Janssen-Jansen vertelde juni vorig jaar openhartig over haar dunnedarmkanker. Enkele maanden daarvoor had ze te horen gekregen dat door uitzaaiingen ze nog maar enkele maanden te leven zou hebben.

De oncoloog gaf haar in overweging te stoppen met behandeling en met pijnstilling nog zo veel mogelijk te genieten van de resterende tijd. Janssen-Jansen wilde doorgaan. Ze had gehoord over een experimentele chemokuur. Het medicijn was duur, zo'n 100.000 euro per jaar. ,,Ik was 40 jaar met twee jonge kinderen. Ik moest voor mezelf en mijn kinderen proberen of het werkt’’, vertelde ze.

Een column van econoom Frank Kalshoven kort tijd later in de Volkskrant raakte haar diep. De strekking: artsen medicaliseren te veel rondom het sterven, mede omdat ze daarvan financieel beter worden, terwijl medische ingrepen in de laatste levensjaren vaak meer slecht doen dan goed.

Janssen-Jansen reageerde boos in een opiniestuk. ,,Dankzij dure chemokuren leef ik waarschijnlijk langer, waardoor niet alleen mijn kinderen van mij kunnen genieten, maar ik ook nog kan lesgeven en promovendi kan begeleiden’’, legde ze later uit. Ze bleef namelijk zo veel mogelijk doorwerken. Een derde van de tijd was ze ziek van de chemokuren, de resterende twee derde probeerde ze haar leven met haar kinderen zo normaal mogelijk te leven.  

De in Deventer opgegroeide Janssen-Jansen ging juni 2015 aan het werk in Wageningen als hoogleraar ruimtelijke ordening. Ze woonde in Utrecht.