Wandelen

Ik schud ontkennend het hoofd. Mijn blik is afkeurend. Dom, nu gaat hij mij waarschijnlijk proberen te overtuigen.

De vriend schetst hoe hij laatst via Tinder met een meisje had afgesproken om te gaan wandelen. En hoe hij tijdens die wandeling een gemeenschappelijke vriend van ons was tegengekomen. Die toevalligerwijs ook met zijn vriendin op de dijk aan het wandelen was.

Ik probeer verbaasd te reageren, maar verder dan een ‘Oh’ komen mijn lippen niet. Zijn dit mijn vrienden?

Ik denk aan de keren dat ik met een meisje wandelde. Het is half drie ’s nachts, we zijn in de Heerenstraat en hebben net besloten dat we onze fietsen in het steegje naast de kroeg laten staan. Dat komt morgen wel. 

De weg trekt een beetje krom en camoufleert daarmee perfect de man die na acht glazen bier geen rechte lijnen meer loopt.

Ik denk aan de keren dat ik met een meisje wandelde. Het is tien uur ’s avonds. Nog altijd 30 graden en geen briesje wind dat door de ramen van mijn stokoude zolderwoning blaast. 

Ze steekt haar hoofd naar buiten. We hebben net een fles wijn open als ze besluit dat we verkoeling moeten zoeken. Langs de oevers van de Rijn passeren we tieners en studenten die ons voor zijn gegaan. Bij het zand gooit ze haar teenslippers mijn kant op.

Ik denk aan mijn vrienden, die met hun meisjes wandelen. Ik gun ze veel vermakelijke meters.