Een week geleden zat ik op de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen te studeren. Plotseling viel de stroom uit. Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht, het herinnerde me aan Syrië. De laatste jaren dat ik in Aleppo woonde, was er dagelijks ongeveer 1.5 uur stroom.  

Ik boog mijn hoofd weer naar beneden om verder te lezen in mijn studieboeken. Maar ik was de enige die dacht dat het leven verder ging. 

'Wat gebeurt er?' riepen mensen. Telefoons werden angstvallig in de lucht gehouden. 'Ik heb geen internet!', riep een klasgenoot.  De stroom was na een uur nog niet terug. Om de een of andere reden wilde iedereen naar huis. 'Papa, je moet me ophalen! de treinen rijden niet door de stroomuitval', hoorde ik studenten in hun telefoon zeggen. 'Oh nee!', zei een ander. 'Ik heb mijn hele diepvries vol frikandellen! Zou de verzekering dat vergoeden?'

Ik schudde mijn hoofd en dook weer in de boeken. Een docent liep langs. 'Je moet naar huis gaan. Het gebouw gaat sluiten door de stroomuitval.' Ik begreep er niets van. Kan een docent niet eens les geven zonder elektriciteit? 'Het gaat om het brandalarm dat nu niet werkt', verduidelijkte hij. Oh ja, even vergeten. Nederlanders denken altijd aan wat er mis KAN gaan. Een uitslaande brand, in de anderhalf uur dat we geen stroom hebben. Ik baande me een weg door de studenten die hun ouders en grootouders telefonisch de weg wezen naar de HAN. Iedereen moest opgehaald worden. Ik pakte mijn fiets en ging naar huis. 

Onderweg zag ik twee auto's hard op elkaar botsen. De stoplichten werkten niet zonder stroom. Automobilisten kunnen blijkbaar niet zonder, dus ook op de weg werd het een chaos. Ik belde mijn moeder in Aleppo en vertelde haar over de rampsituatie in Arnhem. We lachten samen, heel hard. U bent een superheld mama, zei ik. Ze leeft elke dag zonder stroom. 

Deze column komt tot stand met hulp van de redactie.