Mysterieuze toename van maretak

Zo is deze maretak groen in de winter en groeit hij niet op de grond maar op andere bomen. Met bladgroen zorgt hij zelf voor zijn energie, maar voedingsstoffen haalt hij uit zijn ‘gastheer’. Als listig kiemplantje weet hij de afweer van zijn gastheer te omzeilen door met fijn vertakte worteltjes door te dringen tot in de cellen van de boom.

Dat lukt niet bij elke soort boom. De appel en populier zijn favoriet. Dat zijn algemene boomsoorten, maar voor de maretak zouden ze ook op kalkrijke grond moeten staan. Ondanks het feit dat hij hoog in de bomen groeit. Van oorsprong vind je hem vooral in Zuid-Limburg en sporadisch daarbuiten en dan vooral in het rivierengebied.

In Wageningen is de maretak waarschijnlijk een handje geholpen doordat in het verleden planten op enkele bomen in het arboretum zijn gezet. Maretak staat al geruime tijd op populieren in en bij de Wageningse uiterwaarden. Maar sinds enkele jaren zie ik hem daar ook op meidoorns. En op de helling van de Wageningse berg groeit hij inmiddels ook in enkele robinia’s.

Naast uitbreiding naar meer boomsoorten waarop hij groeit, verspreidt de maretak zich ook steeds verder. Elke winter ontdek ik nieuwe plekken waar maretakken tevoorschijn komen als de bomen kaal worden. Ze staan nu in de binnenstad (naast populier ook op een esdoorn), de Nude, de Campus en tot in het Renkumse Beekdal.

Dat lijken me niet allemaal plekken met kalkrijke grond. Wat is hier aan de hand? Rukt de maretak op door klimaatverandering of wordt de weerstand van bomen tegen maretak minder? Of zijn we hier getuige van voortschrijdende evolutie van de maretak, zodat hij op steeds meer plekken weet te groeien? Maretak houdt mythische proporties.