Die ene zin die letterlijk een wereld van verschil kan maken

Achter mij beginnen auto’s te toeteren. Ik zet mijn alarmlichten aan als teken dat ook ik graag door zou willen rijden, maar dat mijn auto anders heeft besloten. Ik sta stil. Vooraan een groen stoplicht. Midden op de weg. Midden in de spits. Stil.

Van een paar druppels stresszweet, baad ik inmiddels in een klamme zee van paniek. Terwijl de eerste auto’s mij rechts beginnen te passeren, is het enige dat ik denk: hoe kom ik hier weg? Hoe kom ik hier in hemelsnaam weg?

Hhhnnnkgggg… Hhhnnnkgggg… Ik hoop op een wonder, maar er gebeurt niks. Ja, bestuurders die gebaren dat ik aan de kant moet. Ik stap uit en gooi mijn armen in de lucht als teken dat ik ook niets liever zou willen dan dat, maar niemand lijkt de boodschap te willen begrijpen.

Zelfs als ik in mijn eentje een poging doe mijn auto aan de kant te duwen – wat als vanzelfsprekend niet lukt – is er niemand die te hulp schiet. Niemand wil duwen, iedereen wil door.

En terwijl ik daar in mijn eentje ontredderd sta, denk ik ineens: dit is dus het leven. Zo voelen veel mensen zich dagelijks. Mensen die net niet mee kunnen met de maatschappij.

Mensen die in de vaart van het leven van de trein vallen, maar nergens meer worden opgepikt. De ouders van de toeslagenaffaire. Jongeren met geestelijke gezondheidsproblemen. Mensen in de bijstand.

Houd je de boel op? Pech gehad. Wij moeten door. De maatschappij moet door.

Tot ineens een man op een fiets verschijnt. Hij ziet de paniek en de tranen in mijn ogen en zegt dan de verlossende zin: ‘Zal ik je helpen?’

Zal ik je helpen? Het is die ene zin, die letterlijk een wereld van verschil kan maken.