Toneelspelen in een boerka van wit haar en rood fluweel

Wenkbrauwen zijn het allermoeilijkst - je zou kunnen zeggen: de sleutel tot de hele sintperformance, zowel in de grime als in het acteren. Ik wist dat ook niet. Toen ik voor het eerst Sinterklaas mocht spelen en video’s van mezelf terugzag, schrok ik.

De Walle speelt hem heel ‘licht’ en dat is knap. Probeer maar eens emotie over te brengen, terwijl alleen je ogen en je neus zichtbaar zijn. Het is toneelspelen in een boerka van wit haar en rood fluweel.

Die wenkbrauwen moeten dus flink bewegen, want die laten zien of de Sint verbaasd is, of boos - en dat is hij nogal eens met die pieten die steeds van alles uitvreten.

Warmte overbrengen is het moeilijkst. Dat doe je vooral met je ogen, door de gebaren met je handen en door een overdreven grote glimlach, zodat die stugge vastgelijmde snor meebeweegt.

Als u dit leest, en nog geen plannen heeft, zou u morgen naar de Hema in Wageningen kunnen komen om mij te aanschouwen, als ik de koormantel en de mijter weer draag.

Weet dan dat ik mijn eigen wenkbrauwen - nog maar amper hersteld van de intocht - uren vooraf met lijm heb geplastificeerd, zodat de zware neppers eraan blijven hangen, en dat ik achteraf nog dagen aan de lijmresten loop te pulken.

Witte vlokken, het ziet er niet uit. ‘Sint-schurft’ noemen mijn vrienden het. Je moet het er maar voor over hebben...