons land. Nederland had dringend behoefte aan hun handen. Maar waar ze moesten wonen? Geen idee. De gastarbeiders kwamen terecht in oude portiekflats, waar ze met zijn tienen in kamers sliepen. Of ze belandden in barakken op het terrein van hun werkgever.

De Polen, de Roemenen en de Bulgaren zijn de Marokkanen en de Turken van deze tijd. Meer dan 400.000 Oost-Europese arbeiders lopen volgens de laatste cijfers rond in Nederland. Sommigen wonen hier het hele jaar, anderen alleen in de zomer. Ze plukken aardbeien en tomaten, ze steken asperges, ze oogsten champignons, ze bouwen bruggen en woonwijken. Geen bouwproject in Nederland of er staan busjes met Poolse kentekens voor geparkeerd.

En weer hobbelt de overheid achter de feiten aan. De werkelijkheid is als de nieuwste Audi, de overheid als een afgereden Fiat Panda. Altijd en overal te laat, altijd overvallen door de snelheid van de tijd.

De economie groeit, de bevolking vergrijst, op steeds meer plekken ontstaan tekorten aan personeel. Er zullen eerder meer dan minder Polen komen. Maar waar ze moeten wonen? Geen idee. In beleidsnotities bedachten de ambtenaren een zaaddodende term voor de Oost-Europeanen - MOE-landers - en daar bleef het verder bij.

En zo belanden ze in afgeleefde caravans op het erf van een fruitteler. Of met zijn achten in een nieuwbouwwoning, in de goedkope wijken vanzelfsprekend. Acht alleenstaande mannen in een huis; die gaan de hele avond de laatste hits van Ania Dabrowska en Grzegorz Hyży draaien. Daar zal de buurt iets van merken.

De PVV riep vijf jaar geleden al een Polenmeldpunt in het leven. En kwam meteen met een oplossing met de charme van de eenvoud: alle Polen het land uit. Toegegeven, je bent met een zinnetje klaar. Maar dan heb je ook niks. Als we alle Polen, Roemenen en Bulgaren terugsturen naar hun MOE-landen, verrotten de aardbeien aan de struiken en wachten jonge stelletjes op een woning die niet gebouwd wordt.

Inmiddels beginnen de gemeenten na te denken over wat ze met de nieuwe arbeiders willen. Heel langzaam en heel laat. Net als in de jaren 60 en 70. Als de geschiedenis ergens op lijkt, is het een draaimolen.