De sneeuwklokjes zijn niks te vroeg

Tenzij de vorst in de grond zit. Wanneer er sneeuw ligt, zie je ze toch dapper doorbloeien.

Al vijf eeuwen zijn de sneeuwklokjes in ons land. Rond 1500 zijn ze geïmporteerd uit het zuiden en midden van Europa en Turkije. Galanthus is afgeleid van het Griekse gála (melk) en anthos (bloem), dus melkwitte bloemen. Verzamelaars van sneeuwklokjes worden galanthofielen genoemd. Voor zeldzame soorten worden enorme bedragen betaald.

Er zijn circa 2000 soorten sneeuwklokjes bekend. In 1891 is in Londen de eerste sneeuwklokjesconferentie gehouden. En dat gebeurt elk jaar in februari nog steeds. Het witte klokje staat symbool voor hoop, opnieuw ontwaken en lenteverwachting.

Het klokje is tweeslachtig en kan zichzelf bestuiven. Ook wordt het zaad, wanneer de sneeuwklokjes zijn uitgebloeid, soms door mieren verspreid. Zo kom je soms op de vreemdste plekjes een klokje tegen. Het is echt een verwilderingsbolletje. Hommels en bijen zijn er gek op. Het sneeuwklokje is vaak één van de eerste voedselbronnen voor ze en ze geuren ook heerlijk.

In Engeland, waar de klimop het symbool van eeuwig leven is, worden met de sneeuwklokjes boeketjes gemaakt. Die worden dan bij het graf van een geliefde gezet.

De klokjes hebben zes bloemblaadjes, drie binnenste en drie buitenste. Dat ze giftig zijn, ook voor honden en katten, is minder bekend. Ze bevatten alkaloïde en galanthamine. In de traditionele geneeswijze wordt het bolletje gebruikt tegen bijvoorbeeld schurft.

Vroeger werd het ook wel gezien als middel tegen alzheimer, gewrichtspijn, kiespijn en blaasontsteking. In de Bohemen in Tsjechië geloofde men dat je het hele jaar geen last van oogkwalen zou hebben als je met sneeuwklokjes langs je ogen wrijft.