Ineens zie je de eerste cantharellen, die je dan laat staan in de hoop dat de sporen zich verspreiden voor de volgende generatie. 

De cantharel - of hanenkam, zoals deze ook wordt genoemd - was vroeger heel algemeen. Tot in de vijftiger jaren iedereen ging plukken en er geen sporen meer achterbleven. Ze zijn goudgeel en erg smakelijk.

Maar officieel is het in ons land niet toegestaan om ze wild te plukken, de sprookjespaddenstoelen, rood met witte stippen. De vliegenzwam met zijn mythen en verhalen.

Honingzwammen groeien in dichte bundels op loof- en naaldbomen. Wanneer je ze ziet, weet je al dat de boom ten dode is opgeschreven. De schimmel verspreidt sporen en lange zwarte draden. Ze lijken wat op zwarte veters en worden aan getroffen onder de schors en wortels. 

In Engeland noemt men het shoestring fungus, wat zich laat vertalen als schoenveterzwam. Het kan best flinke afstanden overbruggen en zo andere bomen infecteren. 

Honingzwammen zijn een van de belangrijkste parasieten van bomen, omdat ze een intensieve witrot veroorzaken. Er is een moeras-, knol-, echte en een sombere honingzwam. In de Amerikaans staat Oregon is een sombere honingzwam van naar schatting 2400 jaar oud met een ondergronds mycelium (zwamvlok) met een omtrek van 890 hectare. 

Ze zijn eetbaar, maar moeten eerst worden gekookt; het kookwater weggooien en daarna de zwam braden. De gifstoffen zijn in water oplosbaar en niet hittebestendig. Met excursies was de hamvraag altijd: kunnen we deze paddenstoel eten? Het antwoord is ja, iedere paddenstoel kun je eten; maar sommigen maar eens in je leven.

In het Romeinse keizerrijk hadden ze voorproevers. Als die omvielen, dan kreeg bij die aanblik de keizer geen hap meer door zijn keel.