Het wonderbaarlijke leven van de Beekprik

Dagenlang had de voorjaarszon door het nog naakte hout het kabbelende water dermate verwarmd dat zich, naast een bruggetje dat ik passeerde, een zeldzaam schouwspel afspeelde. Een kleine twintig palingachtige wezentjes krioelden over de bodem van de spreng. Boven onderwatergrindbankjes was een orgie van beekprikken gaande.

Niet eerder had ik deze slanke, pakweg 20 centimeter lange, zilverkleurige waterdiertjes gezien, maar nu was het hun paaitijd. Door steentjes met hun mondschijf te verslepen, maken beekprikken een nestkuil. 

Het vrouwtje zuigt zich aan de rand van het nest vast aan één van de stenen, vervolgens zuigt het mannetje zich vast aan haar kop en, met hun lichamen in een stevige verstrengeling, worden de eitjes afgezet en bevrucht.

Nadat de larven uit de eitjes zijn gekomen, laten zij zich met de stroom meevoeren naar plekken waar fijn organisch materiaal op de bodem ligt opgehoopt. Hier graven de larven zich in en leven van dat materiaal en van kleine organismen die ze uit het water filteren.

Alleen in schoon water kunnen beekprikken overleven, waardoor ze nu uiterst zeldzaam zijn. Gelukkig zet de Bekenstichting zich samen met overheids- en natuurinstanties in voor (schone) beken en sprengen in onze provincie, waardoor de beekprik nog in verschillende stroompjes op de Veluwe is te zien.

Wonderbaarlijk is het leven van de beekprik. Na ongeveer zeven jaar, als larf stekeblind in de bodem van de beek te hebben geleefd, veranderen ze aan het eind van de zomer: ze krijgen een mondschijf en ogen, planten zich vervolgens in de lente voort en sterven. En wij maar klagen als we ons bij miserabel weer genoodzaakt zien binnen te blijven.