Het spel tussen de geroutineerde koper en vaak onervaren verkoper intrigeert me. Ik probeer er iets van te snappen. Wat zijn valkuilen of handigheidjes, mocht het in mijn bescheiden bestaan ooit tot onderhandelen komen?

Donderdagnacht, iets na twaalven, was het plots zover. Na tien bier te hebben afgerekend, werd mij door de kastelein een pronkstuk aangeboden: het thuisshirt van FC Wageningen uit het seizoen 1980-1981.

De liefhebber weet dat dit één van de twee jaren was waarin Wageningen op het hoogste niveau van het betaald voetbal uitkwam. En dat dit ontwerp in 2019 in de categorie ex-profclubs werd verkozen tot mooiste voetbalshirt uit de geschiedenis van de eredivisie.

Helemaal toevallig kwam het aanbod trouwens niet. Ik wist al even van het bestaan dit juweeltje af. Je hoeft een een connaisseur van Johannes Vermeer tenslotte ook niet te vertellen dat Het Melkmeisje in het Rijksmuseum hangt.

Jarenlang verbleef dit stoffen Wageningse meesterwerk keurig ingelijst op een plek waar menig estheet van het genre graag kwam: bij sportsbar De Malle Molen op de Markt in Wageningen. Maar die kroeg verdween en sindsdien stond het in een kelder weg te kwijnen.

Het was nu of nooit, werd mij duidelijk. En er was haast bij, want een andere kaper had al een flink bod neergelegd. Zware onderhandelingen werden het daarom niet. Vrijdagochtend bracht ik een flink deel van mijn maandsalaris naar de oude kroegbaas. 

Was het shirt dat geld waard? Het blijft - net als bij het televisieprogramma - een lastige vraag. Mijn moeder vond in ieder geval van niet.