Het gemiste schoolvoetbaltoernooi doet na 45 jaar nog altijd een beetje pijn

Hij blijft stralen. Ook als hij een vlugge aanvaller van de tegenpartij – half zo groot – bij de zijlijn de bal ontfutselt. Zonder te kijken speelt Jude dwars door het midden van het veld een ploeggenoot aan. 

Dat lukt, maar voetbalprofessor Louis van Gaal had van deze voortzetting een hartverzakking gekregen.

Op sportpark Hoekelumse Eng vindt iedereen het prachtig. Dit is het Edese schoolvoetbaltoernooi in optima forma. Lekker tegen een balletje trappen. Heel hard je best doen; met al die papa’s, mama’s, grootouders en medescholieren langs de lijn.

‘Blij dat het weer kan.’ Steeds valt die ene zin. Ook in de kantine van Ede/Victoria en in de bestuurskamer waar de toernooiorganisatie zetelt. ,,Kinderen die nu net op de middelbare school zitten hebben dit vanwege corona gemist”, klinkt het.

Ik voel op dat moment de pijn van een gemist schoolvoetbaltoernooi. Een vechtpartij tussen leerlingen van de Beatrixschool en Wilhelminaschool maakt in Lunteren eind jaren 70 op speeldag 1 abrupt een eind aan het toernooi op De Wormshoef. 

Voor vele jaren.

Als jochie van 10 zou ik een dag later debuteren. Als keeper tussen de grotere jongens uit klas 5 en 6. Daar kijk je dan al weken naar uit. Van een glansrol tussen de palen – met alle jongens en meisjes van de Julianaschool langs de lijn – heb ik slechts kunnen dromen.

Die pijnlijke herinnering drijft 45 jaar later even boven. Des te blijer ben ik voor Jude en al die andere jongens en meisjes dat zij de wei in mogen. Om de eer van hun school hoog te houden. 

En vooral om plezier te maken.